Hi! Mijn naam is Pleuni en ik ben 22 jaar oud. Ik heb ervaring gehad met een eetstoornis en ik deel graag mijn story of hope met jullie :)
Ik kan me herinneren dat ik vanaf jongs af aan al een negatief beeld over mijn uiterlijk had gevormd. Dit was altijd een grote onzekerheid van mij geweest. In mijn middelbare schoolperiode schreef ik mijn profielwerkstuk over de invloed van sociale media op de ontwikkeling van eetstoornissen. Op deze manier leerde ik in de theorie meer over eetstoornissen en ik merkte dat ik hier zelf ook wat ongezond eetgedrag uit oppikte. Al snel had ik door dat dit ongezond was en ben hiervoor tijdelijk naar een psycholoog gegaan. Dit hielp voor even, maar een paar jaar later zat ik weer verstrikt in ongezonde eetpatronen.
Ongeveer 2 jaar geleden had ik boulimia nervosa ontwikkeld. Dit begon met de gedachte om tijdelijk een soort ‘crash-dieet’ te volgen, om snel af te vallen en daarna gewoon weer op een gezonde manier verder te gaan. Misschien raden jullie het al, maar zo is het niet helemaal gelopen. Ik raakte verstrikt in beknellende eetregels met een hele harde en strenge stem in mijn hoofd die me commandeerde wat wel en niet mocht. Dit resulteerde in dagen van te weinig eten, gevolgd door momenten van eetbuien en compenserend gedrag. Ik sloot me af van de buitenwereld en begon steeds meer in deze negatieve spiraal te raken.
Ik ben altijd al een perfectionist geweest, ergens een kracht maar in dit geval ook zeker een valkuil. In mijn ogen was ik nooit goed genoeg en kon ik mezelf maar beter zo klein mogelijk maken, letterlijk en figuurlijk. Het leven met een eetstoornis was voor mij een heel leeg en negatief bestaan. Ik voelde me niet meer aanwezig in het moment en dwaalde continu af met mijn gedachten. Hierdoor voelde het alsof er eigenlijk alleen een waas van mij overbleef. Hier wilde ik graag verandering in brengen. Ik ben open geweest naar mijn vrienden en familie, en heb enorme steun vanuit hen ontvangen. Vervolgens heb ik aan de bel getrokken bij de huisarts, waarna ik op een wachtlijst werd geplaatst. Toen moest ik nog ruim een half jaar wachten…
Dat was lastig, maar het voelde toen al alsof ik de lasten minder in mijn eentje droeg. Ik heb vervolgens 6 maanden groepstherapie gevolgd. Een confronterende maar enorm leerzame en waardevolle periode. Ik heb hierin over mezelf, mijn overtuigingen en mijn eigen kracht geleerd. Deze periode heeft mij geholpen mijn eigenwaarde los te koppelen van hetgeen wat ik in de spiegel zie en het nummer dat op de weegschaal staat. Ik ben zoveel meer dan dat! En jij ook! Wij mensen zijn allemaal mooi op onze eigen manier. In de spiegel zal je nooit zien hoe je ogen glinsteren wanneer je je vrienden weer ziet of wat een puur en lief hart je hebt. Het is zo krachtig daar meer positieve focus op te leggen, in plaats van het bekritiseren van jezelf. “Alles wat je aandacht geeft, groeit.”
Aan het begin van therapie werd gevraagd een brief aan de eetstoornis te schrijven, die ik zo afsloot:
“Het is voor mij duidelijk dat de nadelen van de eetstoornis de voordelen nooit zullen overtreffen. Dit is de reden dat ik ervoor ga vechten om jou uit mijn leven weg te krijgen. Ik gun dit mijn naasten en dierbaren, maar ik gun dit voornamelijk mezelf. Ik ga vechten voor rust en meer zorgvrije momenten. Ik ga mezelf in mijn kracht zetten, door jou uit de jouwe te zetten.”
Ik kan met trots zeggen dat ik heb gestreden en dat herstel me heeft gebracht dat ik nu meer in het moment kan leven, kan genieten van de kleine momenten en mijn energie en aandacht kan geven aan de dingen en mensen die ik liefheb! Daar ben ik elke dag nog enorm dankbaar voor en dat gun ik absoluut iedereen.
