Geschreven door Judith
Vrijwilliger bij ISA Power
Vorige week werd ik weer even hard geconfronteerd met een pijnlijk stuk uit mijn verleden. Een tijd waar ik liever nooit meer aan terug denk. Een deel tijdens mijn gevecht tegen mijn eetstoornis. Een tijd die ik gelukkig achter me heb gelaten. Een tijd die ik ver weg heb gestopt. Een tijd waarvan ik me steeds minder kan voorstellen dat die geweest is. En een tijd waarvan ik dacht dat ik hem verwerkt had. Maar is dat wel zo? Of heb ik het gewoon zover weg gestopt zodat het lijkt dat het nooit geweest is? Maar mijn eetstoornis was écht!
Na een jarenlange strijd ben ik gelukkig genezen van mijn eetstoornis. Nu leef ik het leven van een typische student. Toch had ik dit een jaar geleden niet durven dromen. Ik hoopte er zelfs niet eens meer op. Hopen dat het anders zou kunnen zijn zou in mijn ogen alleen maar zorgen voor weer een nieuwe teleurstelling.
Fotografie: Christina Gottardi, unsplash.com
Dwang en mijn eetstoornis
Mijn eetstoornis heb ik altijd ingezet en dwangmatig vastgehouden, om maar niet te voelen wat er allemaal was gebeurd in mijn verleden. Door mezelf letterlijk onzichtbaar te maken en te isoleren hoefde ik niet aan de 'harde' wereld deel te nemen. Ik zorgde ervoor dat ik geen fouten kon maken en niemand kon teleurstellen. En zo kon er ook niemand last van me hebben. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik teveel was voor iedereen. Dat iedereen me liever kwijt dan rijk was. Door deze overtuigingen heb ik nooit mezelf kunnen zijn en ontzegde ik me alles om anderen tevreden te stellen. Mijn eetstoornis periode, wat bestond uit vele ziekenhuisopnames en opnames in verschillende klinieken, heeft voor de nodige emotionele schade gezorgd. Voor mijn gevoel werd ik daar niet gezien als de persoon die ik nog steeds diep van binnen was, maar als één van de zoveel mensen met anorexia. Ik werd als een klein kind behandeld en raakte volledig mijn autonomie kwijt toen er dwang werd ingezet.
Symptoombestrijding werkte niet!
Overal werd gewerkt aan symptoombestrijding. Eten, aankomen, meer eten, nog meer aankomen. En er werd niet gekeken naar mijn onmacht en noodkreet van zie mij dan, help mij dan! Ik wil wel genezen, maar ik durf niet, ik mag niet, ik verdien het niet. Niemand onderzocht waarom ik deed wat ik deed. Niemand hielp mij om de onderliggende pijn op te lossen. Het werd zelfs niet bespreekbaar gemaakt.
Doordat ik mijn leven nu helemaal op de rit heb kan ik het me steeds moeilijker voorstellen hoe ik lange tijd geleefd heb. Misschien wil ik het me ook wel niet meer voorstellen. Omdat het niet de persoon is die ik nu ben geworden. Het is ook niet de persoon waar ik zelf aan herinnerd wil worden of door andere mensen. Het liefst zou ik vergeten dat die tijd bij mijn leven hoort. Ik wil mijn verleden loslaten, vergeten. Doen alsof het nooit geweest is. Niet meer voelen hoe verdrietig, angstig en eenzaam ik me al die jaren gevoeld heb. Maar kan je zoiets loslaten? En gaat het je verder helpen het volledig los te laten? Of kom ik het dan juist op onverwachte momenten weer keihard tegen? Want het heeft mij ook gevormd in de jonge vrouw die ik nu ben.
Na het zien van een documentaire over de dood kwamen de nare herinneringen van vroeger weer boven drijven. Gelukkig heb ik fijne mensen om mij heen die voor me klaar staan. Zo ook op school. Een van mijn leraressen op school zei tegen mij: “Je moet het verleden niet loslaten, maar anders vastpakken.” Dit vond ik zo'n mooie bijzondere uitspraak. Want zo is het wel.
Ik kan mijn verleden veel beter een mooi plekje geven in mijn hart dan verstoppen. Wie weet kan ik het in een hoekje van mijn hart bewaren in plaats van diep te verstoppen in mijn grote teen? Want als ik het blijf verstoppen dan zal ik nooit leren het te accepteren. Het zal mij op onverwachte momenten gaan tegenwerken. Maar als ik het in het hoekje van mijn hart bewaar dan draag ik mijn verleden op een goede manier met me mee. De kunst is om dit zonder oordeel te kunnen doen. Dan zou ik het meedragen als een wijze les, een positief onderdeel van mijn leven. Want, ik ben er immers wel bovenop gekomen! Ik heb mijn angsten overwonnen. Ik heb mijn eetstoornis overwonnen die door de dingen in mijn verleden is ontstaan.
Ik ben een sterker persoon geworden. Iemand die er steeds meer mag zijn van zichzelf. Iemand die geniet van het leven. Iemand die haar dromen nastreeft en doelen heeft die ze wil bereiken. Iemand die voor zichzelf opkomt. Deze persoon ben ik geworden door alles wat ik geleerd heb. En ik ben er van overtuigd dat ik nooit zo'n jonge vrouw was geworden als mijn leven alleen maar rozengeur en maneschijn was geweest. Nee, want mijn leven liep lange tijd niet op rolletjes.
Dus moet ik blijven proberen mijn verleden te vergeten? Nee, want als ik dat zou doen dan zou ik meer energie moeten steken in het verstoppen van de pijn dan het accepteren ervan. Ik denk overigens ook dat dit helemaal niet kan, hoe graag ik het op sommige momenten ook zou willen. Nee, ik moet het verleden op een andere manier gaan vastpakken, precies zoals mijn docent mij meegaf.
Vanaf nu ga ik me focussen op wat het verleden me geleerd heeft. Ik ga trots zijn op mezelf hoe goed ik eruit gekomen ben. Ik wil mijn levenservaringen inzetten om andere mensen te helpen. Ik ga accepteren dat dit (pijnlijke) verleden bij mij hoort. Ik besef me dat ik me niet hoef te schamen als het verleden weer even naar boven komt. Ik besef me ook dat ik me kwetsbaar op mag stellen, omdat het logisch is dat ik soms nog geconfronteerd zal worden met deze moeilijke, eenzame en angstige tijd. Maar, ik realiseer me dat ik niet meer leef in die periode en dat ik het daardoor alleen nog maar in mijn hart met me meedraag als een wijze levenservaring, waardoor ik een completer mens ben geworden.
Jou gun ik het zelfde. Laat je niet langer leiden door angst. En plan ook een gratis intake gesprek in als je net als ik jouw eetstoornis wilt overwinnen, en het verleden een plekje wilt gaan geven in je hart?
