Dit artikel is geschreven door Tessa
Vrijwilliger bij ISA Power
De stap is eindelijk gezet. De meest moedige stap die gezet kan worden. Je vraagt hulp. Of misschien vraag je hulp voor iemand in je omgeving die deze stap zelf nog te moeilijk vind. Hoe dan ook, hulp vragen (en aanvaarden) is het begin naar het herstel.
Al die tijd dat je dacht dat je het alleen wel ging redden en dat het vanzelf wel weer over zou gaan. De eetstoornis kan je zo in zijn macht hebben dat dit werkelijkheid lijkt, dat je het zelf ook daadwerkelijk gelooft en eventuele hulp blijft uitstellen. Het vergt zo ontzettend veel moed en eerlijkheid om een ander te vertellen dat je erachter bent dat het niet vanzelf over zal gaan.
Je eetstoornis zal je toespreken; “Wat zwak dat je het niet alleen kan. Anderen kunnen je niet helpen, ze begrijpen je toch niet. Over een tijdje stop je er echt wel mee. Zo erg is het niet. Wat stel je je aan.”
Misschien spreekt je eetstoornis jou wel op een andere manier toe. Hoe je ook wordt toegesproken, de eetstoornis wil je alleen maar onzeker maken. De eetstoornis is bang jou kwijt te raken. Het feit dat je de stap hebt gezet hulp te vragen maakt al heel veel duidelijk. Jij wil dit niet meer. Jij wil niet meer volgens de regels van de eetstoornis leven. Jij wil vrij zijn! Wees trots op jezelf! Hulp vragen is juist ontzettend sterk. Je luistert naar je hart, naar wat jij wil, en niet naar de wil van de eetstoornis.
Helaas kan de wil die je hebt worden tegengewerkt door de lange wachtlijsten. Bij de huisarts wordt je verteld dat het verstandig is professionele hulp te zoeken, misschien wordt je doorverwezen naar een kliniek. Nadat je met een bonzend hart je eerste gesprek hebt gehad wordt je verteld dat je niet direct met een behandeling kan beginnen. Schrik! Dat had je misschien helemaal niet verwacht! Net nu je alle moed bij elkaar had verzameld en het gevoel had er nu echt klaar voor te zijn. Hoe moet je nu verder in de komende maanden die volgen? Je goede hoop wordt meteen weggevaagd.
Helaas komen de lange wachttijden maar al te vaak voor. Gemiddeld variëren de wachttijden bij GGZ-instellingen en klinieken enkele weken tot een paar maanden. Vaak zijn de redenen; personeelstekort en te weinig plekken (zie bron 1). Vooral jongeren moeten veel geduld hebben. Gemiddeld wachten jongeren zo’n 10 weken op hulp. Eerst vier weken voor een intake en daarna 6 weken voor een eerste sessie. In de praktijk komt het echter vaak voor dat de wachttijden soms wel maanden tot een jaar kunnen duren. Gemeentes krijgen van de overheid geld om voor jongeren tot achttien jaar binnen de gemeente te zorgen. Helaas wordt er ook flink bezuinigd op de jeugdzorg waardoor er te weinig specialistische behandelingen worden ingekocht. Maar ook de wachtlijsten voor psychische hulp bij volwassenen zijn lang (zie bron 2). De lange wachtlijsten zijn zorgelijk. Het is belangrijk dat er bij psychische klachten zo snel mogelijk passende hulp wordt geboden. Hoe sneller deze hulp komt, hoe groter de kans op herstel.
Het belangrijkste voor de periode waarin je wacht op hulp is dat je je gevoelens en gedachten deelt. Het kan je boos maken, of misschien neemt het je motivatie voor herstel weg. ‘Dan zoeken ze het maar uit ook’, ‘Laat het dan ook maar zitten’, deze gedachten voeden je eetstoornis en kunnen ervoor zorgen dat je je weer in je eigen wereldje terug trekt. Aan de andere kant kan het ook als een opluchting voelen. De eetstoornis kan nog even zijn gang gaan. Laad je alsjeblieft niet verleiden door de gedachten dat je nu nog even ‘extra’ af kan vallen, juist veel kan eten of andere destructieve handelingen kan uitvoeren. Probeer de stap die je hebt gezet om hulp te vragen ook meteen te zien als een nieuwe weg. Je gaat er voor! Met of zonder wachtlijst, je herstel begint nu!
Hoe moeilijk het ook is, probeer de wil om te herstellen vast te houden. Probeer kracht te halen uit het gevoel dat je diep van binnen weer vrij wil zijn. Vraag of een dierbare in je omgeving je wil steunen om samen met jou deze lastige tijd te overbruggen. Misschien kun je samen een soort plan opstellen om ervoor te zorgen dat de situatie de komende tijd niet achteruit gaat. Onderzoek of er in je omgeving eventueel andere (kortdurende) mogelijkheden zijn die je wat verlichting kunnen geven in de situatie. Het kan een mogelijkheid zijn (tussentijds) hulp te zoeken bij op opzichzelfstaande praktijken, hulpverleners of instanties. Zij hebben vaak geen wachtlijsten waardoor je in de tussentijd wel de hulp krijgt die je zoekt. Je kunt ook altijd in gesprek gaan met je huisarts. Deze kan je helpen om andere vormen van hulp of ondersteuning te bieden als je lang moet wachten (zie bron 2).
Daarnaast kun je de komende periode gebruiken om alles waar je tegen aan loopt voor jezelf op een rijtje te zetten. Hoe meer je over jezelf, je handelingen en gedachten opschrijft, hoe beter je behandelaar je straks kan helpen. Een
behandeling is altijd een wisselwerking tussen de behandelaar en jezelf. De behandelaar alleen kan jou niet genezen, hij of zij kan je alleen de handvatten aanreiken er zelf mee aan de slag te gaan. Hoe meer je je open stelt en deelt
over wat er in je omgaat hoe sneller je herstel kan verlopen.
Wat mij zelf erg heeft geholpen is om al mijn klachten te ordenen en op te schrijven. Soms liepen mijn gedachten zo door elkaar heen en was het een wirwar van klachten en problemen die ik niet kon ordenen. Veel dingen hadden een verband maar in mijn hoofd was het een grote chaos. Wat voor jou maar iets kleins kan lijken en ook zo voelt, kan misschien voor grote betekenis zijn tijdens je behandeling. Probeer eerlijk te zijn en je niet te schamen. Een behandelaar zal niet oordelen en juist dankbaar zijn voor je moed open te zijn. Door alles op papier te zetten heb je tijdens je intake en therapie een soort van overzicht waarmee je bepaalde klachten, gedachten en gevoelens misschien kunt koppelen. Wanneer je voor jezelf verbanden kunt leggen is het gemakkelijker de juiste behandelingen of hulp te krijgen. Je kunt ook altijd in gesprek gaan met je huisarts. Deze kan je helpen om andere vormen van hulp of ondersteuning te bieden als je lang moet wachten (zie bron 2.)
