Geschreven door: Charlotte
Ik was erg jong toen ik anorexia ontwikkelde, ik had zelf niet eens door dat ik anorexia had. Bij mij thuis was het erg onrustig door verschillende redenen. Ik had nergens invloed op en had zelf het gevoel niks goed te doen. Ik had veel emotionele pijn en verdriet en wist hier niet mee om te gaan. Ik had niet door hoe ik bezig was. Totdat ik naar de school verpleegkundige moest voor gesprek, mijn leraren vonden mij erg dun worden en maakte zich zorgen. Daar bleek dat ik afgevallen was en de bezoekjes erna viel ik telkens meer af.
Ik had zelf echt niet door waar ik mee bezig was.
Ik stond wel meerdere keren op een dag op de weegschaal en zag zelf aan de cijfers dat ik inderdaad aan het afvallen was. Ik had controle, althans dat dacht ik. Thuis was veel verwaarloosing, geweld en veel onrust. Ik ben niet opgevoed, zoals een kind hoort opgevoed te zijn. Er waren 11 kinderen, van verschillende vaders en nam een groot deel van de zorg over. Maar de eetstoornis bood me aan dat ik ook iets voor mezelf had. Iets wat ik altijd bij me droeg, waar we ook woonde.
Al snel kwam ik in de medische molen terecht. Kinderarts, opname in een jeugd eetstoornis kliniek waar ik 9maanden verbleef. Maar het hielp niet, ja voor even. Ik viel telkens terug in mijn oude patroon van niet eten en als ik wel iets at, ging ik braken. Ik wist het gewoon niet meer. Ik was bang, heel bang en heel eenzaam. En door de anorexia voelde ik me minder alleen.
En zo is het jaren door gegaan, heel veel jaren...
Ook ben ik verslaafd geweest aan laxeermiddelen,jaren, en dat heeft grote schade aan mijn darmen gegeven. En vooral de laatste maanden. Ik zit nu aan de sonde voeding om mijn lichaam bijna geen gewoon eten meer verteerd, en mijn darmen werken niet meer. Ik ben de laatste 2 maanden veel opgenomen geweest in het ziekenhuis. En ik hoor over 2 weken als ik stoma krijg. En weet 100% zeker dat het laxeren daar een grote invloed op heeft gehad. Laat dit een waarschuwing zijn, want prettig is het niet!
Ik ben nu eindelijk na 16 jaar aan het genezen. Nou ja genezen? Ik eet al heel goed, voel me er goed bij, maar heel soms nog ergens moeite mee. Maar dat mag er ook zijn, zolang ik maar niet naar dat monster in mijn hoofd luister.
Het een hele strijd met mezelf, tegen mezelf en voor mezelf!
Ik werd enorm vaak opgenomen in het ziekenhuis voor sonde en aan de hartbewaking omdat ik zo ondervoed en uitgedroogd was. Op een gegeven moment zei het ziekenhuis, na echt heel vaak opgenomen te zijn, mij niet meer te kunnen opnemen. Ze zagen mij als uitbehandeld. Ik moest naar een ander ziekenhuis, waar ik ook paar keer ben opgenomen. Tussen de opnames door ben ik in Nederland in bijna alle klinieken opgenomen geweest, erg vaak. Meerdere keren bij elke kliniek. Maar het hielp me niet. Ik durfde het niet los te laten, ik had zoveel angst. Ik was zo bang. Ook daar werd ik als uitbehandeld afgeschreven.
Ook heb ik dag behandelingen voor eetstoornissen geprobeerd, maar dat lukt al helemaal niet. Gelukkig trof op de afdeling eetstoornis een enorm goede psychiater, die ondertussen al 10 jaar ken en nog in gesprek mee ben. Zij heeft mij vaak van de dood gered. Soms kwam daar aan bij haar, voor ons gesprek, en ik kon niet eens meer lopen. Dan werd ik met de ambulance opgehaald om mijn hartslag erg laag was, omdat ik totaal ondervoed was.
Dwang werkte bij mij averechts!
Uiteindelijk hebben ze mij op een gesloten afdeling opgenomen en probeerde via dwang mij van de eetstoornis af te helpen. Door de controle volledig van me over te nemen en mij dwang voeding te geven. En dat is de enige opname die voor mij echt heel erg was, hier denk ik niet graag aan terug. Zij bepaalde waneer ik voeding kreeg! Vaak was ik té angstig en dan durfde ik de sonde voeding niet binnen te laten, dan deden ze het onder dwang. Met 5 man bonden ze mij dan vast en zo werd er voeding toegediend. Ik kreeg spuiten om rustig te blijven en na die tijd moest ik in de separeer zitten met verpleging erbij, zodat ik mijn voeding binnen zou houden.
"Mijn gedwongen opname hield op een gegeven moment ook op. Het hielp het allemaal niet. En op dat moment drongen de woorden niet tot mij door, het enige wat ik dacht was, gelukkig nu heb ik weer de controle"
Thuis kreeg ik sondevoeding, wat ik jarenlang heb gehad. Ik moest me 1x per week melden bij de huisarts, die echt een grote steun voor mij is geweest. Daar moest ik mij wekelijks wegen. Ook moest ik 2x per week bij de afdeling eetstoornissen zijn om met mijn psychiater te praten. Tussen door werd ik nog regelmatig opgenomen in het ziekenhuis. Dan ging het even goed en dan zakte ik weer weg.
Zwanger, hoe is het mogelijk?
In een goede periode, waarin ik nog eigenlijk niet normaal menstrueerde, bleek ik wel zwanger te zijn van mijn verloofde. We gingen er helemaal voor. Wel snel worden opgenomen in een eetstoornis kliniek ergens in het land om te leren eten voor de baby in mijn buik. Ik ging daarna in dagbehandeling voor eetstoornissen om te zorgen dat mijn zoontje genoeg voeding kreeg om te groeien en mijn lichaam ook kon groeien. Ik groeide enorm veel. Ik had een enorme buik, en wat was ik trots!
Ik was zo enorm trots op!
Iedereen wilde ik laten zien wat voor een mooie buik ik had. Ik was wel onder strenge controle bij de verloskundige, huisarts en psychiater. En dit hielp! Precies op de uitgerekende datum beviel ik van een prachtige zoon en was 9 pond! Hij deed het onwijs goed en was door mijn inzet goed gegroeid.
Helaas viel ik na de zwangerschap meteen terug in mijn oude patroon. Ik vond het zo moeilijk allemaal en ik durfde er niet over te praten. Ik viel erg snel af en had binnen een no time mijn zwangerschaps kilo's eraf. Daarbij kreeg ik een postnatale depressie en na 6 weken werd ik opgenomen op de gesloten afdeling voor mijn depressie en eetstoornis. Dit is 2.5 jaar lang door gegaan. Ik voelde niks meer, ik deed niks meer, ik was zo depressies en storte me daardoor nog meer op de anorexia. Ik liep rond met een sonde en af en toe zag ik mijn zoontje en verloofde.
Eindelijke gebeurde er iets wat me wakker heeft geschud!
De laatste opname was slechts 3 maanden geleden. Ik had toen 9 maanden op de gesloten afdeling gezeten. Er gebeurde iets wat me wakker heeft geschud, iets wat er met mijn lichaam gebeurde. Ik schrok zo, dat ik dacht, zo wil ik niet verder. Ik heb zelf nooit een moeder gehad en dat kan ik mijn zoon niet aan doen. Mijn wens altijd om een gezin te vormen en ik kon het niet eens voelen.
Mijn anorexia = Mijn emoties
Wat ik eindelijk ben achter gekomen is dat ik geen anorexia heb gekregen doordat ik dun of mager wou zijn, dat was een bijzaak. Het ging om de emoties, de emoties die ik niet durfde te voelen. En dat besefte ik me na 16 jaar, 3 maanden terug dat ik anders moest handelen. Ik begon weer te eten, maar toen kwamen er ook ineens emoties. Gelukkig door de gesprekken met mijn vaste psychiater kwam ik er achter dat ik bang was om te voelen. Ik had altijd het gevoel gehad dat ik diegene moest zijn die sterk moest zijn om voor mijn broertjes en zusjes te zorgen, ik vergat mezelf en er was geen ruimte voor mij. Nu in dit allemaal door heb, is het juist nog enger. Ik voel weer emoties en denk nog heel vaak: 'Wat moet ik er mee aan?!"
Ik moet het juist laten gaan, huilen en boos zijn mag!
Soms kan de spanning enorm oplopen en ik enorm boos of verdrietig ben, maar door te leren laat ik die emoties gaan. En dan merk ik opeens dat de emoties ook weer wegzakken en dat ik me dan een stuk beter ga voelen. In de meeste gevallen draait een eetstoornis diep van binnen niet om eten, maar bang met om te voelen. Als je niet eet, voel je amper emoties. Maar door er juist door heen te gaan voel je ook de mooie emoties weer.
Dan kan je genieten, genieten al van de kleine en mooie dingen. Huilen van blijdschap of huilen om verdriet. En sinds ik dat veel meer doe, richt ik me veel meer op het leven en niet meer op eten. En wat geeft dat veel ruimte in mijn hoofd. Als ik je een tip mag geven, en al heb je maar een kleine wens om beter te worden, weet dat je er nooit alleen, maar dan ook nooit alleen voor staat. Er komen steeds meer ervaringsdeskundigen, die je kunnen helpen en weten wat je ervaart, hoe je je voelt en je kunnen helpen. Dat doet ISA Power ook.
Mijn leven nu!
En nu? Mijn zoontje is bijna 3 jaar oud en kan zelf hem zorgen. Hij is nu 1 dag per week bij mij alleen én dat is voor mij de mooiste dag van de week. Ik geniet, ik huil omdat ik het zo mooi vind, en ben zo blij dat ik nu wel voor hem kan zorgen. Ik had het gevoel dat ik het moest inhalen. 2,5 jaar lang heeft mijn verloofde alleen met behulp van familie/vrienden voor hem moeten zorgen.
Ik heb een prijs betaald!
Ik heb mijn zoontjes eerst stapjes en woordjes niet kunnen meemaken. Ik ben er nooit uitgeweest in de nacht om hem de fles te geven. En ja, dat is pijnlijk. Maar, ik kijk nu wat ik wel heb. Ik kan nu telkens meer en meer voor mijn zoon gaan zorgen en er voor hem zijn. Ik prijs mezelf zo onwijs gelukkig. Ik heb een kind, ik een vriend en we hebben een fijn huis. We zijn een gezin.
Laat mijn verhaal je niet afschrikken, maar wakker schudden!
Ik heb enorm veel respect en bewondering voor de mensen die de stap aandurven om hulp te vragen en dingen te delen. Ik ben er ook vanaf gekomen en weet zeker dat het jou ook gaat lukken!