"Je hebt echt de dikste benen van de groep”

Mona - vrijwilliger bij ISA Power

Als kind groeide ik te snel: mijn puberteit deed zijn intrede veel te vroeg. Zelf had ik hier vreemd genoeg geen last van, ik lette niet op de verschillen tussen mijn eigen, veel te vroeg vrouw wordende lichaam, en de kinderlijke lichamen van mijn vriendinnen. Wie hier wel extreem de nadruk op legde, was mijn mama.

Opmerkingen als “je hebt echt de dikste benen van de groep” en “is die broek nu weeral te klein geworden?” waren me verre van vreemd. Dit wreekte zich natuurlijk op mijn lichaamsbeeld. Ik was van nature al een heel onzeker en verlegen meisje, zeker als kind. Ik voelde me nooit cool genoeg, nooit populair genoeg. Ik wou oh zo graag conformeren aan de “cool kids”, maar dat lukte me niet. 

Mijn benen moesten dunner

Mijn benen waren te dik. Et voilà, het complex was geboren. “Mijn benen zijn te dik” - een gedachte die 1396 keer per dag in me opkwam. Jammer genoeg waren mijn ouders op dat moment ook nét gescheiden. Mijn mama was de strengste, mijn papa liet veel toe. Zo ging dat ook met eten. Bij mama alles heel gezond, weinig vet, veel groenten, veel water, etc. Bij papa ging het net iets anders: pizza als we dat wilden, opwarm lasagnes wanneer er geen tijd was om te koken, frietjes als we dat voorstelden, alle koekjes die mijn broer en ik maar wilden, snoepjes...... Enerzijds de hemel, aangezien ik enorm graag eet, anderzijds een ware hel… Elke keer ik toekwam bij mijn mama, na een week bij mijn papa gewoond te hebben, moest ik me door een ware aanvalslinie van opmerkingen over mijn lichaam heen zien te worstelen.

“Zijn je benen verdikt?!”

“Wat heb je nu weer allemaal gegeten?”

“Als je niet oplet word je dik he?”

Dik Dik Dik Dik Dik - het was alles dat ik kon horen.

Het complex groeide.

Getallen, getallen, en nog eens getallen

Ik moest dit aanpakken, ik moest afvallen.

Want als ik zou afvallen, zou ik mooi zijn, als ik zou afvallen, zouden mensen mij zien staan, als ik zou afvallen, zouden mensen naar mij opkijken. Nu was ik een slechte versie van mijzelf. Ik was een minderwaardige persoon, want mijn benen waren dik. Mijn leven zou pas echt beginnen, wanneer mijn benen dunner werden. Als mijn dijen elkaar niet meer raakten bij het stappen, dan pas zou ik gelukkig mogen en kunnen zijn.

Ik koppelde mijn gevoel van competentie en zelfwaarde, aan mijn gewicht en de breedte van mijn bovenbenen. Meer thigh gap betekende meer discipline, meer schoonheid, meer respect voor mezelf. Minder thigh gap betekende dat ik gefaald was, betekende dat ik lui en dom was, betekende dat ik niets kon en geen wilskracht had.

Getallen namen de macht over

Calorieën hield ik nauwkeurig bij. De weegschaal was mijn beste vriend en tegelijk mijn aartsvijand. Het maatje in mijn broek bepaalde hoe goed ik was als persoon. Er waren weken dat ik geen 1000 calorieën per dag at, en 4 keer per week sportte. Er waren weken dat ik dagelijks eetbuien had en 2000, 3000, of zelfs 4000 calorieën consumeerde.

Ironisch genoeg was ik, net nu de weegschaal zo centraal stond in mijn leven, de balans volledig kwijt. Een hoogtepunt voor mijn eetstoornis, een dieptepunt voor mijn zelfbeeld. Toen ik 17 jaar was, escaleerde het pas echt. Eetbuien, complete loss of control, en overgeven. Meer en meer werd het een gewoonte, een vaste waarde in mijn eetgedrag. Ik at dagen extreem gezond en weinig, maar dan kwam de weerslag. Eetbui na eetbui viel mijn zelfbeeld in meer stukjes uiteen. De enige manier om mijn eigenwaarde op te krikken, was de calorieën waarmee ik me zonet had volgepropt, kwijt raken. Ik gaf ze over, ik liep ze eraf… Als ze maar weg waren, weg uit mijn lichaam dat dun moest blijven, weg van mijn benen die elkaar niet meer mochten aanraken bij het stappen.

Ik viel heel veel af, maar was ongelukkiger en onzekerder dan ooit.

Mijn oplossing was: nog meer proberen afvallen, maar dat wou mijn lichaam niet. Afvallen werd steeds moeilijker, hoe weinig ik ook at. Ik kon de controle niet meer aanhouden en at een maand aan een stuk veel meer dan normaal. Ik kwam het grootste deel van de verloren kilo’s, terug bij.  Mijn zelfbeeld werd nog slechter, mijn lichaamsbeeld was meer dan ooit verstoord.

In mijn achttiende levensjaar was mijn eetstoornis nog steeds heel erg aanwezig. Gelukkig groeide het besef dat, in plaats van iets kwijt te moeten raken, ik iets moest bij krijgen: liefde voor mezelf en mijn lichaam in welke staat ook.

Zo opende ik de deur naar body positivity. Mijn beeld van schoonheid, mijn beeld van het ideale lichaam, veranderde met elke foto die ik bekeek. Er was niet zoiets als één ideaal. Iedereen moest zijn eigen ideaal worden. Er was niet zoiets als hét vrouwelijk figuur.

Über-slank is niet langer mijn doel!

Hoe simpel dit ook moge lijken, het was oh zo veel gemakkelijker om mezelf te verliezen in zelfhaat, in een eetstoornis. Het was zoveel gemakkelijker te focussen op afvallen, dan om mezelf een compleet nieuwe manier van denken over, en kijken naar, mezelf aan te leren. Maar ik zette door. Met heel erg veel vallen, en even veel keer opstaan, begon ik mijn lichaam realistischer te zien, en zelfs - hou je vast - mooi te vinden.

Ik weet niet waar ik had gestaan, noch wie ik was geweest, als ik niet de vrijheid en warmte van body positivity had gevonden. Ik wikkelde deze nieuwe manier van denken als een warme deken rond me, dronk het als warme thee met honing bij een keelontsteking, nam er warme ontnuchterende douches in…

Jammer genoeg zijn er nog steeds dagen waarop ik me niets waard en te dik voel. Jammer genoeg is er soms nog een deel van mezelf dat gelooft in het “als ik gewoon een paar kilootjes afval zal ik mooier zijn en word ik gelukkiger”-dogma. Nog altijd kijk ik soms in de spiegel om mezelf vervolgens giftige commentaar te geven. Ook dit is deel van beter worden. Van jezelf en je lichaam leren houden is niet zoals een roltrap opstappen en automatisch in één rechte lijn omhoog gaan. Allesbehalve. Het is een lange lastige bergwandeling, waaraan op het eerste zicht geen einde lijkt te komen.

Een wandeling waarbij body positivity, lieve vrienden, familie, partners… fungeren als stevige stap-schoenen, onmisbare steun voor je tocht. Een bergwandeling waarbij je zal struikelen over je eigen voeten, waarbij je zal vloeken op jezelf, waarbij je sneller zal willen gaan dan je lichaam en geest je toelaten en waarbij je duizenden bleinen en heel veel spierpijn zal oplopen. En ook al lijkt de top van de berg, je doel, aanvankelijk onvindbaar te zijn, onzichtbaar achter duizenden wolken en heel veel mist, op een dag zal je achter je om kijken en zien welke enorm lange weg je hebt afgelegd, hoe ver je bent gekomen. Op een dag zal je het topje van de berg zien, overgoten met zonlicht, en beseffen dat je stap voor stap dichterbij bent gekomen.

Mijn punt is, geef nooit op. Hervallen in je oude manier van denken gebeurt, is deel van het proces, en kan je alleen maar helpen nog sterker te worden in je nieuwe manier van denken. Aanvankelijk het gevoel hebben dat je nooit je oude manier van denken, de manier van denken die je eetstoornis je opdringt, zal kunnen loslaten, is meer dan normaal.

Weet gewoon dat het kan, en dat het zal gebeuren. Weet dat je ooit bovenaan die berg kan staan, om je vlag te planten, en daar vervolgens glimlachend te beseffen dat je jezelf graag ziet.

Veel knuffels,
Mona

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 
 

Wie moet jou wakker schudden?

Stap voor stap herstellen

Mijn naam is Henriëtte Smit en ik ben coach bij Isa Power. Ik heb ongeveer vanaf mijn 12e een eetstoornis gehad. Pas toen ik 19 jaar was heb ik definitief afscheid kunnen nemen van mijn eetstoornis.

Ik vergat voor mezelf te zorgen

In de periode van mijn eetstoornis wist ik al zeker dat ik er iets mee wilde doen, alleen was ik er nog niet klaar voor. Ik stond klaar om iedereen te helpen die ergens mee worstelde, vooral op het gebied van eetproblemen, maar zocht daarmee enorme triggers op, en vergat voor mijzelf te zorgen. Het was mijn studie loopbaan begeleider die me flink wakker heeft geschud. Ik besloot aan mijzelf te gaan werken en automatisch volgde het herstel met eten.
Stapje voor stapje leerde ik weer van mijzelf te houden en kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik heb geluk met mijn moeder, die ondanks dat ik weinig deelde, altijd onvoorwaardelijk achter mij stond. Zonder haar was ik nooit geweest waar ik nu ben.

Mijn eetstoornis was eventjes "nuttig"

Ik heb geleerd dat mijn eetstoornis een hele nuttige functie heeft gehad, het heeft mij een hele moeilijke periode helpen overleven, maar toen ik hem niet meer nodig had, zat hij al te diep, was ik verweven met mijn eetgestoorde gedachtegang. Pas toen ik leerde om mijn eetstoornis te bedanken kon ik het echt los gaan laten, toen ik mijzelf erkenning gaf voor pijn uit mijn verleden en mijn onzekerheid minder werd kon ik gaan groeien. Kon ik mijzelf krachtiger neerzetten, durfde ik mijn dromen achterna te gaan.

Uiteindelijk heb ik mijn droom om mensen die lijden aan het leven en vaak dus ook een eetstoornis nagejaagd en coach ik nu vanuit ervaringsdeskundigheid. Ik heb dus geleerd om mijn eigen ervaring op een professionele manier in te zetten en bied mijzelf aan als inspiratiebron, motivator en wil ik onvoorwaardelijke liefde geven. Ik ben dankbaar voor alle kansen en leermomenten die ik heb gehad en ben benieuwd wat de rest van mijn leven voor mij in petto heeft!

Jou gun ik dit ook. En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het geheim van succes is vastberadenheid

Om te leren van je fouten moet je wel weten dat je ze maakt, zo sprak Plato (filosoof) honderden jaren geleden. En wie een fout begaat en deze niet herstelt, begaat er nog een. 

Fotografie: Nik MacMillan, unsplash.com

De fouten die je maakt, bepalen wie je bent. Hoe interessanter je fouten, hoe interessanter je leven kan zijn. Om te kunnen leren van je fouten moet je de volgende dingen doen:
* Je moet bereid zijn om jezelf in de positie te brengen waarin je interessante fouten mag maken.
* Je moet genoeg zelfvertrouwen hebben om deze fouten ook toe te kunnen geven.
* En je moet moedig genoeg zijn om te willen veranderen.

Geen fouten maken is misschien wel de grootste fout die je kan maken. Dus maak ze, elke dag opnieuw, leer ervan en groei. Op het moment dat je je bewust bent van je eigen fouten en valkuilen, en als je snapt waarom je dingen doet zoals je ze doet, pas dan kun je veranderen.

Maar wat als jij je al bewust bent, en het je dan alsnog niet lukt? Angst is voor velen een blokkade om door te zetten. Soms doen we dingen tegen beter weten in. Soms blijven we roken, terwijl we onze longen uit ons lijf hoesten. Soms blijven we overgeven, terwijl onze tanden en keel er pijn van doen. 

Laat deze tips je helpen, om de stap van 'weten' naar 'doen' te gaan maken.

1. Als je niet meer weet wat je moet doen, vertel de waarheid.

2. Als je verdrietig en teleurgesteld bent, vertel de waarheid.

3. Als je kwaad, boos en gefrustreerd bent, vertel de waarheid.

4. Bij angst en onzekerheid, vertel de waarheid.

5. Ga voor de spiegel staan en vertel jezelf de waarheid.

Vanaf het moment dat je beslist dat je iets wilt veranderen, dan kun je datgene wat je eerst geloofde gaan loslaten. Verandering en succes komt van binnenuit, niet van buitenaf. Het is belangrijk om te weten waar je heen wilt. Want als je geen doel hebt, kun je niet scoren.

Je hebt er vast al van alles over gelezen. En je hebt Google gebruikt, en alles opgezocht. Misschien heb je al 1000 boeken gelezen, maar nog steeds heb je niet het resultaat wat je eigenlijk diep van binnen wilt. Dat komt waarschijnlijk omdat angst je tegenhoudt en je nog niet in ACTIE bent gestapt. Het verschil tussen kennis en wijsheid is het verschil tussen ‘weten’ en ‘doen’.

Het geheim van een succesvolle verandering is vastberadenheid. Ben jij vastberaden in hetgeen wat je wilt? Wil je echt? Echt?

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Zwanger en een eetstoornis. Hoe doe je dat?

"Mijn eerste zwangerschap was dé ultieme test voor mij. Het was toch eigenlijk best wel spannend. Hoe zou ik gaan reageren? Het aankomen en voller worden was echter een prachtige ervaring. Gelukkig had ik mijn eetstoornis al overwonnen voordat mijn kleine mannetje ter wereld kwam. Dat mijn lichaam dit kon was bijzonder, zeker nadat de artsen in het ziekenhuis mij ooit hadden gezegd dat het voor mij waarschijnlijk niet meer mogelijk zou zijn. Ik menstrueerde al jaren niet meer. Maar mijn lichaam is sterk, net zoals mijn geest. Nu ben ik 5 maanden zwanger van een meisje en wederom vind ik het een prachtige ervaring. Herstel is mogelijk, zowel lichamelijk als geestelijk. En dit gun ik jou ook!" - Isabelle Plasmeijer (Directrice ISA Power)

Hoe bereid je je voor op deze periode?

Eigenlijk is het simpel. Waarom wil je een kindje? Hoe belangrijk is dit voor jou en je partner? Wat heb je ervoor over? En wat voor moeder wil je zijn voor je kind? Wat voor voorbeeld moet hij of zij later hebben? Het overwinnen van je eetstoornis voorafgaand je zwangerschap heeft zo zijn voordelen. Je kunt schulden-vrij genieten van je eten. Je eet immers voor twee mensen. Dat betekent niet dat je twee keer zoveel moet eten. Het voedingscentrum adviseert om zeker WEL iets extra's te nemen. Dat doe je voor jezelf en je kindje wat volop in ontwikkeling is. 

Waar komen de zwangerschapskilo's vandaan?

Jij bent niet dik als je zwanger bent. Je bent ZWANGER! Sommige vrouwen komen 10 kilo aan en sommige 20 kilo. Dat komt doordat iedereen op een andere manier zwanger is: sommige vrouwen houden bijvoorbeeld meer vocht vast dan andere vrouwen. Maar over het algemeen kunnen we stellen dat wanneer je bijna 9 maanden zwanger bent dat jouw kindje dan ongeveer 3,0/3,5 kilo is, je zo'n 2 kilo vruchtwater meedraagt, 1,5 kilo placenta en baarmoeder, en 2 kilo extra bloed en 0,5 kilo extra borstweefsel en slechts 3 kilo extra vetweefsel. Dit extra vet weefsel dient als reserve om borstvoeding te kunnen geven. Dus alles wat je aankomt heeft een functie. (Bron: voedingscentrum).

Hoe kun je nu leren genieten van deze tijd?

Probeer te vertrouwen op je lichaam. Miljoenen vrouwen zijn jou voorgegaan en na hun bevalling verliezen zij die overtollige kilo's ook weer. Je bent nu (dadelijk) moeder, je hebt zojuist een kind ter wereld gebracht, een ander mensje, én dat is belangrijker dan mooi zijn. Je lichaam is misschien verandert. En je buik en je buikspieren zijn slapjes en hebben tijd nodig om te herstellen en weer strak te worden. Gun jezelf en je lichaam deze tijd ook. Probeer je focus niet op je uiterlijk maar op je gezondheid te leggen. Tijdens je zwangerschap verbruik je veel energie, voor de bevalling, na de bevalling, en ook tijdens het opvoeden van jouw kindje. Waarom zou je jezelf niet goed verzorgen? Stop met diëten, jezelf uithongeren of overeten. Wees het voorbeeld wat je diep van binnen graag wilt zijn.   

Vind je het lastig?

Wil je zwanger worden of ben je zwanger? Je wilt natuurlijk heel graag een gezond kindje, maar tegelijkertijd heb je moeite met de kilo's die eraan (zullen gaan) vliegen tijdens jouw zwangerschap. Jouw partner maakt zich misschien ook wel zorgen. Wil je eens praten voorafgaand of tijdens je zwangerschap? 

Neem contact met ons op via: info@isapower.nl of bel op telefoonnummer: +31 (0)614638935. Je kan natuurlijk ook meteen een intake gesprek inplannen. We hebben speciale trainingsprogramma's voor vrouwen die hulp nodig hebben in deze mooie en tegelijkertijd moeilijke periode. Schaam je niet. Neem hulp voor jezelf en je (toekomstige) kindje. Jouw zoon of dochter zal je dankbaar zijn!

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

De paradox van perfectie

Deze Story of Hope is geschreven door: Eliza, 20 jaar

De puberteit was voor mij een turbulente periode van stemmingswisselingen, identiteitsvorming, onzekerheden en een eetstoornis. Als mensen zouden vragen wanneer mijn obsessie met (niet) eten begon, zou ik antwoorden: op mijn veertiende. Dan belanden we echter middenin het verhaal. Om echt bij de kern te komen, moeten we terug naar mijn jeugd. Daar waar de meeste mensen warme herinneringen koesteren aan hun kindertijd, compleet met wilde verhalen over vakanties en vriendschappen, bevond ik mij in een andere wereld. Een donkere schaduw is over mijn jeugd gevallen, ik kan mij dan ook niets anders herinneren dan geschonden vertrouwensbanden en gebroken harten.

 Als kind geloof je blindelings in de goedheid van een ander. Je naasten zijn goedhartig, slechteriken zijn de gemeen grijnzende schurken in lange jassen en onrecht bestaat niet. Blijkt een naast familielid de wolf in schaapskleren, dan wordt het prompt een stuk complexer.

Achter gesloten deuren

Ik groeide snel op. Te snel. Ik kon geen kind zijn, niet voluit genieten van alle bewonderenswaardigheden van het leven of zorgeloos op avontuur gaan. In plaats van leren knikkeren, leerde ik op mijn achtste de last van de wereld op mijn schouders te dragen. Ik werd meegenomen in een achtbaan van emoties. Onvrijwillig werd ik blootgesteld aan angst, geheimen, schaamte en paniek. Ik droeg jarenlang de benauwende schuld van iemand, die zelf zijn verantwoordelijkheid niet kon of wou dragen, op mijn schouders mee. Ik dacht dat het zo hoorde, dat iedereen in het leven kreeg wat hij of zij verdiende. Dus blijkbaar had ik de straf die ik kreeg verdiend?

Het werkte voor even…

Ik worstelde mezelf door de jaren heen. Een onzichtbare strijd, op al mijn kinderfoto’s lach ik immers alsof ik mijn geluk niet op kan, maar niets was minder waar. Over emoties werd thuis niet gepraat en een uitlaatklep had ik niet, dus stopte ik al mijn gevoelens diep weg en hoopte ik dat deze nooit terug zouden komen. En dat werkte, voor even. Het was simpelweg een overlevingstechniek, om niet geconfronteerd te hoeven worden met de pijn die ik ervoer en het gevoel van verraad dat in mij leefde. De emoties en gevoelens waren echter te overweldigend en vonden hun weg terug naar buiten via andere wegen. Mijn familie was uiteengevallen en ik zag hoe ongelukkig mijn naasten waren en ik voelde mij daar aansprakelijk voor. De woede die ik mij leefde, reageerde ik af op mijzelf. Ik wilde mijzelf straffen voor het pijnigen van anderen. Bovendien wilde ik de regie over mijn lichaam en mijn leven terug – ik had niet om het ontnemen van mijn kinderlijke onschuld gevraagd, van mij hoefden de hulpverleningsinstanties geen gedwongen sessies met mij te voeren en anderen ongelukkig zien hoefde van mij al helemaal niet. Toch gebeurde het. En ik diende er maar mee te moeten leven.

Trots versus twijfel

Omringd door breeduit lachende en levensgenietende leeftijdsgenoten voelde ik mij alleen maar meer een buitenstaander. Iedereen leek blij met zichzelf en met het leven – behalve ik. Ik kon niets aan mezelf waarderen en stortte mij volledig in de wereld van afvallen. Want als ik dunner was, werd ik misschien mooier gevonden en werd ik daarmee gelukkiger. Ik was op zoek naar regie over mijn leven, maar verloor uiteindelijk ook de controle over mijn eetgedrag compleet. Elke keer als ik mijn hongergevoel wist te onderdrukken, werd ik overladen met trots en euforie. Ik was krachtig, ik was sterk, tegelijkertijd voelde ik me echter ontzettend zwak. De blijdschap van het vasten en afvallen hield maar even aan en maakte daarna direct plaats voor ongelukkigheid en eenzaamheid. Ik zakte steeds dieper weg in een isolement. Ik raakte in paniek als er een plek voor mij aan de eettafel gedekt was en probeerde met leugens onder alle eetgelegenheden uit te komen. Het geluk waar ik op hoopte, bleef uit. Ik was nooit tevreden. Mijn dieet bestond uit een cracker per dag, werden het er twee, dan werd ik direct overspoeld met gevoelens van zelfwalging en mislukking. Mijn streefgewicht werd steeds lager, ik ging steeds verder en voelde mij eveneens steeds verder wegdrijven van mijzelf.

Geluk komt niet in getallen

Ik geloofde dat ik kon streven naar perfectie, waarbij perfectie voor mij een strak, volmaakt lichaam betekende. In de praktijk gebeurde precies het tegenovergestelde: ik werd inderdaad dunner, maar daarmee ook vele malen ongelukkiger. Het keerpunt kwam voor mij toen ik mij realiseerde dat ik nooit genoegen zou nemen met mijzelf, hoe weinig ik ook zou wegen. Het was een droom, een illusie. Geluk komt niet in getallen, en dat was een pijnlijk besef. Ik wilde leven. Genieten. Mijn eetproblemen brachten mij slechts het omgekeerde: een neerwaartse spiraal van depressie, eenzaamheid en wanhoop. Een strijd als deze kan je niet winnen door het alleen voor anderen te doen – je moet zelf vechten, voor jezelf.

Er komt een moment en dan…

Het wordt oprecht beter, al voelt dat op het moment zelf misschien niet zo, maar iedereen kan dit overwinnen. Ik had jaren geleden nooit gedacht dat ik hardop zou kunnen lachen als een spijkerbroek bij mijn bovenbenen zou blijven steken tijdens het passen. In het verleden had ik dat als teken gezien dat maatje 36 nog teveel was, tegenwoordig kan ik het naast me neerleggen. Er komt een moment dat je jezelf toe zal staan om te snoepen tijdens het koken, en er zelfs van kunt genieten. Er komt een moment dat je content kunt zijn met bankhangen, zonder knagend schuldgevoel. Er komt een moment dat je in de spiegel zal kijken en in plaats van vet te zien, denkt: ‘toch best een goeie kont’. Er is hoop – je moet er alleen wel voor willen vechten!

Laat je niet ontmoedigen

Het is normaal om bang te zijn om zoiets vertrouwds los te laten, het is normaal om te twijfelen en om overweldigd te worden door alle gevoelens die er in je leven. Laat je je er echter niet door afschrikken, het brandende lichtje aan het einde van de tunnel misleid je niet. Er is zoveel moois in het leven om je over te verwonderen en ik ben dankbaar voor zoveel. Elke tegenslag is een levensles en elke overwinning een geluksmomentje. Oogst je potentie: je krijgt er geen spijt van.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Hoe vind je goud in alles wat je ziet?

Wauw! Ik voel dus ik besta!
En tegelijk OMG!

Het leven overkomt me en de jarenlange onderdrukking hiervan, hebben me onkundig gemaakt. Intens, heftig, soms meer dan ik kan dragen. De laatste tijd lig ik dan ook met regelmaat een dagje per week op de houten vloer in mijn huis. De gordijnen gaan pas open wanneer ik er aan toe ben om de wereld toe te laten. Tot die tijd is mijn lichaam, zowel mijn fysieke als mijn emotionele lichaam, een wereld op zich! Zoveel te beleven, zoveel te voelen en zoveel te ontdekken. Inmiddels een tomeloze compassie voor alles wat zich aandient in mij...zelfs als het onhoudbaar voelt, moeilijk voelt, ingewikkeld voelt, verdrietig voelt...of "niet van mij"...

Fotografie: Denys Nevozhai, unsplash

Ik heb ontdekt dat ik een enorme gevoeligheid in me meedraag.

Ik voel de energie van anderen, en dit kan me soms energie doen verliezen of "onverklaarbare" gevoelens geven. Jarenlange was er verwarring tot gevolg. Maar ik heb nog een ontdekking gedaan! Er bestaat een wereld waarin ik naar mijn grenzen mag luisteren, mezelf serieus mag nemen, mijn hart mag volgen. Ook wanneer andere mensen hier last van hebben. De verantwoordelijkheid voor de gevoelens van een ander liggen niet bij mij. Het laat me niet koud, dat hoeft ook niet. Compassie, dat is wat ik gevonden heb! 

Het leven heeft me hierin keer op keer kansen gegeven om te groeien. De lessen die me aangeboden werden waren onophoudelijk en ze hadden naar mijn inziens iets minder heftig gemogen ;) Maar wellicht dat ik dan niet had geweten wat ik nu weet! De lesjes blijven zich aandienen, een soort nascholingscursus, om na te gaan of ik de geleerde stof in praktijk kan brengen.

Een vriendin zei laatst tegen mij: "Jij vindt het goud in alles".

Ik was ontroerd, geraakt...wat een cadeau!

Dankbaar.....dat ben ik.

Nienke

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Constant word ik beledigd. Door mezelf!

Door: Marjolein (16 jaar)
Marjolein volgt het (B)EAT IT programma bij ISA Power

Voor mij is het nooit goed genoeg. Maar ja, wat verwacht je van een perfectionist met een heel laag zelfbeeld. Ik hoef niet perse de beste te zijn, maar het kan altijd beter, mooier, meer of juist minder. En waar heeft dit toe geleid? Nou, tot een zeer laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. De perfectie combinatie voor een eetstoornis. Mezelf vergelijken met andere mensen, om te kijken of ze beter zijn of dunner of knapper of slimmer, is voor mij een dagelijkse bezigheid. Het maakt niet uit waar ik ben, ik zie iemand en daar ga ik al met mijn gedachten. ‘Zij heeft dit en ik niet. Zij kan dat en ik niet……dat én nog veel meer.’ Verschillende personen, verschillende vergelijkingen maar altijd dezelfde conclusie: ik ben niet goed genoeg. Met elke stap verlaag ik mijn zelfbeeld steeds weer.

Ik trok de conclusie “als ik mijn lichaam verander zou alles goed zijn, dan ben ik pas echt goed genoeg.” Steeds minder en gezonder eten was het gevolg. Eigenlijk niet logisch want het heeft me tot nu toe, niets gebracht. Zou het dan toch allemaal een illusie zijn?

Mijn zelfvertrouwen is aan gort

Mijn zelfvertrouwen moet weer worden hersteld. Maar hoe? Want dat is dus niet zo makkelijk als het lijkt. Die eetstoornis van mij zorgt ervoor dat realistisch naar mezelf kijken bijna onmogelijk is. Als ik goed nadenk dan weet ik heel goed wat belangrijk is. Ik wil leven en vooral genieten van MIJN leven. Maar mijn hoofd en gevoel zijn het over het algemeen niet eens met elkaar. Mijn eetstoornis gaat met me aan de haal. Hij denkt er helaas anders over, mijn lichaam en eten zijn het belangrijkste. Zolang ik maar mooi ben en alles goed doe….. dan ben ik perfect. 

Perfectie zoek ik in alles

Het klonk ook allemaal wel heel erg goed. Te goed om waar te zijn. Toch ben ik het gaan geloven en er 100% voor gegaan. AFVALLEN. Ik ben kilo’s afgevallen en ik heb veel moeite gedaan om de eetstoornis gelukkig te maken, maar goed genoeg was het nooit. Er waren steeds meer regels, bezwaren, en dwangmatig gedrag. Echt aardiger ben ik er ook niet op geworden. Soms ben ik chagrijnig tegen mensen waarvan ik houd. Ik kan kattig en gemeen zijn.  

Ook op school zijn er veel MOETENS 

Ik MOET meer leren, ik MOET beter leren en ik MOET betere cijfers halen. Maar hoeveel ik ook leer, eigenlijk voel ik me altijd dom. Mijn perfectionisme en zelfbeeld zijn alleen maar erger geworden en mijn zelfvertrouwen is gedaald tot een heel laag punt.

Soms lijkt het zo onmogelijk om mijn zelfvertrouwen weer op te bouwen. Het voelt gewoon alsof ik constant beledigd word, alleen beledigd niemand mij maar doe ik het zelf. Dat maakt het eigenlijk alleen nog maar erger en ingewikkelder. Wie scheld zichzelf nu uit?  Als ik alles uit zou spreken wat ik allemaal denk dan zouden anderen me pas echt voor “gek” verklaren!

“Psychische problemen zijn ingewikkeld. Niet omdat het echt ingewikkeld is, maar omdat mensen zich schamen en hun diepste gedachten en gevoelens voor zichzelf houden. Zodra ze zich niet zouden schamen dan zullen psychische problemen sneller zijn opgelost.” - Isabelle Plasmeijer

Wat zullen andere mensen denken of vinden over mij? Dat is wat er heel de dag door mijn hoofd gaat. Ik moet het goed zijn voor anderen. Anderen moeten mij aardig vinden. Anderen moeten mij leuk vinden. Want als anderen tevreden zijn met mij, pas dan kan ik tevreden zijn met mezelf. Ja, ik wil erbij horen, maar wie wil dat nu niet?

Moet ik persé dun zijn? Nee. En dat weet ik. Ik moet juist goed zorgen voor mezelf. Ik mag de lat wat lager leggen. Ik moet blij zijn met wie ik ben. Ik moet mezelf respecteren om wie ik ben en niet om wat ik doe, hoe ik eruit zie en wat ik presteer. Het frustrerende is dat ik het zo goed weet, maar toch is het soms moeilijk om in mezelf te geloven.

“De eetstoornis is een transformatie proces. Gun jezelf de tijd om te transformeren.” - Isabelle Plasmeijer

"Confidence is like a muscle, the more you use it, the stronger it gets."

Samen met mijn Coach volg ik het speciale programma genaamd (B)EAT IT. Dit is gewoon een groot leerproces waarbij ik nog veel te leren heb. Ik weet niet precies hoe het me gaat lukken maar ik ga er alles aan doen.

Wil jij ook samen aan de slag met het unieke (B)EAT IT programma, samen met een Ervaringsdeskundige Coach van ISA Power? Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik wilde de beste Anorexia patiënte zijn!

Story of Hope: Geschreven door Chantal

De stempel koppig en tegendraads had ik al snel gekregen. Koppig ben ik nog steeds een beetje, maar ik gebruik het niet meer meer om mensen indirect iets te willen vertellen. Dit is wel wat ik jarenlang heb gedaan en wat ik stiekem ook wel wist. Echter, durfde ik dit nooit toe te geven of uit te spreken. Ik was bang dat iedereen zou denken dat ik alles deed om aandacht te krijgen.

Is een eetstoornis aandachttrekkerij?

Ik wil geen aansteller en aandachttrekker zijn. Toch is dit vaak één van de dingen waar men aan denkt als ze horen dat je een eetstoornis hebt. In mijn geval anorexia. Er zit zeker een kern van waarheid in. Vragen om aandacht is alleen het verkeerde woord. Het is eigenlijk verlangen naar liefde, acceptatie en gezien willen worden. Ik wilde uniek zijn. De levensbehoeftes van ieder mens. Toen ik jong was wist ik alleen niet hoe ik op een gezonde manier deze verlangens kon vervullen. Nu ik oprecht kan zeggen dat mijn eetstoornis tot mijn verleden behoort, en inzie dat ik verkeerd gehandeld heb in mijn eetstoornis tijd, wil ik het taboe doorbreken.

Mijn zieke koppie

Ik ga je vertellen wat er zich in mijn koppie afspeelde en waarom ik deed wat ik deed. Met enige schaamte schrijf ik dit. Ik ben niet trots op de dingen die ik heb gezegd en gedaan heb in het verleden. Laat mijn verhaal je sterken en motiveren om eerder aan de slag te gaan met de onderliggende problematiek. Ik denk dat het heel herkenbaar is voor mensen met een eetstoornis. Ik schrijf dit om openheid te creëren, om jou ogen te openen, zodat je  andere keuzes durft te gaan maken. Hopelijk durf jij straks ook gewoon te vragen waar je echt behoefte aan hebt.

Ik heb vroeger nooit geleerd om emoties te uiten

Bij mij thuis werd gezwegen en verzwegen. Met name boosheid was een emotie die niet werd geuit. Van mijn ouders kreeg ik alle liefde van de hele wereld, maar mijn jeugd was alles behalve makkelijk. Door de huwelijksproblemen van mijn ouders en de hiermee gepaarde spanning vond ik geen echte connectie met mijn leeftijdsgenootjes.

Ik voelde me een buitenbeentje

Jongens op school, die veel ouder waren dan ik, pestte mij waardoor ik me heel klein en angstig voelde. Ik deed me anders voor, paste me aan om maar niet buitengesloten te worden, maar toch werd ik gepest. In die tijdhuilde in ik heel veel. Het grootste probleem was dat ik er niet over kon praten hoe eenzaam en ellendig ik me voelde.

Op de middelbare school ontdekte ik al snel dat als ik brutaal deed, dat mensen dan tegen me opgekeken. Ik werd gezien. Ik voelde me gezien. Dat ik aandacht ontving door middel van deze negatieve manier van aandacht vragen, maakte me eigenlijk niets uit. Men zag mij gelukkig niet meer als het bange vogeltje.  

Schijn bedriegt

Al leek ik een hele stoere meid, van binnen was ik nog net zo onzeker en ongelukkig. Ik vond houvast in afvallen. Ik was niet langer het 'dikkertje'  en ik kreeg positieve aandacht en complimenten over het feit dat ik was afgevallen. Dit voelde zo goed dat ik steeds strenger voor mezelf werd. Alleen de complimenten verdwenen op den duur en ik voelde me niet meer gezien.

Hallo! Zien jullie me niet?

Het is behoorlijk uit de hand gelopen. Ik werd dunner en dunner, maar ik werd niet meer opgemerkt. Dus ging ik nog harder mijn best doen. Want als het lichamelijk niet goed zou gaan, dan zouden mensen me wel zien staan en dan zouden mensen merken dat het niet goed met me ging. Uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis en kreeg ik de stempel Anorexia Nervosa. Deze stempel vond ik alleen niet bij mij passen, want dan was je toch extreem mager? En dan eet je toch niet? Ik ben naar huis gestuurd en elke week werd ik in de gaten gehouden. Elke week hoopte ik dat ik weer afgevallen was. Want als ik nog meer afgevallen zou zijn dan zou ik in het ziekenhuis komen, of een eetstoornis kliniek, en dan ik sondevoeding krijgen. Dan zou ik pas echt serieus genomen worden. Dit was de ultieme test. Wie houd er eigenlijk van mij?

Ik had allemaal redenen ‘verzonnen’ om mijn ziekelijke gedrag voort te zetten. Want als ik dat bereikt had dan pas zou ik serieus genomen worden, dan pas kreeg ik liefde en aandacht. Pas dan zouden mensen mij zien staan. Dit geloofde ik, dat was mijn ziekelijke overtuiging.

Natuurlijk wilde ik ook een normaal en gelukkig leven, maar ik wilde ook gezien worden en uniek zijn. Dus dan moet je speciaal zijn. Ik was goed in afvallen, zielig zijn, het slachtoffer spelen en ik kon manipuleren als de beste. Hier was ik goed in en met dit gedrag trok ik de aandacht van mijn omgeving. En zo hoefde ik niet over mijn echte problemen te praten, want het was overduidelijk dat het niet goed met mij ging.

Wie is de 'beste' anorexia patiënt?

Ik heb verschillende klinische opnames gehad. En overal was het hetzelfde. Elke meisje wilde beter zijn dan de ander. Het was een hevige concurrentie strijd. Niemand erkend het, niemand benoemt het, maar overal heerst er die strijd. Wie komt het minste aan? Of wie valt zelfs af? Wie eet het langzaamste? Wie snijdt zijn brood in de meeste hapjes? Wie krijgt de meeste aandacht van de begeleiding? De ogen vliegen rond de tafel. Wie is de 'beste' anorexia patiënt?

Ik bedacht trucjes

Ik deed er alles aan om de ‘beste’ te zijn. Want dan werd ik gezien, lette iedereen op me letten én gingen ze met me in gesprek. Ik viel nog verder af af, want dan gingen mensen zich zorgen om me maken én ze dan werd ik nog meer gezien. Ik was (eet)gestoord bezig, maar ik bereikte mijn doel. Ik kreeg aandacht. En ik was hierin niet de enige. Iedereen kopieerde elkaar, iedereen wilde uniek zijn en iedereen hield elkaar in de gaten. Want we hadden allemaal een onderliggend verlangen om gezien en geaccepteerd te worden, uniek te zijn, liefde en aandacht te krijgen.

Ow shit, nu ik weer een normaal gewicht heb, denkt iedereen dat het goed met mij gaat!
 

Als je netjes aankomt (volgens de norm) en netjes je eetlijst eet dan denkt men “Het gaat goed met haar, dus zij redt het wel.” Maar de onderliggende verlangens zijn vaak nog lang niet vervuld. Dus dan moet je, als patiënt zijnde, alsnog gaan praten en aangeven dat je het moeilijk hebt en het helemaal niet goed gaat. Het probleem is echter dat veel mensen dit niet durven of nooit hebben geleerd. Dus om duidelijk te maken dat het niet goed gaat begin je maar weer met afvallen en tegen de regels ingaan. En dat deed ik.

Ik wilde me onderscheiden van de rest

Ik begon met automutilatie, want dit deed de rest nog niet. Ik wilde mij onderscheiden van de rest. Ik wilde anders zijn, want dan zou ik extra zorg en aandacht krijgen. Misschien zouden mijn diepe verlangens nu wel vervult worden?

Ik ben tijdens mijn laatste opname zo dwars geweest dat de begeleiding mij negeerde. Ze zeiden niks meer van mijn gedrag. Het had toch geen effect. Ik bleef grenzen opzoeken, en het liefst ging ik er overheen. Als ik iets goeds deed en men complimenteerde mij pakte ik het verkeerd op.  

Er viel geen kwartje en er ging geen lichtje branden

Ik ging opzoek naar nog meer grenzen, om er vervolgens overheen te gaan. Ik had wel een grens in mijn hoofd. Ik hield me voor dat wanneer ik die bereikte dat ik dan zou veranderen. En dat het me dan wel zou lukken. Herkenbaar? Maar vaak gaan we over onze eigen grenzen heen en verleggen we ze continu. Ik heb mezelf vaak beloofd te stoppen. Maar nooit was het erg genoeg.

Ik loog tegen mezelf

Ik baggetaliseerde alles. Het viel toch wel mee. Zo stelde ik mijn eigen geweten gerust. Ik loog tegen mezelf. Ik werkte mezelf naar de bodem van de put. Ik wilde de bodem raken, want vanaf dan kon ik vanuit dat dieptepunt weer stappen de goede gezonde kant op maken. Als ik mijn laagste gewicht bereikt zou hebben, pas dan kon ik starten met aankomen! Ik stelde mezelf en mijn gezondheid op de proef.

'Als ik weinig gegeten heb overdag, dan mag ik een appel vanavond.'

'Als ik in het ziekenhuis kom dan begin ik weer met eten.'

'Als ik sondevoeding krijg dan ga ik het eten weer opbouwen.'

Allemaal excuses om geen stappen te zetten. Want als ik eenmaal die grens bereikt had, dan wilde ik weer een stapje verder. Verder de put in. En zo hield ik mezelf constant voor de gek, omdat mijn doel nooit bereikt was.

Mijn methode werkte niet meer

Toen ik eenmaal in het ziekenhuis aan de hartbewaking lag werd mij door verschillende verpleegkundige verteld dat mijn hart het zou begeven als ik zo door zou gaan. Men dacht dat dit de grens zou zijn. Maar nee, ik was nog steeds niet overtuigd. Ik vond dat ik nog wel een stapje verder kon, nog verder de zieke kant op. Maar deze methode werkte niet meer. Wat ik ook probeerde om mijn diepste verlangens te vullen, mijn omgeving was wel een beetje klaar na jarenlang ellende. Ook zij gingen er aan onderdoor. Ze namen bewust afstand, omdat ze het niet meer aan konden zien hoe ik mezelf steeds meer kapot maakte.

Ik leefde op het randje van de dood

Omdat niets bij mij werkte lieten mijn begeleiders in de eetstoornis kliniek mij een beetje links liggen. Uit alles liet ik blijken dat het niet goed ging, maar ik kon niet praten en durfde niet aan te geven wat er zich allemaal afspeelde in mijn hoofd. Alles wat ik gedaan had om gezien te worden, en liefde en aandacht te krijgen, was voor niks geweest. Want iedereen trok zijn handen van mij af.  Ik was radeloos. Ik zag nog maar één uitweg. Zelfmoord! Als ze dan niet zouden zien hoe slecht het met mij ging dan, dan weet ik het ook niet meer.

“Een doodswens is niets anders dan een wens naar verandering. Het hoeft je niet af te schrikken als je je zo voelt. Het betekent simpelweg dat je hunkert naar verandering.” - Isabelle Plasmeijer

Hoe triest? Hoe ziek? Ik weet het nu, achteraf. Dit zou mijn laatste wanhoopskreet worden. Wilde ik echt dood wilde? Nee, eigenlijk niet. Ik kon alleen niet meer leven met mijzelf en mijn gedachten, en ik had hulp nodig. En ja, ik was bang dat ik echt dood zou gaan, maar voor mijn gevoel was dit de enige oplossing. In het ziekenhuis hebben ze mijn maag leeg gepompt. Ik leefde nog. En had ik bereikt wat ik wilde bereiken? NEE! Ik voelde me juist ontzettend schuldig. En ik kreeg nog steeds geen begrip, en ik kreeg nog steeds niet de hulp die ik werkelijk nodig had.

De keiharde confrontatie

Kort daarna ontmoette ik Isabelle Plasmeijer. Gelukkig maar. Zij confronteerde me keihard en was direct in staat door mijn gedrag heen te prikken en contact te maken met mijn werkelijke behoeftes. Dit was wat ik nodig had. Na jarenlange therapie wist iemand mij binnen enkele weken te transformeren. Heel lang wist ik niet hoe ik op een gezonde manier om hulp moest vragen. Het is fijn te ervaren dat de mensen waarvan ik houd ook naast me blijven staan nu het beter gaat. Ik had nooit verwacht dat het mij zoveel positieve energie  zou opleveren.

Ik ben geen klein zielig meisje meer

Vandaag de dag vraag ik om wat ik nodig heb en ga ik niet meer destructief handelen of mezelf beschadigen. Als ik me alleen voel dan ga ik naar vriendinnen of familie. Voel ik me verdrietig, dan huil ik bij iemand uit. Heb ik even liefde nodig, dan vraag ik mijn moeder om een knuffel. En zit me iets dwars, dan praat ik erover met een vriendin. Ik geef duidelijk aan waar ik tegen aan loop. Ik zoek steun en probeer er samen met iemand uit te komen. Dit levert zoveel meer op. Mijn omgeving begrijpt hierdoor veel beter wat ik nodig heb.

Getekend voor het leven

Ik heb littekens die ik mijn hele leven zichtbaar met mij mee zal dragen. Ze zullen mij blijven herinneren aan mijn anorexia tijd. Ik had veel liever eerder willen ontdekken wat er achter mijn destructieve gedrag zat.

Misschien herken je je in mijn verhaal, maar schaam jij je voor deze gedachtes?! Hierin blijven hangen zou verschrikkelijk zonde zijn, want ook jij kan anders gaan handelen. Niet vanaf morgen, niet vanaf dat je weer een negatieve mijlpijl in je eetstoornis hebt gezet. NEE, vanaf NU! Dit moment! Zet een punt achter je destructieve gedrag!

Leer te gaan praten, geef aan wat je nodig hebt en vertel wat je diep van binnen verlangt. Is dat liefde en aandacht, hulp, ondersteuning, erkenning, gezien willen worden, uniek zijn of wat dan ook, vraag er dan om. Ga dit op een gezonde manier bereiken en niet door middel van zelf saboterend gedrag!

Vergeef jezelf

Maak je lichaam niet kapot. Als je zo doorgaat loop je misschien wel schade op voor de rest van je leven. Terwijl dit eigenlijk niet je doel is. Dus spaar jezelf, jouw lichaam! De mensen die echt van je houden hebben ook veel liever dat je erover praat, want zo zien ze echt wat je nodig hebt, en kunnen ze daar op inspelen.

Dus vergeef jezelf. Word niet boos op jezelf als je je herkent in mijn verhaal. Laat het je ogen openen en ga vanaf nu op een gezonde manier aan de slag om je diepste verlangens te vullen. Het gaat je zoveel meer opleveren.

Ook jij kan dit, ik geloof in jou!
~ Chantal

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 
 

Een sprookje of een hel?

Dit blog is geschreven door: Charlotte
Vrijwilliger bij ISA Power

Lang geleden, leefde er in Vlaanderen een mooi en lief meisje. Ze stond elke dag op met een lach, ging graag naar school en had een leuk vriendinnen groepje. Ook op haar ouders en zussen kon ze steeds rekenen. Toen ze 15jaar werd, kwam ze haar prins op het witte paard tegen. Ze werden verliefd en leefden nog lang en gelukkig...

Jammergenoeg klinkt dit sprookje te mooi om waar te zijn en liep het helemaal anders dan gepland. Allereerst, dat meisje waar ik over praat ben ik zelf! Ondertussen 27 jaar oud en een hele hoop ervaringen rijker. 

Maar wat gebeurde er waardoor dit sprookje op een nachtmerrie in hel begon te lijken? Ik vertel je graag mijn verhaal. Om te laten zien dat je een eetstoornis overwinnen kan en dat je weer gelukkig kan worden. Maar ik schrijf dit verhaal ook om jou te zeggen dat je er niet alleen voor staat, en je echt moet geloven in jezelf!

Mijn pubervet

Op de middelbare school had ik veel vriendinnen en haalde goede punten. Ik was de beste van de klas en studeerde veel. Dit vond ik leuk, maar toen zag je al dat ik erg perfectionistisch was en de lat voor mijzelf erg hoog legde. Toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen, voelde ik me erg onzeker. Ik wilde perfect zijn, met name voor hem. Ik wilde gewoon de beste zijn, en dus begon ik meer op mijn uiterlijk te letten. Eerst door meer te sporten, daarna door minder te eten. Omdat ik toen ook in mijn pubertijd zat, veranderde mijn lichaam snel en ik voelde mij veel dikker in vergelijking met mijn klasgenootjes. Mijn mama zei me dat het 'pubervet' was en dit zeker zou weggaan. Had ik haar toen maar geloofd...

Maar ik was te onzeker, dus het 'pubervet' moest er af. Vermageren dus. Elk jaar gingen we drie weken op reis naar Frankrijk. Het is warmer in Frankrijk, je beweegt meer en je eet anders. Ik herinner mij nog goed dat ik na deze reis drie kilo was afgevallen. Ik voelde mij veel beter en ik wilde er alles aan doen om nog meer af te vallen. Uiteindelijk werd het een ware obsessie! 

Ik sloot me helemaal op in mijn eigen wereldje

Met elke kilo die ik afviel werd ik onzekerder en voelde ik mij nog slechter in mijn vel. Het stemmetje in mijn hoofd beweerde jammergenoeg het omgekeerde. 'Dit heb je nodig om sterk te worden en de wereld aan te kunnen', zei het. En ik trapte er elke keer opnieuw in. Ik hongerde mij zodanig uit dat ik uiteindelijk werd opgenomen. Ook toen ik opgenomen werd, was ik er helemaal nog niet klaar voor om mijn eetstoornis los te laten. Laat staan... beter te worden.

Ik belandde in de hel

Na een korte opname belandde ik in een spiraal van eetbuien, overgeven, sporten en mijzelf nog meer dwingen om te verdwijnen uit de 'harde' wereld. Ik had het moeilijk thuis, had een slechte band met mijn papa en op school ging het ook niet zo goed. Ik kon mij niet meer concentreren op de werkelijkheid. Alles draaide rond eten en niet eten. De weegschaal hield ik krampachtig vast en was mijn beste vriend, terwijl ik mij erg eenzaam en ongelukkig voelde. Niemand begreep me en ik kon met mijn probleem bij niemand terecht. Enkel bij de vele psychologen die ik toen zag, maar echt tot mij doordringen konden ze niet. Uiteindelijk belandde ik na 2 jaar opnieuw in opname. Ik gaf zodanig veel over dat ik dood kon gaan. Na mijn 2de opname (5maanden) was ik verlost van de eetbuien. Ik heb er nog een 2 tal gehad nadien, maar ik was er klaar mee. 

Ik had mijn eetstoornis nodig om door het leven te gaan

Ik had iets nodig waardoor ik controle had over alles wat rondom mij gebeurde en om er voor te zorgen dat ik nergens over hoef te piekeren. Ik dacht als ik mijn gewicht stabiel en laag kon houden, ik zekerheid had over mijn leven. Fout gedacht natuurlijk! Ik ging naar de hogeschool en leerde een nieuw vriendje kennen. 5 jaar ben ik met hem samen geweest, net zoals mijn eerste vriendje. In die periode ging het opnieuw op en af met mij. Een 3 de opname stond voor de deur en deze keer heb ik er zelf voor gekozen. Ik was afgestudeerd, had een diploma op zak en stond klaar om te beginnen werken. Maar ik wilde verder studeren, voelde dat er iets ontbrak. Na een half jaar heb ik mijn vervolg studies stopgezet. Ik zat er helemaal door. Heb veel energie gestoken in iets wat helemaal niet mijn ding was. Ik voelde dat ik voor iets anders bestemd was, maar wat?Ik raakte helemaal in de knoop en kwam terug in de onzekerheid terecht van niet eten en mijzelf dwangmatig dingen op leggen. 

Met een derde opname heb ik eindelijk wat meer over mijzelf geleerd. Wie ben ik en wat heb ik nodig. Ik leerde er ook dat meer eten, helemaal niet zorgt dat je enorm veel gaat bijkomen. Ik herinner me nog dat ik op de grootste porties stond en nog extra boterhammen bij kreeg en niet bij kwam. Mijn streefgewicht heb ik niet bereikt bij mijn ontslag, maar ik had wel een rugzakje mee met veel goede tips en moed om er voor te gaan!

Kort na mijn ontslag ben ik beginnen werken als laborant en ik dacht dat alles nu wel goed zou komen. Jammergenoeg ging het toen niet zo goed tussen mijn toenmalig vriendje en mij. Hij had meer ruimte nodig om zichzelf te ontdekken en heeft mij laten gaan. Na 5 jaar was dit een echte donderslag bij heldere hemel, want ik dacht te kunnen starten aan een nieuw hoofdstuk in ons leven. Ik was terug gezond, had werk en wou gaan samenwonen. Ik heb er erg van af gezien, maar na enkele maanden was ik er grotendeels bovenop en helemaal herboren. Ik voelde mij beter dan ooit te voren, kwam automatisch in gewicht aan, sprak terug met vriendinnen af en voelde mij gelukkig. 

Wat mij toen is opgevallen, is dat ik steeds heel goed voor mijzelf kan zorgen als ik niemand dicht bij me heb en dus geen vriend heb. Als er iemand in mijn leven komt, dan ga ik mijzelf weer volledig wegcijferen. Maar ik wou ook niet alleen oud worden en stelde mij open voor nieuw geluk. Daardoor leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ik heb het eerste jaar vaak met mijzelf in de knoop gezeten en het hele verhaal begon weer opnieuw. Ik viel terug af, werd erg onzeker en voelde mij niet zo gelukkig meer. Maar nu moest het stoppen! Ik had een job, was toen 25jaar en kon echt niet heel mijn leven afvallen, opgenomen worden, mijn vriend verliezen en opnieuw beginnen.

"Ik was sterker geworden. Ik koos ervoor om mijn eten niet meer gebruiken om alles' schijnbaar' onder controle te houden." 

Gelukkig lijkt mijn vriend heel erg op mij en begreep hij heel goed, wat er in mij omgaat. Door veel met hem te praten en mijzelf steeds moed in te spreken, begon ik te geloven dat het wel kon lukken. Ik hoef helemaal niet perfect voor anderen te zijn, goed en leuk zijn, is meer dan genoeg. Wat mij vooral geholpen heeft om sterker in mijn schoenen te staan en geen nieuwe opname nodig te hebben, is praten over mijn gevoelens. Vroeger cijferde ik alles wat ik voelde weg, omdat ik dacht het niet aan te kunnen. Ik ben hooggevoelig en alle indrukken en emoties komen vaak sterk aan. Door over mijn gevoelens te praten, maar daarnaast ook echt stil te staan bij wat die gevoelens ook echt met mij doen, ben ik beginnen ontdekken wie ik echt ben. Het klinkt misschien gek, maar ik heb mijzelf nooit echt toegelaten in mijn eigen leven. Ergens om zo weinig mogelijk te moeten voelen, maar ook omdat ik nooit goed genoeg was voor mijzelf. Nu vind ik mijzelf wel mooi en ben ik trots op wat ik al bereikt heb! Natuurlijk heb ik mindere dagen, zoals iedereen, maar het helpt als je tegen jezelf kan zeggen in de spiegel: 'ik ben de moeite waard!' Geloof daar ook echt in, en kijk jezelf recht in de ogen wanneer je dit zegt. Enkele dan dringt het bij je binnen en geef je jezelf dat tikkeltje meer zelfvertrouwen. 

De eetstoornis heeft jou steeds uitgedaagd
Het is tijd om jou eetstoornis eens uit te dagen! Dit kan je doen door toch dat ene koekje te nemen, eens trots te zijn op jezelf als je het getal op de weegschaal jouw dag niet laat verknallen, eens lekker te gaan eten of je buik aan te raken en iets lief te zeggen. Kortom: alles wat het stemmetje in je hoofd zegt dat je niet mag, juist net wél te doen. Dat heet moedig zijn en ik ben er zeker van dat iedereen dit kan! Ook jij!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik anorexia? Daar moet je toch dun voor zijn?

Geschreven door Amy

Het moment dat ik de diagnose anorexia kreeg kan ik me nog goed herinneren. Ja, dat zal wel, dacht ik. Daar moet je dun voor zijn en dat ben ik helemaal niet. Ik was 13 jaar en ik wilde "gewoon" wat kilootjes afvallen. Dat wilde iedereen toch op die leeftijd dacht ik. Maar nu weet ik wel beter. Mijn opa was mijn beste maatje en toen hij zijn strijd tegen kanker verloor werd ik erg onzeker. Hij was mijn rechterhand, en nu viel mijn steun en toeverlaat weg. Mijn veiligheid was weg. Dit kon niet waar zijn, het moest een grap zijn. Maar helaas, na een jaar moest ik wel geloven dat het geen grap was. Hij was niet op vakantie, en nee hij kwam nooit meer terug.

Ik begon mijn verdriet weg te eten

Na een tijdje ging ik dat gedrag weer compenseren. En toen ik naar de middelbare school ging begon mijn eetstoornis eigenlijk pas echt. Ik durfde mezelf niet te zijn en stond altijd alleen in een hoekje. Ik dacht steeds ‘dit ben ik helemaal niet!’ en toch durfde ik niet voor mezelf op te komen. Ik was zo onzeker. Ik veranderde, maar op een negatieve manier. Daarom moest ik naar een kliniek voor gedragsproblemen. Daar heb ik 1 jaar gezeten. Ik heb er veel geleerd, maar ook hele heftige dingen meegemaakt waar ik liever niet meer over na denk. Ook moest ik naar een andere school, terwijl ik net vriendinnen had gemaakt. Vriendinnen die zeiden dat we elkaar trouw zouden bleven zien en spreken. Maar helaas bleef er van deze belofte na mijn opname niet veel over. De eetproblemen werden erger. Mijn ouders hadden dit feilloos door en vaak hebben zij hun zorgen tegen de leiding uitgesproken.

"Mijn ouders werden gerustgesteld met de woorden dat wanneer het thuis beter zou gaan, dat het ‘eetprobleem’ dan ook wel weer over zou gaan. Eenmaal thuis werd dit eetprobleem alleen maar groter en groter."

Er volgde een lange periode van opnames in klinieken. En toen er geen geld meer was voor de nazorg werd ik ontslagen. Hierdoor viel ik weer terug. Mijn zoektocht ging verder en ik kwam weer ergens anders terecht. Ik ging kliniek in, kliniek uit, ziekenhuis in, ziekenhuis uit en van gesloten afdelingen naar open afdelingen. Soms kwam ik daar zusters tegen die me wél echt zagen. De échte Amy. Maar toch weerhield me iets, de motivatie om écht te genezen. Het hield niet op. Na alles wat er gebeurd was, ik had het vertrouwen verloren. Ik geloofde er niet meer in. Ik heb me vaak verbaasd over de geestelijke gezondheidszorg.

"Wat ik in die periode heel erg heb gemist is iemand die echt luisterde, naar mijn situatie keek en zich echt verdiepte."

Ik paste niet in het boekje, en daar wist bijna niemand raad met mij.  Elke keer als ik weer op gewicht was, werd ik naar huis gestuurd en mocht ik nog een keer per week komen voor een gesprek. Door deze vrijheid kon mijn eetstoornis zijn gang weer gaan. Hij kreeg weer alle macht.

Op den duur voelde ik me meer dood dan levend

Ik was sterk vermagerd en ik voelde bijna niets meer en er kwam niets meer binnen. De bodem van de put raakte ik toen mijn kleine nichtje overleed. Zij had niet gekozen voor de dood, zij wilde leven. Ik moest en zou het nu goed gaan doen, voor haar. Maar het verlies en het verdriet zette ik opzij, ik wilde het niet voelen, waardoor niets meer lukte en mijn eetstoornis nog meer grip op mij kreeg. Totdat ik bij ISA Power terecht kwam hierdoor veranderde heel mijn wereld. Na zoveel klinieken en hulpverleners te hebben gezien werd ik als mens behandeld en niet meer als nummer. Ik kreeg inzichten en wist dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik wilde ook zo niet langer doorgaan. Eindelijk en gelukkig kan ik zeggen dat het nu veel beter gaat. Ook lichamelijk ben ik hersteld. Ik kan weer voetballen en ik heb werk gevonden.

Mijn moeder, vader broer en zus waren de hoop, net zoals ikzelf, eigenlijk kwijt. En zij geloofde niet dat ik naar mijn 1000ste poging dan nu echt beter zou gaan worden. Maar al snel zagen zij dat het nu echt vooruit ging. We werken nog steeds aan het vertrouwen, want dat is en blijft soms nog moeilijk.

Door mijn eetstoornis viel het gezin, wat ooit onafscheidelijk was, uit elkaar.

Mijn familie ging er aan onder door. We zijn allemaal harde werkers en echt van het doen, maar tegenover mijn eetstoornis stonden zij machteloos. Ze konden niets doen. Met onmacht keken zij toe hoe ik mezelf kapot maakte. We hebben die periode veel ruzie met elkaar gehad, omdat ik door mijn eetstoornis iedereen kapot maakte. Mijn ouders richtte alle aandacht op mij. Ik kan me voorstellen dat dit voor mijn broer en zus ook heel vervelend was, en dat is zacht uitgedrukt.

"Ze zeggen altijd dat alleen jijzelf een eetstoornis kan overwinnen, maar wij deden het met heel het gezin."

Mijn mooiste momenten, en tevens moeilijke momenten, waren die met mijn zusje.

Op een dag belde ze me huilend op en vertelde ze dat ze me zo miste. Eindelijk voelde ik me weer een grote zus die voor haar zorgde in plaats van andersom. En het deed me ook ontzettend goed om te zien hoe trots mijn broer was. Ik realiseerde me toen pas hoe erg ik deze dingen had gemist. Ik ben mijn familie dankbaar dat ze me nooit in de steek hebben gelaten.

"Papa en mama hebben dag en nacht voor mij gevochten. Ik sta waar ik nu sta, door alles wat ik heb meegemaakt. Ik heb veel respect voor mijn ouders en ben hen eeuwig dankbaar."

Ik ben er nog niet, maar ik heb dé wil. Dé wil om te vechten én de kracht om door te gaan. Mij eetstoornis heeft mij een veel sterker persoon gemaakt. Want als je een eetstoornis overwint, of dat nu deels is of helemaal, dan kan je alles bereiken. Want voor mijn gevoel is er niets moeilijkers dan dit. Deze periode heeft mij geleerd dat het heel belangrijk is om te praten, emoties te delen en goed met je emoties om te gaan. En vooral hoe belangrijk het is om van het leven te houden en zingeving te hebben. Iets doen wat je leuk vindt en waar je mee bezig bent. Het heeft mij nu een tevredener mens gemaakt.

Als we maar naar ons hart luisteren kunnen we alles bereiken. Groetjes, Amy

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan!

Een verhaal over vertrouwen, delen, kwetsbaarheid en zijn met wat is.

Jaren gingen voorbij. Jaren van vluchten, rennen, angsten voelen, van alles voelen, emoties onderdrukken, stilstaan, compleet omvallen. Ik voelde zoveel, maar wat precies? Onbegrepen, compleet verloren en alleen. Een rollercoaster, maar dan zonder het pretpark!

Drie jaar geleden was ik op. Althans mijn lichaam en geest waren op. Mijn ziel schreeuwde om gehoord en gezien te worden. Ze vroeg me om helemaal terug te komen in het moment. Echt ‘zijn’ in het hier en nu. Met de mooie en minder mooie kanten. Want weet je wat het is? Je mag zijn wie je bent. En alles is relatief…

Ik voelde een zware behoefte om toe te geven aan alles. Aan mezelf. Niet meer hoeven liegen, bedriegen en de schijn op houden. Ik voelde dat ik moest gaan erkennen wie ik werkelijk was. Dat kleine kwetsbare meisje die zich veel groter voordeed dan hoe ze zich werkelijk van binnen voelde.

FotoAchteraf gezien stond ik daar op een van de meest belangrijkste kruispunten in mijn leven. Ik kon nu wel aan mezelf hebben toegegeven dat ik het leven zwaar vond. Dat ik het eng vond te eten, dat ik (vr)at totdat mijn buik ontplofte, dat kotsend boven de wc hangen een bevrijding was en dat ik zoveel trots voelde wanneer ik twee dagen weer niets at en twee kilo lichter woog. Ondanks therapie, bleef ik aanlopen tegen dezelfde moeilijkheden. Uiteindelijk was het besef daar: mijn maskers moeten af. Niet alleen naar mezelf toe, maar juist ook naar mijn omgeving.

Dat besef en het oprechte gevoel dat ik daar op dat kruispunt tot mij kreeg, bleken he-le-maal te kloppen. Het delen van mijn eetstoornis met mijn omgeving gaf mij de ruimte om alle veranderingen in mijn leven door te kunnen voeren die ik nodig had om de eetstoornis-gedachten los te durven laten. En als ik heel eerlijk ben, ben ik daar nog steeds mee bezig. Ook middels deze blog ;)

Het is werkelijk een bevrijding om compleet je zelf te durven zijn. Heb jij op dit moment een eetstoornis? Sta je op het punt dit te delen met je omgeving? Heb je er überhaupt al eens over nagedacht om jouw verhaal te willen delen? Ben je van mening dat het delen van je eetstoornis met je omgeving niet van toegevoegde waarde is? Weet je niet wie je in vertrouwen durft te nemen om jouw verhaal te delen? Dat is allemaal mogelijk. En weet je wat het mooie is, dat mag ook allemaal. Iedereen bewandelt zijn of haar weg op zijn of haar eigen manier. Er bestaat daarin geen goed of fout. Er bestaat alleen jouw weg. Alleen jij kan voelen wanneer je er klaar voor bent. En geloof me, je voelt wanneer je er ‘klaar’ voor bent.

Ik wil deze blog daarom niet gebruiken om jou te vertellen hoe jij dit moet gaan doen. Wel wil ik eindigen met 5 tips die je misschien op weg kunnen helpen bij het vormgeven van jouw manier van delen. En ik schrijf misschien, omdat ook alleen jij dit weer kunt voelen. Ze zijn in ieder geval vanuit mijn hart geschreven……..

Zijn met wat is

Hoe voel jij je op dit moment in je lichaam? Wat voor gevoel krijg je wanneer je naar jezelf kijkt in je spiegel? Label je je uiterlijk, je gedrag, en jezelf met goed of fout? En op wat baseer je dat precies? We leven vaak zo vluchtig dat we weinig tot geen tijd nemen om eens naar binnen te gaan. Welke gedachten gaan er in ons om? Welke gevoelens en emoties roepen deze gedachtes op? Wat voelt voor jou fijn en wat voelt niet fijn? Op het moment dat je erover na denkt om je eetstoornis met iemand te gaan delen, gebeurt er ook van alles in jouw lichaam. Neem eens de tijd om deze gedachten en sensaties te volgen. Je lichaam geeft je alle antwoorden die je zoekt. Maak vooral geen overhaaste beslissingen. Neem alle tijd die jij nodig hebt om voor jezelf uit te puzzelen aan wie je het wil vertellen, wat je wil vertellen, waar je het wil vertellen en met welk doel. In jouw tempo vind je, als de wil daar echt is, alle puzzelstukjes die je nodig hebt om je verhaal te kunnen doen.

Een nieuwe dappere stap in je proces

Het leren kennen en loslaten van jouw eetstoornis is een proces. Dit doe je niet eventjes binnen een maand. Je eetstoornis is een deel van jou. Een deel van jou, waar je niet voor niets al maanden of jaren over hebt gezwegen. Grote kans dat jouw eetstoornis gelijk staat aan een heleboel onverwerkte emotie. Het kan echt van alles zijn: boosheid, schuldgevoel, teleurstelling, onzekerheid, diepe wonden, angst en ga zo maar door. Op het moment dat jij je eetstoornis deelt met je omgeving kan het voelen alsof alle ogen gericht zijn op al die onverwerkte emoties. Er kan een beklemmend gevoel bij je opkomen, omdat je vindt dat je er nu daadwerkelijk iets aan moet gaan doen. Wat ik jou wil meegeven: doe niets wat jij niet wilt. Je eetstoornis delen is misschien eng, voelt naakt en heel kwetsbaar. Neem er dus alle tijd voor. Stel je eens voor hoe het zou kunnen zijn als het hoge woord eruit is. Welke krijg je ervoor terug? Wat kan het je werkelijk opleveren? Volg je hart! Je voelt echt wanneer je er klaar voor bent. Vaak houdt onze angst voor het verliezen van de grip ons tegen. Het is in mijn ogen een grote, dappere stap die je kan maken! En je zal versteld staan hoeveel liefdevolle mensen naar je willen luisteren, je willen ondersteunen, delen van je verhaal herkennen en misschien wel met eenzelfde soort problematiek kampen. He-le-maal jezelf kunnen en durven zijn met al je kwaliteiten, angsten, onzekerheden, karaktereigenschappen en wensen is zo een bevrijding!

Er bestaat geen goed of fout

Van jongs af aan worden we groot gebracht met goed of fout. Als we iets doen waar papa of mama trots op zijn worden we rijkelijk beloond. Doen we iets waar papa of mama het niet mee eens zijn, krijgen we straf. Nou kan ik mij zo voorstellen dat je vanuit deze automatische piloot mogelijk zou kunnen veronderstellen dat er dus ook een goede of foute manier is om jouw eetstoornis met je omgeving te delen. Daarop is mijn antwoord nee. Wat een bevrijding he! Er is geen algemeen goed of fout. Er is alleen ‘jouw manier’. Het is belangrijk dat jij het deelt op jouw manier. En tuurlijk mag je daarin rekening houden met anderen. Maar het is jouw eetproblematiek, jouw gevoel, jouw leven en daarmee dus ook jouw verantwoordelijkheid.

Delen is helen

Op het moment dat je ervoor kiest (alle) maskers af te gooien, voel je je gehoord. Je wordt niet meer alleen gezien voor het meisje of de jongen die je jarenlang toonde aan de buitenwereld. Door te praten over je eetstoornis leer jezelf steeds beter wat je eetstoornis precies doet met je, wat voor eetstoornis je hebt, welk doel je eetstoornis dient, op welke momenten je eetstoornis de kop op steekt, wanneer je eetstoornis ontstaan is en ga zo maar door. Neem bij het delen vooral de touwtjes in eigen handen en probeer hierin bewuste keuzes te maken. Je deelt alleen wanneer jij dat wil, met wie jij het wilt en wanneer je het wil. Dierbaren of hulpverleners willen je waarschijnlijk graag aanhoren en ervaren je openheid als dapper. Door open te communiceren kan je je minder alleen voelen. Wees je ook bewust van de mogelijkheid dat niet iedereen in staat is om je de steun te geven die je van hem of haar verlangd. Soms weten mensen niet wat ze moeten zeggen of doen als je zo iets emotioneels met hen deelt. Probeer dit niet persoonlijk te nemen. Vertrouw op het feit dat iedereen doet wat in zijn of haar bereik ligt, vertrouw op de beste intenties en vergeef ze. Denk van te voren na welke verwachtingen jij hebt. Bewaak je grenzen en stel ze eventueel bij.

Voorbeeldrol voor anderen

Vaak heerst er nog sterk een taboe op je ware ik tonen mét alle angsten en imperfecties die daarbij horen. De meesten van ons doen ons groter én sterker voor dan we ons daadwerkelijk van binnen voelen. In onze maatschappij worden we geprezen als we stoere dingen doen en vooral nooit opgeven. Maar wat nu als we gewoon eens eerlijk durven zijn? Eerlijk over het feit dat het leven soms zwaar is. Dat het soms pijn doet. Dat bepaalde gebeurtenissen je verdriet hebben gedaan of boos hebben gemaakt. Eerlijk zijn mag. Je grenzen aangeven en zeggen wanneer iets voor jou te veel is, is juist een kracht. Er is er namelijk maar één zoals jij. Compleet jezelf zijn is vaak een grote inspiratie voor anderen. In iedereen leeft nog dat kleine kindje dat zich geliefd wil voelen! Wees een voorbeeld (vooral voor jezelf) én je zal zien dat velen zullen volgen.

Ik wil eindigen met: of je er nu wel of niet voor kiest om op dit moment je eetstoornis te delen, ik ben super trots op je! Alle antwoorden en mogelijkheden zitten in jou. Ga ernaar opzoek en vertrouw op jezelf! En schakel gerust een Coach in van ISA Power die jou kan helpen. Plan een intake gesprek in voor jezelf en ontdek hoe jij net als Pipi Langkous in actie kan stappen.

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Bron foto: Pippi Langkous, Olle Hellborn

Hoogsensitiviteit en eetstoornissen

"Calorieën met voelsprieten"

Vanessa Pilloni (42 jaar en schrijver)
"Ik ben geboren met een gevoelig en nauwkeurig centraal zenuw stelsel. Dat betekend dat ik veel meer prikkels binnen krijg en emoties komen heftiger binnen, dan bij een ander."

'Story of hope' van Vanessa

Sinds twee jaar ben ik hersteld van de eetstoornis Anorexia. Ik noem het niet meer “mijn” eetstoornis omdat het geen onderdeel van mijn leven is. Gelukkig maar, want zoals jij weet, is het leven met een eetstoornis geen leven. Het is elke dag overleven.

Als kind was ik een gevoelig meisje. Ik trok me alles aan van iedereen. Ik wilde het liefst iedereen helpen. Ik kon uren mijmeren hoe ik later mensen ging helpen naar een beter leven. Ik kon me moeilijk concentreren en was altijd op zoek naar spanning. Spanning was er in mijn gezin van herkomst genoeg. Mijn vader had narcistische trekjes. Ik denk dat hij een narcist is, maar hij heeft zich nooit laten diagnosticeren. Dus ik kan het niet met zekerheid zeggen. Mijn moeder was niet tegen hem opgewassen. Ik voelde me verantwoordelijk om haar en mijn jongere zusje te beschermen tegen zijn buien. We liepen op tenen als hij thuis was. Ik leerde al jong om mijn voelsprieten te richten naar zijn humeur. Dat beschermde mij tegen de gevolgen. Op school voelde ik me veilig. Het was mijn veilige plek.

Toen ik naar de middelbare school ging veranderde er veel in mijn dagelijks leven. Ik kreeg een heleboel prikkels die mij overwelgden. Nieuwe klasgenoten, leraren, vakken en een ander gebouw. Ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik had nergens een veilige plek meer. In de jaren van de middelbare school maakte ik een aantal nare ervaringen mee. De emoties stapelden zich op en ik kon ze het niet meer verwerken. Alle onverwerkte emoties sloegen zich op in mijn lichaam. Omdat ik geen zelfvertrouwen had dacht ik dat het allemaal mijn schuld was.

Ik kwam een aantal kilo s aan. Mijn vader maakte er op een dag een opmerking over. Het raakte me diep omdat ik zelf al zo onzeker over mijn lichaam was. Ik besloot te gaan afvallen. Binnen twee weken kende ik het calorieenboekje van mijn moeder uit mijn hoofd. Anorexia ontwikkelde zich snel. Ik viel veel af, maar ik wist het tot een bepaald gewicht te houden zodat ik niet zou worden opgenomen. Mijn leven bestond zo n 25 jaar uit het tellen van calorieën, op de weegschaal staan, mezelf voedsel ontzeggen en veel bewegen. Daarnaast had ik me nog veel meer sancties opgelegd. Ik had er een dagtaak aan. Ik had het altijd koud, was moe, mijn haren vielen uit en ik voelde me zwaar depressief. In de loop der jaren heb ik veel hulpverlening gehad en ik kwam steeds een klein stapje verder. Maar een volledig herstel bleef uit. Nu ben ik een strijder, net als jij. Dus ik gaf nooit op. Ik wilde beter worden. Ik wist alleen niet meer hoe.

Op mijn 38ste kreeg ik van iemand een boek over hoogsensitiviteit. Ik begin erin te lezen en kwam tot het besef dat dit boek over mij ging. Ik was hoogsensitief. Alles viel op zijn plek. Ik ben geboren met een gevoelig en nauwkeurig centraal zenuw stelsel. Dat betekend dat ik veel meer prikkels binnen krijg en emoties komen heftiger binnen, dan bij een ander. Het is een eigenschap. Als je als hoogsensitief kind opgroeit met ouders die dominant of overbeschermd zijn kan de eigenschap zich niet ontwikkelen. Je krijgt geen handvatten om ermee om te gaan. Doordat je steeds wordt afgeleid door prikkels en emoties staan je voelsprieten steeds naar de buitenwereld gericht. Je kunt niet bij jezelf blijven. De buitenwereld is je referentie kader. Je weet niet wie je zelf bent en waar je behoefte aan hebt.

Ik probeerde de eigenschap te onderdrukken door op mijn 15e een uitvlucht te zoeken in een eetstoornis. Hierdoor hoefde ik niet meer alle prikkels van buitenaf binnen te laten en met al die heftige emoties om te gaan.  Ik had geen eigen identiteit omdat ik deze als kind niet kon ontwikkelen en als volwassen geen handvatten had hoe ik ermee om moest gaan. Door het boek en hulp van een haptonoom leerde ik waar mijn behoeftes lagen. Hoe ik mijn prikkels kon reguleren en waar mijn kwaliteiten lagen. Ik leerde goed voor mezelf te zorgen en een ander leven aan te meten. Door dit alles had ik mijn eetstoornis niet meer nodig. Ik ben een gelukkig mens geworden. Over mijn ervaringen heb ik een boek geschreven, gekoppeld aan een stuk theorie. Namelijk “calorieën met voelsprieten”. Daarnaast heb ik een onderzoek gedaan bij lotgenoten en dat verwerkt in mijn boek. Uit het onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat praktisch iedereen met een eetstoornis hoogsensitief is.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Zou je dat wel eten? Mijn Story of Hope

Geschreven door Linda

Ik was een heel gewoon vrolijk meisje totdat ik van de een op andere dag ineens het middelpunt werd van pesterijen zowel geestelijk als fysiek. Ik had geen idee waarom. Vanaf dat moment ben ik mezelf gaan wijsmaken dat er iets mis was met mij en werd heel onzeker of ik het allemaal wel goed deed. Toen de puberteit begon veranderde mijn lichaam wat ik niet leuk vond. Ik begon mij af te zetten tegen alles en iedereen en bouwde ik een muur om mij heen. Mijn moeder was bang dat ik te dik zou worden en limiteerde het lekkers, maar ik ging op de fiets naar de middelbare school en kocht onderweg gewoon mijn eigen snoep. Ik ging steeds vaker stiekem eten kopen en het dan ook stiekem opeten. Als iemand dan zei “zou je dat wel eten?”nam ik het juist en meer dan ik anders zou hebben gegeten. Ik kwam in korte tijd best veel aan, en mijn eerste dieet werd een feit! Thuis hield ik mij keurig aan het dieet, buitenshuis at ik alles wat los en vast zat. Eten was mijn vriend als ik het at, maar daarna maakte het mij boos en verdrietig, ik voelde mij slecht en niet goed genoeg en probeerde van alles te compenseren. Ook schold ik mezelf uit voor alles wat je maar kan bedenken.

"A negative mind will never give you a positive life"

Op 17 jarige leeftijd ging ik op kamers en daar had ik vrij spel. Daar begon ik ook met braken en laxeren. Ook de 25 jaar daarna waarin ik mijn man leerde kennen, trouwde en 2 prachtige kinderen kreeg bleef ik rommelen met eten. Lijnen, afvallen, aankomen en ik werd steeds depressiever. Toen was de maat vol het kon zo echt niet langer, zo wilde ik niet leven! Ik wil genieten van het leven en mijn kinderen blij en gelukkig zien opgroeien maar daar hebben ze wel een voorbeeld voor nodig en dat wil ik zijn! Een week later zat ik huilend en wanhopig bij de huisarts. Ik zei "ik heb een eetstoornis en ik wil ervan af!" Hij stuurde mij door naar een instelling voor eetstoornissen. Hier volgde ik een individueel traject met cognitieve gedragstherapie. Ik leerde weer normaal eten zonder compenseren , braken, laxeren en ik werkte aan een positieve mindset. Na 20 sessies was het klaar en ik bleef achter met  10 kilo extra gewicht bovenop mijn reeds bestaande overgewicht  en had nog steeds een zeer negatief zelfbeeld. Helaas konden ze mij daar niet meer verder helpen. Ik viel terug maar dat wilde ik echt niet ! Ik had al zoveel gewonnen! Ik moest verder!

Ik ben opnieuw  hulp gaan zoeken en kwam bij ISA power terecht. Ik stuurde een mail met mijn verhaal en mijn wensen en maakte een afspraak voor een intake gesprek. Wat een verademing ! Eindelijk iemand die mij echt begreep , aan een half woord genoeg had maar ook de excuses en belemmerende overtuigingen direct onderschepte en daarop doorging, ik kwam nergens meer mee weg.  Ik startte met de BEAT IT WORKSHOP, en heb een aantal afspraken gehad met een diëtiste die ook ervaringsdeskundige is.

Daarnaast ben ik  2 x naar de 1 daagse BEAT IT WORKSHOP geweest en heb 2 x deelgenomen aan het ONCE IN A LIFETIME EVENT Zeer motiverend, inspirerend maar ook confronterend.

Foto gemaakt door Pauline Kuiper : https://www.facebook.com/fotoprojectbrussen/

Dit alles heeft mij gebracht waar ik nu ben. Ik ben er nog niet maar 2 jaar nadat ik huilend en wanhopig bij de huisarts zat ben ik een heel eind op de goede weg ! Ik heb geleerd dat ik veel meer ben dan een getal op de weegschaal en dat ik de moeite waard ben gewoon zoals ik ben !

Ik heb de slachtofferrol ingeruild en neem verantwoordelijkheid voor mijn lijf en leven. Ik werk nu op een gezonde manier aan mijn overgewicht en kan steeds vaker met een lach en trots naar mezelf kijken in de spiegel!

Na 25 jaar vechten en overleven kan ik nu eindelijk weer leven en genieten! Ik ben 42 en heb nog een heel leven voor mij. Wat geweest is, is geweest daar kan ik niets meer aan veranderen.

Ik kijk vol vertrouwen vooruit en doe de dingen die ik leuk vind!
Linda

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Mijn afscheidsbrief aan mijn eetstoornis

Beste nep vriendin,

Vandaag is de dag, de dag dat ik deze afscheidsbrief aan jou schrijf. Dit omdat ik jou spuug zat ben. Dat mag ook wel na ruim 12 jaar. Je kost mij té veel en je hebt mijn leven kapot gemaakt. Alleen wanneer ik slaap ben je er eventjes niet, maar zodra ik wakker word ben je er meteen. Je beheerst mijn leven, domineert het, alles beïnvloed je negatief. Ik wil leven en mijn dromen waar kunnen maken en met jou erbij gaat mij dat niet lukken. Ik heb een sterke kinderwens, maar dan moet ik jou wel kwijt zijn want met jou samen kan ik geen kind opvoeden. Sterker nog, ik moet eerst weer een normale menstruatie krijgen, want ook dat heb jij kapot gemaakt. Relaties met familie en vrienden zijn ook aan gort. Deze kan ik alleen maar herstellen als ik jou verban uit mijn leven. Ik heb zelfs geen opleiding kunnen afronden en nooit kunnen studeren. Mijn hele jeugd verloren door alleen maar met jou bezig te zijn. Puberteit wat is dat? Door jou weet ik dat niet en heb ik dat ook moeten missen. Mijn dromen en doelen kan ik alleen bereiken als jij vertrekt. Rot op! Ik wil lang haar. Ik wil trouwen. Ik wil er gezond en vitaal uitzien. Ik wil zonder gedoe kunnen winkelen. Ik wil kunnen genieten wanneer ik uit eten ben of gewoon een boterham met pindakaas eet. Jij gaat weg, je moet weg, voorgoed en voor altijd. Vanaf nu ben ik de BAAS en ben jij weg uit mijn leven.

Tot nooit meer.
Geen liefs van mij,
Maxime

Zo begon ik op 11 december 2014 mijn afscheidsbrief te schrijven aan mijn eetstoornis. Op die donkere dag in december deed ik de opdracht uit het BEAT IT WERKBOEK, maar eigenlijk geloofde ik er niet in. Nu, anderhalf jaar verder en is mijn brief werkelijkheid geworden. Waar ik toen niet in genezing geloofde, geloof ik er nu wel in en heb ik mijn eetstoornis overwonnen.

Als ik die brief vergelijk met hoe ik mij nu voel, is dat veel positiever en straal ik geluk uit. Nu kan ik zeggen dat ik een jonge vrouw ben die een gezond leven leidt, waarbij eten geen probleem is. Mijn wens om te genieten van uit eten gaan is uitgekomen.

Zo vond ik ook nog een brief die aan mijn lichaam geschreven was. In de periode dat ik deze brief schreef geloofde ik niet in een positief leven en een toekomst met mijn vriend. Nu ik mijn eetstoornis overwonnen heb, kijk ik zeer positief naar de toekomst en wil ik weer genieten! Genieten van alle leuke momenten, maar toch ook de moeilijke momenten, want deze zullen in ieders leven terugkomen. Al zijn deze moeilijke momenten niets in vergelijking met de strijd die ik 12 jaar lang heb gestreden tegen mijn eetstoornis. Daarnaast heeft mijn lichaam zich ook weer langzaam hersteld. Ik ben weer ongesteld geworden en ik weet hoe ik voor mijn lichaam moet zorgen.

Ik heb geen spijt van de keuzes die ik heb gemaakt. Hoe raar het ook klinkt, deze eetstoornis heeft mij wel zo gemaakt tot hoe ik nu ben en daar ben ik trots op! Ik ben een sterke jonge vrouw, die anderen wilt helpen om hun eetstoornis te overwinnen. Na het doen van de BEAT IT PERSONAL TRAINING ben ik vrijwilligster geworden bij ISA Power om anderen te ondersteunen.

"Genezen is belangrijker dan je leven te leven alsof je moet overleven"
- Maxime Laheij

Om dit verhaal af te sluiten wil ik je nog een ding meegeven. Geloof in jezelf, jij bent sterker dan je eetstoornis ook al lijkt het alsof het niet kan en ook al denk je dat het niet kan. Er zijn meerdere wegen die naar een gezond en gelukkig leven leiden. Plan ook een intake gesprek in om te kijken wat de coaches van ISA Power voor jou kunnen betekenen.

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 
 

Ik en anorexia? Echt niet, ik hield veel te veel van eten! En toch ben ik in deze wereld beland.

Ik heb mijn moeder hard uitgelachen toen ik op jonge leeftijd een documentaire moest bekijken over eetstoornissen. Deze documentaire ging over anorexia nervosa. Ik en anorexia? Echt niet, ik hield veel te veel van eten! 

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Judith, een jongedame van bijna 21 jaar oud, en ik ben opgegroeid in Friesland waar ik nu nog steeds woon. Ondanks dat ik mijn moeder hard heb uitgelachen ben ik in deze wereld beland. Een wrede, slopende, negatieve wereld, waar ik nu gelukkig stapje voor stapje afscheid van aan het nemen ben.

Toch wilde ik heel lang geen afstand nemen of eigenlijk durfde ik dat niet te nemen. In mijn jeugd zijn er onstabiele situaties geweest, en voor mijn gevoel heb ik nooit kunnen zijn wie ik van binnen werkelijk wilde zijn. De hieruit voortvloeiende onzekerheid werd overal opgemerkt, waardoor ik een makkelijk slachtoffer werd. Hoe groot en sterk ik mezelf ook voordeed en welk masker ik ook opdeed, hoe grote mond ik soms ook had, ik werd jaren achter elkaar gepest en buiten gesloten. 

Ik voelde me ontzettend eenzaam en het leek het alsof ik nergens controle over had. Alsof alles wat ik deed verkeerd was. Ik was er van overtuigd dat het helemaal aan mij lag. En als ik wilde dat er iets ging veranderen, moest eerst IK veranderen. 

Ik was een enorme emotie eter. Eten bracht mij troost. Ik besloot dat ik streng voor mijzelf moest zijn en niet meer mocht snoepen, gezond moest eten en veel moest bewegen. Ik was aan de dikke kant, en ik kreeg dus al snel complimentjes over dat ik afgevallen was. Hè, mensen zagen mij staan! Dit gaf mij een goed gevoel. Ik werd steeds strikter en focuste de hele dag op het wel/niet eten en het sporten. Het was een dagtaak. Maar dit vond ik eigenlijk heel fijn. Ik had controle en ik kon me er volledig op storten. Zo kon ik even vergeten hoe klote het was op school en hoe moeilijk ik het thuis had. Ik voelde me sterk en kon na mijn idee de hele wereld aan! Ik zag het niet als een probleem, want ik was gewoon gezond bezig. Dit vertelde ik ook iedereen, en iedereen geloofde mij. Later toen het helemaal doorgeslagen was kwam ik er pas achter dat ik zo verstrikt was geraakt dat ik mijn eigen gecreëerde patronen niet meer kon doorbreken. 

Om het even kort te houden. Mijn leven heeft de afgelopen 6 jaar bijna alleen maar bestaan uit ziekenhuis opnames, klinische opnames, dagbehandelingen en ambulante trajecten. Af en toe heb ik dit weten te doorbreken door een poging te doen het gewone leven weer op te pakken, maar dit was nooit voor lang. En eigenlijk allemaal zonder enig resultaat. Ik was net een jojo... mijn leven bestond uit pieken en dalen. Het ging even wonderbaarlijk goed en kort erna weer bagger slecht. Ik was moe, en had eigenlijk het bijltje er zo goed als bij neer gegooid. Ik kan het niet, dit is mijn leven. Ik kan het gewone leven gewoon niet aan. 

Tot kort geleden ben ik gaan durven erkennen en uitspreken dat ik jaren lang in de slachtofferrol heb gezeten. Door te zeggen dat ik iets niet kon, of om te zeggen dat niemand mij snapte, gaf ik mezelf de vrijbrief om ook maar geen stappen te zetten uit mijn veilige wereldje. Want dat was het. Het was mijn veilige omgeving. En hoe hard ik ook riep dat ik beter wilde worden, ik wou mijn wereldje niet opgeven. Ik wou natuurlijk een gelukkig normaal leven. Maar dan wel met mijn veilige houvast om me heen. En dit is onmogelijk. Eigenlijk wist ik dit wel, maar toch bleef ik mezelf hiermee voor de gek houden en eigenlijk mijn omgeving ook. 

Tot dat ik besloot dat ik er echt, echt klaar mee was. Ik was het zat om afhankelijk te zijn, als klein kind te worden behandeld. Ik wou door met mijn leven! Voor mijzelf en niet voor anderen! Dit is het begin van my story of hope... 

Nadat ik weer uit een maandenlange opname kwam en ik er zoveel nare dingen had meegemaakt, was ik van plan thuis weer volledig mijn eigen gang te gaan. Ik ging voor het eerst begeleid wonen, dus geen oplettende ouders meer. De dag na mijn ontslag stond 1 DAAGSE WORKSHOP gepland van ISA Power. Ik had al maanden contact gehad met Isabelle, via de mail, maar nu zou ik haar voor het eerst gaan ontmoeten tijdens een workshop. 

Ik had totaal geen behoefte aan motivatie en verhalen dat het goed kan komen, want dat geldt natuurlijk voor iedereen behalve mij. Maar ik zou met mijn moeder gaan, dus ik kon het niet afzeggen. En gelukkig maar! 

Deze dag gaf mij zoveel inzichten, vertrouwen en ook weer hoop! Mijn gevoel werd geraakt en ik kreeg weer dromen en motivatie. De avond bracht ik door in een Hotel, samen met mijn moeder een hotel, en we hebben heel open en eerlijk kunnen praten. Hier was mijn ommekeer. Hier heb ik besloten niet alles weer op te geven wat ik bereikt had. Ik zou vechten om dit te behouden! Mijn besluit stond vast, ik ga nooit meer terug naar mijn dieptepunt! Maar ik toch nog even in mijn comfortzone te blijven en mijn veilige wereldje vast te houden. 

Waarom ik dit deed? Bang voor het onbekende denk ik. Stom excuus, daar ben ik nu wel achter. 

De weken erna liepen voor mijn gevoel oke. Ik bleef stabiel, ik at redelijk normaal, en kon mijn leven weer een beetje oppakken. Toch waren er behoorlijk wat beperkingen, maar ook deze nam ik maar voor lief. Ik had me opgegeven voor het 3 DAAGSE EVENT Ook deze had ik bijna een dag van te voren afgezegd, omdat mijn kat niet kon wennen bij mijn huisgenoot.. (yess, all right... smoesjes.. ik was gewoon bang, en durfde niet.. en dat mijn kat dan moeilijk deed was voor mij een goed excuus om niet te gaan.) Maar mensen, ik ben gegaan, met lood in mijn schoenen.. 

Ik ben gegaan en het was de beste beslissing van mijn leven. Waar ik in al mijn behandelingen en therapiën op vast liep ben ik in dit weekend door heen gebroken! Ik ben al mijn angsten aan gegaan, niet weg gerend voor mijn gevoel, open en eerlijk geweest. Het was doodeng. Maar ik was na dit weekend zo trots op mijzelf! Want IK had dit geflikt! 

Ze zeggen dat er een knop om moet, nou dat vind ik wat makkelijk uitgedrukt. Maar geloof me. Je moet wel een ommekeer maken als je echt van je eetstoornis af wilt! Je moet echt er helemaal klaar mee zijn, en een ander leven willen. Als je dit besluit, dan liggen alle mogelijkheden voor je open! Ook voor jou! Want iedereen heeft die kracht in zich! 

Ik was klaar met zielig zijn, afhankelijk zijn. Kliniek in, kliniek uit.

Ik was klaar met compenseren, slecht eten. Me futloos en somber voelen. Als een zombie door het leven zweven. Ik besloot dat ik ging vechten voor een echt leven van een 21 jarige! Ik zou mijn dromen werkelijkheid maken. Ik zou weer gaan studeren, zelfstandig wonen, werken! IK BESLOOT DAT IK ALLES KON! 

Hoe onmogelijk dit ook allemaal leek! Het is niet onmogelijk! Ik ben zo dankbaar dat ik jullie dit mag vertellen! Want nu realiseer ik me pas hoe gevaarlijk ik bezig ben geweest, hoe vaak ik bijna dood ben geweest. En dat alleen om schijnveiligheid en schijncontrole te hebben! Het leven is zoveel mooier dan leven in dat wereldje! Ik ben dankbaar voor deze kans. De kans dat ik nu mijn hart kan gaan volgen, mijn dromen kan realiseren, en gaan doen wat mij echt gelukkig maakt! Ik ben dankbaar voor mijn familie en vriendinnen die mij zijn blijven steunen, en er altijd voor mij zijn! Ik ben dankbaar dat ik mag leven, mag genieten, en mijn dromen mag realiseren! 

En het is niet een makkelijke weg. Nog elke dag vecht ik tegen negatieve, boze stemmen die mij weer in hun macht willen krijgen. Ik weet dat ik nog niet genezen ben. Maar ik weet dat ik nu de keuze heb. Ik hoef die stemmen niet te geloven. Ik ga met ze in gesprek en neem niet alles meer klakkeloos aan. Want ik weet dat ze het niet goed met me voor hebben!

Elke dag zet ik stapjes. Ik volg nu het BEAT IT TRAJECT waar ik super veel van leer en waardoor ik nieuwe inzichten krijg. Ik word aan het denken gezet en telkens voel ik me weer krachtiger. Ik wet nu dat ik krachtig genoeg ben om te vechten tegen mijn eetstoornis. De echte Judith komt steeds meer naar buiten.

Door mijn eetstoornis heb ik geleerd van kleine dingen te genieten. De simpele misschien voor iedereen gewone dingen te waarderen. En niet steeds meer willen. Blij zijn met elke dag, en blij zijn met alles wat je kan. Ik heb ook geleerd dankbaar te zijn voor mijn lichaam, want elke dag heb ik haar nodig! En elke dag kan ik op haar vertrouwen. Mijn lichaam (en ook die van jou) verdient het om goed verzorgt te worden!

Ik heb geleerd wie mijn echte vriendinnen zijn. En hoe belangrijk mijn familie en mijn vriendinnen voor mij zijn! Ik heb geleerd hoe sterk ik ben. En dat ik alles kan, als ik het echt wil. Dat angsten, angsten zijn en dat je die kan aangaan. En dat dat een ongelofelijke kick geeft! 

Ga de uitdaging aan! Ook jij kan vandaag de beslissing nemen om te gaan vechten tegen je eetstoornis, voor een gelukkiger leven! Sommige dingen lijken onmogelijk... maar ze zijn zeker weten mogelijk! 

Geloof in jezelf, en wees trots op elke stap die je in de goede richting zet! Ook jij bent het waard om gelukkig te zijn! ♡

♡ ~ Judith

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Met mij gaat het fantastisch!

Door: Tanne Fier

‘Ik weet dat ik te weinig eet. Ik weet dat ik oog als een fragiel poppetje met ingevallen wangen. Ik weet dat ik mezelf ruïneer en naar de afgrond navigeer. Ik weet het allemaal dondersgoed. Maar ik bevind mij in het brandpunt van een uitzichtloze oorlog tussen mijn verstand en mijn gevoel. En het vechten valt me zwaar.’

Mezelf heb ik nooit voor de gek gehouden. Toen ik geobsedeerd raakte door eten, gewicht en uiterlijk besefte ik vrijwel direct dat een eetstoornis de scepter zwaaide. Ik was te mager, moe en doodongelukkig. Maar de buitenwereld zag mij als het elegante, sportieve meisje met de creatieve hobby’s, als de altijd vrolijke student die wel van een feestje hield en bovendien voorspoedig studeerde. Vroeg men hoe het met me ging, dan antwoordde ik steevast dat alles zijn gangetje ging. Merkten mijn vrienden op dat ik wel erg dun geworden was, dan speelde ik de brave hendrik en was ‘gewoon een beetje stress’ de kwaaie pier. Of ik niet wat meer gebakken aardappeltjes wilde? ‘Nee, ik heb laat geluncht’. Tiramisu als toetje? ‘Nee, ik ben niet zo’n zoetekauw’. Koffie met een gevulde koek? ‘Nee, ik voel me niet zo lekker’. Smoesjes. Smoesjes die ik zelf begon te geloven. Als tante Bep uitkraamde dat ik wel wat spek op de botten kon gebruiken, dan lachte ik als een boer met kiespijn. Ja, vanbuiten lachte ik, maar vanbinnen huilde ik. Zeven jaar lang.

Hoe verzin je het om zeven jaar lang de schijn op te houden? En zelfs degenen van wie je houdt glashard voor de gek te houden? Het was de anorexia die het mij influisterde. Een twistgesprek. Iets met angst, schaamte en schuld.

‘Ik kan het allemaal wel alleen. Ik ben toch geen baby meer? Met mijn verstand is helemaal niets mis! De Voedingswaardetabel ken ik van haver tot gort en van de Schijf van Vijf heb ik wel kaas gegeten. Wat kan een diëtist of psycholoog mij nou nog leren? Mijn vrienden lastigvallen met mijn problemen? Ja, dáág. Da’s je reinste aandachttrekkerij. Ze hebben het al druk genoeg met hun zware baan. Bovendien begrijpen ze er vast geen snars van. Stel je voor dat ze me vetmesten met hompen vlees of mijn bord constant met argusogen bekijken. Bij mijn vader durf ik ook niet aan te komen. Hij heeft zo vaak zijn zorgen uitgesproken. Voor dovemansoren! Nu moet ik mijn eigen troep ook maar opruimen. In therapie? Brrr. Therapie betekent aankomen en aankomen betekent dik. Dan ben ik pas echt in de aap gelogeerd! Het gaat allemaal vanzelf wel weer over …’

Jarenlang koesterde ik de illusie dat ik mijn heil buiten mezelf zou vinden. Als ik was afgestudeerd, dán zou alles goedkomen. Als ik een goede baan had gevonden, dán zou alles goedkomen. Als ik mijn prins op het witte paard had ontmoet, dán zou alles goedkomen. Maar niets noch niemand kwam me redden. Toen kwam ik erachter wat er met je hoofd gebeurt als je je lichaam vergeet. Alles kleurde zwart. Mijn klok was kapot. Even later stapte ik bij een psycholoog over de drempel en vertelde ik mijn vrienden en familie wat ik op mijn lever had.

Opeens voelde ik me weer een baby...

Fotografie: Jordan Christian, unsplash.com

Een baby die moest leren praten. Over mijn sores. Elk woord dat ik sprak bleek een stap naar vrijheid in mijn hoofd en hechtere vriendschappen. En mijn vader begreep nu eindelijk waarom ik altijd met een vies gezicht naar de door hem bereide rookworsten keek.

Ook schrijven blijft een constant gevecht tegen oneerlijkheid. Maar win je dat gevecht, dan is er …

Vrijheid, blijheid, trots. Ook voor jou is dit mogelijk. Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Mijn eetstoornis en alcohol

Fotografie: Micheal Discenza, unsplash.com

Ik kon nooit zomaar gezellig een drankje drinken, zonder tot het gaatje te gaan. Pas op het moment dat ik bijna niet meer kon lopen besloot ik (of mijn vriendinnen) dat het tijd was om naar huis te gaan. En ondanks dat ik wist dat dit niet goed voor mij was herhaalde dit patroon zich elke weekend weer opnieuw. De combinatie tussen mijn eetstoornis en alcohol was zacht gezegd een drama.

Als ik hierop terug kijk was ik net zo verslaafd aan de alcohol als aan mijn eetstoornis. Het hield elkaar in stand. In mijn eetstoornis was ik zo ontzettend streng voor mijzelf dat de roes van de alcohol als een bevrijding voelde. Dit waren de enige momenten dat ik loskwam van mijn eetstoornis, dacht ik. Maar het enige wat ik deed was de boel verdoven en het probleem steeds verder wegstoppen.

Het begon eigenlijk al op jonge leeftijd. Sinds mijn tiende ben ik mijn eetstoornis gaan ontwikkelen en op de middelbare school kwam ik voor het eerst in aanraking met drugs en alcohol. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik ontzettend veel drugs en alcohol gebruikt. Ik zette mij af tegen mijn ouders en was ongeveer 24/7 onder invloed. Dit resulteerde in een alcoholvergiftiging op mijn 15de. Of ik hiervan geleerd had? Zeker niet, ik ging net zo goed weer verder. Ik deed er alles aan om niet te hoeven om te gaan met verschillende emoties en gevoelens.

Wanneer er bepaalde dingen in je leven gebeuren, waar je geen invloed op hebt, moet je daar ongevraagd mee leren omgaan. Je kunt dit op twee verschillende manieren doen. Je kunt hulp vragen of je kan ervoor kiezen om het zelf op te lossen. Ik koos er duidelijk voor om het zelf op te lossen. Ik was te boos, verdrietig en bang om hulp te vragen. Ergens zat er ook een stukje trots. Zo van; zie je wel, ik heb niemand nodig en op deze manier kan niemand mij meer pijn doen.

Ik heb dit jaren volgehouden. Het was een soort overlevingsmechanisme. Alles deed ik op de automatische piloot. Zolang de buitenwereld maar dacht dat het goed ging, kon ik mijn gang gaan. Pas aan het einde van mijn HBO opleiding kon mijn lichaam niet meer en was ik op. Ik leefde een ontzettend geïsoleerd leven en de angst was zo groot dat ik het huis niet meer uit durfde. Mijn omgeving heeft op dat moment besloten om aan de bel te trekken en mij gedwongen om hulp te vragen.

Achteraf is ook wel te verklaren waarom ik voor deze kant heb gekozen. Als ik kijk naar waar ik vandaan kom en wat voor verslavingen er in mijn familie spelen, kan het niet anders dan dat ik een deel geërfd heb. De een kon niet goed met alcohol omgaan en de ander had last van dwanggedachten. Voor mijn gevoel was ik een mix van alles.

Sinds ik uit behandeling ben heb ik geen druppel alcohol meer gedronken. Het is een ontzettende trigger voor mijn eetstoornis en ik weet dat het mij niet verder zal helpen in mijn herstel. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik dingen moest veranderen in mijn leven. Het uitgaansleven wat ik voor mijn behandeling had, heb ik niet meer. Ik merk dat ik het ongemakkelijk vind om bij mensen in de buurt te zijn die teveel hebben gedronken. Het herinnert mij aan een tijd waar ik liever niet naar terug wil. Ik ga nu veel liever met vriendinnen lekker naar de spa, paardrijden, shoppen, lekker kopje thee op het terras drinken, een ijsje halen, etc. Het klinkt misschien saai, maar het houdt mij gezond en in herstel.

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.

Liefs,
Charlotte. 

P.s: En een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb is: Waar een deur dichtgaat, gaat er altijd weer eentje open. Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Liever dood dan dik!?

Door: Tanne Fier (vrijwilliger bij ISA Power)

Overleven

Daar zit ik dan, in een grand café in een buitenwijk van mijn stad. Om de tijd tussen de afspraak met mijn therapeut en die met mijn psychiater te overbruggen. Aan een tafeltje in de zon, achter mijn laptop, met koffie en een pistolet brie-pastrami. Ik tuur naar de druppels vet die langs mijn broodje druipen. Ik heb jarenlang geen voedsel genuttigd zonder het eerst met een servet van het gevreesde goedje te hebben ontdaan, laat staan rundvlees gegeten. De afgelopen acht jaar stond mijn leven in het teken van (niet) eten, calorieën tellen, dwangmatig sporten, de weegschaal en depressie. Overleven.

Fotografie: Danielle Maclness, unsplash.com

Ik heb anorexia

Juist, ik heb anorexia. Al spreek ik liever van ‘herstellende van anorexia’. Herstellen van een eetstoornis, is dat mogelijk dan? Had je me deze vraag een paar maanden geleden gesteld, dan had ik mijn ogen neergeslagen. Liever dood dan dik, dat was de gedachte die door mijn hoofd spookte. Sinds ik in behandeling ben en aan de gelukspillen zit, denk ik er anders over. Herstel is doodeng, maar wel degelijk mogelijk. In therapie passeren allerhande thema’s de revue die mijn hersenen op volle toeren laten draaien: zelfbeeld, lichaamsbeeld, vriendschappen, bezigheden, eetgedrag en ga zo maar door. Met nieuwe inzichten en gedragsverandering als resultaat. Mijn identiteit valt al jaren samen met mijn anorexia, mijn bestaansrecht hangt ervan af. Die identiteit begint nu af te brokkelen en dat roept angst op. Want wie ben ik zonder eetstoornis? Hoe vul ik zo’n immense leegte op? Zal ik nog ergens in uitblinken? Interessante kost om over te schrijven dacht ik zo.

Aandachttrekkerij? 

Maar eh, bloggen over mezelf en over mijn herstel? Brrrr. Want waar ligt precies de grens tussen openhartigheid en aandachttrekkerij? En zo interessant ben ik nou toch ook weer niet? Ik ben dan wel dol op schrijven, maar een schrijver pur sang? Niet bepaald. Ik geef toe, dit riekt naar onzekerheid, perfectionisme, schaamte en angst om ruimte in te nemen, de basisingrediënten van mijn eetstoornis. Laat het overwinnen van een eetstoornis nou net gaan om het loslaten van controle, het aangaan van uitdagingen en het uiten van emoties. Dat pleit voor openheid over mijn ziekte. Bovendien besef ik voortdurend hoe dankbaar ik ben voor de professionele hulp die ik nu krijg. Hulp die ik heb durven vragen dankzij al die ervaringsverhalen waarin ik herkenning vond en die me motiveerden om het gevecht aan te gaan. Gewoon maar schrijven dus. Want als er iets is wat ik graag wil, is het anderen aansporen om een stap te zetten richting herstel.

Hoop doet leven!

Hoop op genezing doet leven. De statistieken liegen er niet om: de cijfers wijzen uit dat  zo’n vijfenzeventig procent van de patiënten met een eetstoornis volledig dan wel gedeeltelijk herstelt. Op naar die honderd procent!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Eerste hulp bij eetbuien

‘Moe, belabberd, teleurgesteld, boos, zwetend lig ik op mijn bed. Het lijkt alsof er een baby in mijn buik zit en het doet ongelofelijk veel pijn. Ik kan me bijna niet meer bewegen en het enige wat ik wil is me verstoppen voor de buitenwereld en slapen. Ik snap het niet, waarom doe ik dit mezelf aan?’

Tijdens de periodes waarin dat ‘vreetmonster’ in mijn hoofd de controle over mij had, was dit dagelijkse kost. Gevolgd door de drang om zo snel en zo veel mogelijk af te willen vallen. Het was een regelrechte ramp. De door mezelf bedachte tactiek, die ik de eerste paar weken van het proces nog vol kon houden, resulteerde in ongecontroleerde eetbuien. Alles, echt alles wat los en vast zat en in huis te vinden was, propte ik naar binnen. Al het eten ging in een roes naar binnen, want ja: ik wasdagenlang zo streng voor mezelf geweest, ik mocht toch ook wel eens genieten van een heerlijke chocoladereep? Na die chocoladereep begon het eigenlijk pas echt: een zak drop, een zak friet met mayo, een heel pak koekjes en dan nog een bord avondeten. Niets was meer genoeg. Helemaal niets gaf me meer een voldaan gevoel. Het was geen kwestie van mijn lichaam op een liefdevolle manier voeden, maar het ging over zoveel mogelijk ONBEPERKT vullen. Ik was mijn eigenwaarde compleet verloren.

Lees mijn verhaal. Van begin tot het eind. Wat voor eetstoornis je ook hebt. Als je niets verandert, weet je zeker dat je over een paar jaar nog steeds in deze vicieuze cirkel zit.

Wanneer spreek je van een eetbui?

Volgens de DSM-V spreek je van een eetbui als je in een bepaalde tijd (bijvoorbeeld twee uur) een hoeveelheid voedsel tot je neemt die beduidend groter is dan de meeste mensen in zo’n periode zouden eten onder gelijke omstandigheden. Daarnaast heb je tijdens deze periode geen beheersing over het eten. Hiermee bedoel ik dat je het gevoel hebt dat je niet kan stoppen. Er zijn objectieve en subjectieve eetbuien. Een objectieve eetbui is een eetbui waarbij objectief gezien (voor de persoon zelf en zijn/haar omgeving) binnen korte tijd overdreven veel voedsel gegeten wordt. Dit soort eetbuien kunnen gelijk staan aan een calorie-inname van 10.000 kcal. Een subjectieve eetbui is een eetbui waarbij de persoon zelf van mening is dat hij/zij in een korte periode een grote hoeveelheid voedsel opeet, bijvoorbeeld een zak chips. Belangrijk om hierbij te vermelden: beide soorten kunnen als even vervelend ervaren worden door de eter. Iemand die in één keer een zak appels weg eet kan zich even belabberd/schuldig voelen als iemand die een grote la met snoep en koek in één keer leeg eet. Kortom: het gevoel dat achter de eetbui schuilt telt en niet per se de hoeveelheid.

Herkenbaar?

Er is vast iemand die dit leest en denkt: dit gaat over mij. Ja! Na wat zoekwerk op het internet en verschillende gesprekken met lotgenoten blijkt dat er een heleboel dames en heren zijn die hetzelfde doormaken als jij. Voor mij was dit echt een eyeopener. Je bent niet de enige! Bij iedereen heeft een eetbui een andere oorzaak. En voor iedereen heeft een eetbui een andere functie, frequentie en doel en past te eetbui binnen een andere eetstoornis.

De grootste gemene (gemeenschappelijke) deler van mensen die te kampen hebben met eetbuien is het niet of moeilijk kunnen omgaan met emotie(s). Je zou het kunnen omschrijven als een innerlijke leegte die je op de automatische piloot probeert weg te eten. Deze leegte is vaak in het verleden begonnen met groeien, doordat jouw behoeftes niet werden bevredigd en/of je het gevoel had niet helemaal jezelf te kunnen zijn. Na verloop van tijd kunnen de eetbuien je hele leven overheersen én heb je er als het ware een tweede ‘stiekem’ leven bij. Door het gevoel van schaamte en de onzekerheid hou je het stil voor de buitenwereld en wordt de eetstoornis in jouw hoofd groter en groter. Je voelt je alleen. Niemand die jouw ‘echte’ ik ziet. En niemand die jouw ‘echte’ ik hoort. Op deze manier ontstaat een vicieuze cirkel waarin het vaak lijkt alsof je er niet meer uit kan komen.

Maar ik wil je graag meegeven: HET IS MOGELIJK OM COMPLEET TE GENEZEN VAN JE EETSTOORNIS. Ook jij kan de regie over je eigen leven weer in eigen handen nemen en dus je eetstoornis loslaten. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dit een onbeschrijfelijk gevoel is. Dat wat overblijft is de pure jij! Dit kan natuurlijk angst oproepen en je tegenhouden. Maar onthoud dat je je elke dag kan ontwikkelen en de persoon kan worden die je diep vanbinnen wilt zijn. Eerlijk en vrij!

Maar hoe doorbeek je de cirkel dan? 

Vijf belangrijke tips om de vreetbuien de baas te worden.

1. Geloof in het feit dat jij compleet kan herstellen van je eetbuien.
Geloof erin dat jouw lichaam in haar of zijn puurste staat geen eetbuien nodig heeft om voort te bestaan. Geloof dat je uit de vicieuze cirkel kan stappen. Geloof erin dat jouw lichaam, ondanks de talloze keren dat je het volpropte met een heleboel eten, altijd weer toewerkt naar zijn fitste vorm. Ofwel jouw setpoint; het gewicht dat bij jou past. Dit proces gaat vanzelf en daar zijn we ons te vaak niet van bewust. Besef hoe sterk deze herstellende kracht is én pak je kans om deze kracht te gebruiken. Ga samenwerken! Om dit geloof te behouden, te versterken en vanbinnen te voelen kan je de volgende positieve affirmatie gebruiken: "Ik zorg goed voor mijn lichaam en werk met haar samen om zo de beste versie van mezelf te worden." Als je durft kan je deze ook proberen “Ik hou van mijn lichaam.” Sommigen zullen nu denken … ja, dus echt niet. Dat mag.

2. Weg met die schaamte!
Wanneer je midden in een eetbuiperiode verkeert, is de kans groot dat je jezelf het liefst onzichtbaar wil maken. Je hebt het idee dat je niets waard bent en dat je er niet mag zijn. Maar klopt dit wel? Je bent meer dan dat wat je eet. Iedereen heeft zijn of haar kwaliteiten. Het is onwijs leerzaam om te ervaren dat wanneer je je eetprobleem onder ogen ziet en je werkelijke gevoel deelt met mensen, de negatieve lading zal afnemen. Vaak kom je er alleen niet meer uit, omdat je zo in je eigen gedachten bent gaan geloven. Door te praten over wat er op dit moment werkelijk in jouw leven en in jouw lichaam aan de hand is, geef je de ander en jezelf de kans te groeien en los te laten. Hoogstwaarschijnlijk heb jij ook minimaal één persoon in jouw omgeving die je vertrouwt. Bel hem of haar vandaag nog en spreek je gevoel tegenover hem/haar uit.

3. Eet voldoende en voedzaam!
Wanneer je er bewust voor kiest om voldoende en voedzaam te eten, ontneem je je lichaam de kans om te schreeuwen (dit uit zich in de eetbui) naar energie in de vorm van eten. Dit is een uitdaging, want door de eetstoornis is de kans groot dat je niet meer helemaal weet wat jouw lichaam precies nodig heeft én wat een gezonde balans is tussen gezond en ongezond eten. Vaak durf je niet te eten, omdat je bang bent dat het uitmondt in een eetbui. Maar overdag lijnen daagt een eetbui juist uit. Wees gerust: als je deze uitdaging aan gaat vanuit de essentie dat jij het waard bent om te herstellen, komt dit gevoel en vertrouwen vanzelf weer terug. Sterker nog, het gevoel en het vertrouwen zit al in je. Ga ernaar opzoek!

4. Stel jezelf de vraag: wat heb ik op dit moment echt nodig?
Luister eens naar je eetbuien. Dit klinkt in eerste instantie misschien wat vreemd in de oren, maar zo raar is het eigenlijk niet. In plaats van vechten tegen je drang naar eten, kan het je veel meer opleveren om te besluiten om ‘vriendjes’ te worden met jouw eetmonster. Tegen elkaar blijven vechten vreet energie en is een strijd met alleen maar verliezers. Het eetmonster wordt groter en groter en jij raakt steeds meer verwijderd van wie je in essentie bent. Wanneer je in jezelf de kracht vindt om naar je eetbui te kijken, kan je van elkaar leren en is de kans groot dat jij dit eetmonster na verloop van tijd niet meer nodig hebt. Analyseer alleen of met iemand die je vertrouwt bijvoorbeeld: de tijdstippen, de frequentie, soort voeding, bij welke winkel haal je het eten, wat voel je, waar heb je echt behoefte aan en hoe kan je jezelf werkelijk ‘voeden’?

5. Neem de tijd voor dit proces en vier iedere (kleine) overwinning.
De oorzaak van je eetbuien is vaak een optelsom van bepaalde eigenschappen/gebeurtenissen en is mettertijd tot uiting gekomen. Loslaten kan heel ‘naakt’ en eng voelen, omdat je niet weet wat voor persoon je tegen gaat komen. Bij de een duurt het daarom een paar maanden en de ander is er jarenlang mee bezig. Put kracht uit het feit dat je je angsten aangaat! Vier overwinningen! Tijdens het proces wordt het steeds duidelijker wat jou gelukkig maakt en daarmee geef je jezelf de kans je leven op de manier zoals jij vanuit je hart wilt in te richten. Het mooie hiervan is dat alle geluksmomenten in je leven zichtbaarder worden voor jezelf en groeien. Als je weet wat je gelukkig maakt, kan je bewust proberen je leven op die manier in te richten zodat je tevreden bent met elk klein behaald resultaat. De geluksmomenten blijven groeien en hierdoor zal je je steeds vrijer voelen.

Je bent geen prullenbak!

Doorbreek het patroon. Je bent geen prullenbak waar je ongelimiteerd van alles in kan proppen. Luister naar je lichaam, het schreeuwt namelijk naar je. Het verlangt naar jouw eigen warmte en liefde. Je bent misschien vergeten hoe dit moet óf misschien heb je dit nooit geleerd, maar iedereen bezit deze kracht. Hoe mooi en bijzonder is dat! Probeer vanaf nu voldoende en voedzaam te eten. Op deze manier hoeft je lichaam niet meer te schreeuwen naar eten, aandacht, energie en liefde. Met jouw lichaam moet jij het doen, je hele reis hier op aarde. Kortom: kom in actie. Als je niets verandert, weet je zeker dat je over een paar jaar nog steeds in deze vicieuze cirkel zit. Neem de leiding over jezelf weer terug in jouw leven. Voel en ervaar dat jij het waard bent, want dat ben je! Wees niet te streng voor jezelf. Een keer iets teveel of ‘ongezond’ eten is op zijn tijd echt niet erg. Lekker klimmen in die koelkast op zoek naar ‘dat’ waar je op dat specifieke moment écht zin in hebt! En gun jezelf dit moment dan ook.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

“Everything happens for a reason”

Dit levensmotto heeft mij er doorheen geholpen. Ik geloof namelijk dat alles met een reden gebeurt. Dat wat een ontzettend zware tijd is geweest, daar kijk ik nu met bewondering op terug. Want hoe kan zoiets negatiefs omslaan in onwijs veel kracht en positiviteit? Ik wil niet zeggen dat mijn leven nu een roze wolk is, maar de eetstoornis heeft mij niet meer in haar bezit.

Jarenlang was mijn eetstoornis mijn beste vriendinnetje

Waar ik ging, was zij ook. Voornamelijk ook op de plekken waar ik haar juist niet bij wilde hebben. Ze ging met me mee onder de douche, ze lag bij mij in bed (tussen mij en mijn vriend in) en ze ging mee sporten, Eigenlijk zat ze altijd en overal naast mij om te controleren of ik het wel goed (noem het eigenlijk maar perfect) deed. Pas als zij tevreden was, was ik ook tevreden. Dat dit negen van de tien keer ongezonde keuzes waren had ik vaak niet eens door. Ze wist het zo te brengen dat ik ervan overtuigd was dat het goed voor mij zou zijn. Mijn vriendinnetje was zo stellig dat ik heilig in haar geloofde. Op een moment besefte ik dat zij eigenlijk nog mijn enige vriendin was. Ze had mij geïsoleerd van de buitenwereld. Toen heb ik samen met mijn omgeving besloten om er wat aan te gaan doen.

Er kwam een oerkracht in mij los

Een aantal weken later zat ik helemaal in mijn eentje in het vliegtuig naar Kaapstad, Zuid-Afrika. Ik wist niet dat een mens zoveel angst kon ervaren. Maar weet je wat het gekke was? Ook voelde ik ergens een ontzettende rust in mijn lichaam. Een rust die ik sinds mijn kindertijd niet meer had gevoeld. Ondanks mijn angst wist ik dat dit het begin zou zijn van een nieuw leven. Er kwam een soort oerkracht in mij vrij, die mij uiteindelijk heeft geholpen om dit te overwinnen. 

Eenmaal terug in Nederland ging mijn reis verder. In Zuid-Afrika heb ik geleerd dat ik ook kon leven zonder deze vriendin. Echter in Nederland voelde ik mij leeg en wist ik niet goed wat ik zonder haar moest. Af en toe stuurde ze nog een vriendschapsverzoek, maar ik wist dat ik haar moest negeren. Langzaam aan leerde ik wie ik zelf was, waar mijn grenzen lagen en wat ik zelf leuk vond om te doen. Het voelde als opnieuw een ontmoeting met mijzelf.

Een nieuwe ontmoeting met mijzelf

Nu bijna twee jaar later zit ik op de bank dit verhaal te typen en voel ik mij gelukkig. Ik woon samen met mijn vriend, we hebben een lieve baby poes, ik werk vier dagen in de week en ik start in september een opleiding tot paardencoach. Dit neemt niet weg dat ik nog steeds hard moet werken voor mijn herstel. Elke dag bewuste keuzes maken, het bezoeken van meetings en mij aan mijn eetplan houden, zorgen ervoor dat ik stabiel blijf.

Praten, praten en nog eens praten!

Wat mij erg heeft geholpen tijdens mijn herstel is praten, praten, praten. Alles wat ik dacht en voelde delen met wie dan ook. Zodra ik het had gedeeld was de lading ervan af. Niet iedereen zat daar altijd op te wachten natuurlijk dus zocht ik ook een manier om er zelf uit te komen. MEDITATIE, wat een uitvinding. In Zuid-Afrika was dit ook een onderdeel van het programma en elke ochtend en avond moest je jezelf de vragen stellen; hoe zit ik erbij en wat voel ik? Ik heb mijzelf aangeleerd om dit regelmatig aan mijzelf te vragen, ook op de gekste momenten. Bijvoorbeeld op mijn werk, in de auto, of als ik sta te wachten in de rij van de supermarkt. Het is een momentje om even tot jezelf te komen en rust te vinden in de hectiek van de dagelijkse dag. Ik kan niet meer zonder

Om af te sluiten wil ik misschien een beetje iets geks zeggen, maar ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken. Ik heb ervaren hoe sterk ik ben en hoe waardevol het leven is. Kortom: Everything happens for a reason.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.