Ditmaal is een andere held aan het woord. Kelly verteld openlijk hoe haar eetstoornis ontstond. Opgroeien zonder vader en gepest worden tijdens haar jeugd maakt van haar een wijze jonge vrouw. Een jonge vrouw met "ongevraagd" veel levenservaring. We zitten nu niet bepaald te wachten op de nare dingen die ons overkomen. Maar, wat nu als we alles zouden zien als wijze levenslessen waarvan we kunnen leren? Stel dat alle problemen uitdagingen zouden zijn én stel dat we pijn en verdriet zouden zien als een kans om te groeien? Stel dat? Wat dan? Lees hieronder het krachtige en openhartige verhaal van Kelly.....
... A STORY OF HOPE ...
Kelly: De meerderheid van mensen met een eetstoornis heeft een gezond gewicht. Echter denkt de meerderheid van buitenstaanders nog steeds dat een eetstoornis altijd zichtbaar is. Ik wil middels dit Blog dit taboe doorbreken.
Ik herinner mezelf als een klein meisje, dat teruggetrokken was en geen emoties kon uiten in woorden. Vastgeklemd aan mama en de veiligheid die zij mij boodt. Een meisje met veel dromen en fantasieën. Ik was best gelukkig met ons kleine gezinnetje zonder vader. Ik had niet het idee dat er iets ontbrak en dat terwijl ik helemaal niet populair was en weinig tot geen vriendinnen had op school.
Steeds vaker zocht ik de fout bij mezelf.
Ik had het idee dat ik lelijker was dan anderen. Steeds meer ging ik mijzelf vergelijken. Mijn haar was niet mooi, mijn benen waren niet mooi en ik kon geen topje dragen want mijn armen waren niet mooi. Naarmate ik tiener werd verstopte ik mezelf in veel te grote t-shirts. Aan sportlessen deelnemen werd een steeds grotere opgave toen mijn lichaam begon te veranderen. Ik was heel schuw, onzeker, verlegen en angstig om uit mijn eigen veilige cocon te kruipen.
Mijzelf stimuleren met de gedachten: "ik kan het toch niet", "niemand wilt mij in hun groepje" en "ik ben niet leuk genoeg" hielp natuurlijk ook niet. De opmerkingen van de sportleraar dat ik niet snel genoeg liep bevestigde mijn eigenbeeld. En wanneer ik eindelijk de moed bij elkaar had geraapt en mijn uiterste best deed dan kreeg ik de opmerking: "Ga je eindelijk je best doen nu de les voorbij is?"
Gelukkig had ik thuis een mama die me graag zag.
Op 13 jarige leeftijd veranderde onze gezinssituatie: er kwam een man bij en ik ging naar de middelbare school. Al die jaren die daarop volgde kon ik niet gevoelloos doorstaan. Door de vele veranderingen voelde ik me verloren. Ik was ongelukkig en kon het niet verwoorden, niet uiten en ik leefde op automatische piloot. Niemand wist hoe ik mij echt voelde. Ik droeg een masker. Achter mijn glimlach school mijn verdriet. Net zoals op de lagere school heb ik ook op de middelbare school periodes gehad waar ik werd gepest. Mijn eigenwaarde daalde. Er gebeurde op zoveel vlakken dingen waar ik geen controle over had. Mensen deden elkaar pijn zonder te beseffen hoe hard het is en welke gevolgen dit kon hebben. Als ik terug denk aan die periode dan besef ik dat ik toen al een kreet om om hulp mocht geven, want ook toen was het voldoende om steun en hulp te krijgen. Maar nee, dat besefte ik niet. Ik besefte niet eens dat het niet goed met mij ging!
Ik was 17 jaar toen ik onschuldig begon te lijnen.
Als tiener was ik tamelijk zwaar en hier voelde ik mezelf verdrietig over. Ik starte voor de tweede maal een onschuldig dieet, maar wat toen ontstond was méér dan onschuldig.
Ik wilde "gewoon" wat afvallen, maar als ik er nu naar terugkijk weet ik dat het niet gewoon was. Eigenlijk wilde ik mijn kilo's niet kwijt, maar die opgekropte emoties. Het gevoel van controle ontstond; Mijn verboden voedingslijst werd als maar groter en mijn maaltijden als maar kleiner..
Het afvallen was in mijn ogen een groot succes.
Echter, hoe meer ik ging afvallen, hoe ongelukkiger ik werd. Volgens het stemmetje in mijn hoofd was het goed en moest ik dit volhouden. Ik zou ik gelukkig worden! Dat stemmetje en die gedachtes drongen zich steeds meer op. Het werd als maar moeilijker om in het leven te staan, sociale contacten te onderhouden en onzichtbaar af te vallen. Ik kreeg wel vaker complimenten dat ik was afgevallen, en ook dat gaf een enorme boost om nog af te vallen. Ik zat helemaal vast in het wereldje van afvallen.
Uiteraard maakte mijn moeder zich zorgen.
Als ik terugdenk aan het moment dat zij mijn kamer binnenliep, terwijl ik vol tranen tussen mijn kleding stond die ik uit mijn kast op de grond had geworpen, besef ik dat ik eigenlijk wel gezien werd en aandacht kreeg, maar misschien helemaal niet gezien wilde worden. Al snel kreeg ik de indruk dat mijn moeder het als een gewoonte zag dat ik moeilijk deed over eten, in discussie ging en bleef afvallen.
Maar niemand zag het, ik had een gezond gewicht bereikt, hoe kon ik zeggen dat ik het zo moeilijk had? Mijn begeleider op werk had wel door dat er iets was. Uiteindelijk nam ik haar in vertrouwen, niet in details maar enkele kleine vage dingen. Ik kreeg de tip om met een hulpverlener te gaan praten. Op dat moment deed ik er niets mee.
Op mijn 21 jaar beheerste het eten nog steeds mijn leven, emotioneel was dit erg zwaar. Voldoen aan de eisen van de maatschappij was ook geen mogelijkheid meer, ik kon alleen maar thuis zitten. Vastzittend in mijn eigen wereld, vervreemd van andere mensen. Hulp aan gaan leek onmogelijk, van thuis uit volgde er geen enkele vorm van steun, ook financieel zag ik de weg naar hulp somber in.
Waar een wil is, is een weg
Ik greep de moed bij elkaar en besloot toch mijn eerste gesprek aan te gaan met een hulpverleenster. Natuurlijk gingen er veel angsten en negatieve gedachtes door mijn hoofd heen: Ik ben dik, hoe kan iemand mij begrijpen? Maar ook kwam er een gezonde stem in mij naar boven: Wees realistisch, hoe kan je dik zijn met een gezond gewicht? Dit moest ophouden, en de stap moest gezet worden.
Het eerste gesprek was ook helemaal niet zo erg als was ik mezelf erbij voorstelde.
Ik werd gehoord en er werd naar me geluisterd. Sterker nog: ik kreeg het aanbod om wekelijks op gesprek te komen. Ik had meteen een goed gevoel bij haar. Samen met haar ging ik uitzoeken wat voor hulp ik echt nodig had en hoe ik intussen mezelf staande kon houden in de eisen van de maatschappij. Steeds meer kon ik mezelf openstellen. Ik begon met gebeurtenissen van vroeger naar boven te halen. Hoe meer ik leerde praten, hoe beter het eten ook weer ging. Helaas kon ik dit niet stand houden.
Nood aan meer gespecialiseerde hulp.
Ik heb zelf een nieuwe huisarts gekozen: een totaal nieuw persoon in mijn nieuwe omgeving om met een blanco pagina te starten.
Lichamelijke klachten had ik ondertussen ook opgelopen, waardoor ik niet meer kon functioneren. Het getal op de weegschaal bleef gezond, en ik bleef stabiel. Mijn lichaam niet, dat takelde steeds meer af. De stap naar de huisarts was dan ook de juiste en goede stap. Ik kreeg als tip om eerlijk mijn angsten aan te geven, wat mij ook erg geholpen heeft is dat mijn hulpverleenster contact opnam met de huisarts. Het voelde alsof ik er niet alleen voor stond.
Tijdens mijn eerste afspraak bij de huisarts mocht ik vertellen wat ik dacht dat haalbaar was. Er werd niet iets van mij verwacht, ook het lichamelijke onderzoek mocht een andere keer. Ik werd erg serieus genomen, ook met een gezonde gewicht. Opnieuw werd er naar mij geluisterd en dat gevoel was erg aangenaam.
Mijn angsten verminderde door ze aan te gaan.
Ik leerde en ontdekte dat iets niet zo eng hoefde te zijn als wat ik er zelf van maakte. Het is een kunst om je angsten aan te gaan en ze één voor één te overwinnen.
Ik had niet alleen een eetstoornis maar ook een depressie, de combinatie werd als maar zwaarder en mijn gevoelens doorstroomde mijn lichaam. Opnieuw was er nood aan meer hulp. Het was een moeilijke periode en door de steun die ik mocht ervaren van de huisarts en de hulpverleenster, wist ik wel zeker dat ik die periode aankon. Stilletjes aan kreeg ik ook meer kracht om aan de 'zogenaamde' eisen van de maatschappij te voldoen.
Het was een moeilijke weg: een weg vol obstakels. Hindernissen overwonnen welke onhaalbaar leken. Intussen ben ik aangekomen, mijn lichaam functioneert weer beter. Ik heb nog steeds een gezond gewicht, maar wel een gezond gewicht dat beter bij mij past.
Ik leef en wil mijn dromen najagen.
Intussen zijn de sombere dagen vermindert. Sterker nog: ik doe nu wat ik altijd al wilde doen.
Ik heb nog steeds therapie en krijg ik hulp van een psycholoog. Soms is het nog moeilijk, want nog steeds zijn er angsten te overwinnen én nog steeds zijn er vele obstakels op de weg. Het grote verschil is dat ik dingen durf. Het was dan ook een heel leerproces met vallen en opstaan.
Als aller laatste tips wil ik je het volgende meegeven:
1. Neem jezelf serieus !
2. Het gaat niet om het getal op de weegschaal !
3. Er is één probleem, dat is erg genoeg !
4. Ook jij verdient hulp !
Wanneer je denk jezelf te verliezen in deze strijd, is het goed om jezelf te herinneren aan je dromen. Jezelf te motiveren met dingen die je echt wil gaan doen maar nu nog niet mogelijk zijn. Ikzelf had een boekje: een boekje dat niet perfect moest zijn maar waar ik alles van mezelf in mocht neerzetten, de gekste dingen die in mij opkwamen, dingen die ik echt wou kunnen doen.
Wanneer ik mijn motivatie leek te verliezen nam ik dit boekje ter hand. Ik kon lezen wat ik werkelijk wilde en confronteerde mezelf ermee. Mijn dromen en doelen waren niet weg, ook al lijkt dat soms even zo. Soms is het uitzichtloos, maar nee dat is schijn. Het leven kan mooi zijn, het is wat je er zelf van maakt.
Creatieve dingen doen en muziek maken waren manieren voor mij om mijn emoties te uiten.
Mensen toestaan en jezelf minder afsluiten kan op termijn erg helpend zijn. Tijdens mijn eetstoornis heb ik veel van mezelf geleerd. Ik weet dat ik doorzettingsvermogen en veel kracht bezit en dat ik meer kan dan dat ik durfde dromen. Ik heb opnieuw leren genieten van kleine dingen die zo moeilijk waren: een wandeling in de natuur, een leuk boek, een serie kijken, een simpele glimlach van een voorbijganger waarderen. En ik ben heel erg blij dat ik nu ook kan genieten van een lekker ijsje.
