anne

Vrijwilliger bij ISA Power
Regio: Madrid, Spanje

Hey!
Mijn naam is Anne, ik ben 48 jaar en woon in Madrid met mijn man Thijs en drie kinderen van 14, 12 en 10 jaar. Ik ben inmiddels ruim 12 jaar hersteld van mijn eetstoornis. Daarvoor heb ik een lange periode – ongeveer 16 jaar – een enorm verstoorde relatie gehad met eten. Wat ooit begon als “gewoon een beetje lijnen”, onschuldig – tenminste, dat dacht ik – groeide langzaam uit tot een gevecht met mezelf. Eerst kreeg ik anorexia, maar toen mensen om me heen vragen begonnen te stellen, veranderde mijn eetstoornis in boulimia.

Omdat ik op dat moment net was gaan studeren en op mezelf woonde, heb ik het heel lang (lees: veel te lang) verborgen kunnen houden. In gezelschap was ik de vrolijke, ambitieuze Anne, maar zodra ik alleen was, nam de eetstoornis het over. Mijn dagen draaiden om eten, plannen, schuldgevoel en smoesjes. En ondertussen werd ik steeds vermoeider, leger en eenzamer.

Tot het moment dat ik niet meer kon. Ik was moe – letterlijk en figuurlijk – van het liegen, het constante gevecht, het gevoel dat ik mezelf kwijt was. Ook fysiek was ik op. Ik miste de spontane, levendige versie van mezelf, die kon genieten zonder schuldgevoel. Op een gegeven moment wist ik: dit kan niet langer zo. Dit moet stoppen. Ik snakte naar een leven waarin ik niet 24/7 bezig was met eten.

Dat was het moment waarop ik "mijn geheim" deelde met mijn ouders, mijn vriend (nu mijn man) en mijn beste vrienden. Hoe eng het ook was, het voelde als een enorme opluchting, alsof er eindelijk weer wat lucht en licht binnenkwam. Het was het begin van mijn herstel, mijn eerste stap terug naar vrijheid. Achteraf denk ik vaak: had ik dat maar eerder gedaan.

Ik ben zó blij dat ik weer mezelf kan zijn, dat ik mezelf weer herken en écht kan genieten van het leven; in het moment kunnen zijn, zonder dat eten mijn gedachten beheerst. En precies dat gun ik ook jou.

Dit is ook de reden dat ik graag buddy wil zijn. Ik weet hoe slopend en allesoverheersend een eetstoornis kan zijn. Hoe zwaar het voelt om elke dag te vechten tegen iets wat je niet zomaar kunt uitleggen. Maar ik weet óók dat herstel mogelijk is. Echt mogelijk! En als ik met mijn ervaring iemand kan helpen om weer een stukje onbezorgdheid terug te vinden, om weer te geloven in zichzelf en te kunnen genieten van de kleine dingen, dan doe ik dat met heel mijn hart.

Als je dit leest, betekent dat dat je al een stap hebt gezet. Daar mag je trots op zijn. Herstel is spannend, soms ook heel eng, maar vooral: het is het waard🔆

• Mijn passie is: Het leven vieren – in alle kleine en grote momenten.

• Mijn hobby's zijn::Nieuwe plekken ontdekken, lekker eten, dansen en lachen met de mensen van wie ik hou.

• Mijn lievelingseten is: Voor een goede kaasplank kun je me altijd wakker maken.