Geschreven door: Elisabeth
Paniek in mijn hoofd. Ik voel me ongemakkelijk en ik ben onrustig. Ben ik echt zo dik als ik denk dat ik ben? Wat moet ik toch met al die gedachten in mijn hoofd? Met al die emoties? Zou ik de enige zijn? Ik moet eten, maar niet teveel! Wel iets natuurlijk, maar hoeveel dan? Ik weet het niet meer, de paniek slaat toe. De hele dag heb ik mij sterk gehouden: ik tegen de honger. 'S avonds in bed als niemand kijkt en ik alleen ben dan kan ik eindelijk huilen, dan kan ik alle opgekropte spanning en frustraties van die dag laten gaan. De spanning druppelt uit mijn oogkassen en brandt na op mijn wang. Mijn tranen zijn zo zout dat ze rode strepen achterlaten.
Mijn maag knorde, maar ik gaf geen krimp.
Ik was sterk, ik was krachtig ik was uber-machtig!
Als ik alleen was dan kwam die vreetbui. Heel de dag had ik mijn honger onderdrukt, en daarmee ook mijn emoties. Na een vreetbui voelde ik niets meer. Weg waren alle verwachtingen en teleurstelling. Ik was moe, compleet op, afgevlakt en afgebrand. Maar wat ik ook at en hoe (slecht) ik mijzelf ook behandelde ik bleef maar nadenken over het leven, piekeren over mezelf, de ander en mijn lichaam .........
Dit dacht ik voorheen, maar gelukkig denk ik dat niet meer! Het knopje ging om toen Isabelle mij een confronterende vraag stelde en waarbij ze in mijn 'zogenaamde zwakte' iets ontdekte en een kracht losmaakte die ik nog nooit had gevoeld.
"Elisabeth, wanneer ga jij die hooggevoeligheid van jou nu eens zien als kracht? Als super power?"
Isabelle mijn Personal Coach stelde mij de vraag: "Wat zijn de voordelen van jouw gevoeligheid? Wat ga jij er mee doen? Hoe ga jij het inzetten om je eigen leven te verrijken en dat van anderen?"
Ik besefte me verrek ik heb inderdaad een 'super power'. Ik ben een zeer gevoelige dame met veel emoties. Ik ben snel geraakt en ik huil heel erg snel. Zelfs bij Walt Disney films raak ik op deze leeftijd nog ontroerd. Hiervoor heb ik me mijn hele leven geschaamd. En geloof me het heeft mij veel gekost om me anders voor te doen dan dat ik me werkelijk voelde van binnen. Ik leek sterk en krachtig maar van binnen stond ik te trillen als een grassprietje op een kaal gazon. Ik lachte terwijl ik wilde huilen. Ik maakte sceptische en cynische opmerkingen terwijl ik gekwetst was en wilde vloeken. Ik had niet geleerd dat het oké was om te huilen, om mijn verdriet te tonen en gewoon simpelweg een keertje SH*T te zeggen. Néé dat kon niet. Dat mocht niet! Thuis niet en op school niet. Maar waar kon ik dan mijzelf zijn? Eten was mijn troost. Isabelle deelde een gedicht met mij wat ik nu ook met jou wil delen. Ik hoop dat het jou ook mag sterken in jouw strijd.
"Er is iets heiligs aan tranen. Ze zijn niet het symbool van zwakte, maar van kracht. Ze spreken luider dan tienduizend woorden. Het zijn de boodschappers van overweldigend verdriet, diep berouw en onnoemlijke liefde " (Washington Irving)
Eigenlijk was ik al die tijd gewoon een soort van 'helderziende' met speciale krachten! Ik voelde altijd aan wanneer iemand ongemakkelijk of verdrietig was. Pardon, eigenlijk moet ik het anders verwoorden: ik voelde nog eerder wat een ander voelde, dan dat hij of zij dat zelf inzag of voelde. Ik leerde mijzelf dat ik altijd voor anderen klaar moest staan, anderen hadden mij nodig. Wat zouden ze zonder mij moeten? Dit voorbeeld kreeg ik ook mee van mijn eigen moeder. Ik heb nooit geleerd wat het is om voor mezelf te zorgen, want altijd was ik bezig voor anderen. Het ontwikkelen van een positief zelfbeeld kon ik niet. Want met wie moest ik mij spiegelen? Degene aan wie ik mij spiegelde konden ook niet goed voor zichzelf zorgen. Lange tijd heb ik mijn eigen ik, mijn 'zijn' afgevlakt, onderdrukt en gedempt. Toen ik ontdekte dat ik dit zelf in stand hield schrok ik!
Wie was ik eigenlijk?
Ik wilde leren om mezelf te terug te vinden, ik wilde ontdekken wie ik echt was en het allermooiste is dat ik met behulp van Isabelle mocht gaan ontdekken wie ik wilde worden. Ik begon te dromen over een toekomst en besefte dat ik mijn eetstoornis helemaal niet meer nodig had. Dit noemen ze nu echt leven: ups and downs. Volgens Isabelle was ik opnieuw mijn grenzen aan het her-ontdekken. Ik moest er zelfs overheen gaan stappen en ze gaan verleggen zei Isabelle:
"Stap dwars door de angst en doe juist dingen die je angst inboezemen! Je moet je maag niet uitrekken maar je comfortzone!"
Alles waar ik zo aan vertrouwd was geraakt begon opeens te trillen onder mijn voeten. De vloer schoof weg: al mijn patronen en rituelen werden door elkaar gegooid. Ik mocht opnieuw mijn eigen levenspuzzel gaan maken. Opnieuw mocht ik alles in mijn leven (her)ontdekken, ik leerde opnieuw mijn grenzen kennen: in relaties, met anderen en met mezelf .......en ook met eten. Ik ben al heel erg ver en ik heb een prachtig doel in het vooruitzicht. Ik wil mama worden en een voorbeeld zijn voor mijn toekomstige kinderen. Maar hoe kan ik nu een voorbeeld zijn als ik niet eens weet wat ECHT leven is, als ik niet eens weet wie ik zelf ben en wat ik wil? Gelukkig weet ik dit inmiddels wel ........
Mijn tip aan jou: Rek je comfortzone en zoek nieuwe grenzen op!
"Ga zo door en geef niet op, rek je comfortzone uit!" Deze woorden van Isabelle hoor ik nog elke keer als ik een stap maak en iets doe wat me angst inboezemt. Angst voor het uitspreken van mijn verwachtingen tegen mijn veeleisende werkgever, mijn collega's op het werk, tegen mijn lieve partner, mijn gevoelige moeder en mijn pragmatische vader.
