De gemiddelde wachttijden voor klinische opname, voor mensen met Anorexia, is tussen de 3 en 9 maanden. Ongelooflijk en onnodig vinden wij dit. Waarom zijn er niet meer bedden voor deze meiden? Bij een snelle behandeling zouden we veel leed kunnen voorkomen.
Moeder Marieke is ten einde raad, haar 13-jarige dochter is levensbedreigend ziek. Ze lijdt aan anorexia, heeft nog maar een schamele BMI van 13 en is gisteren – alweer – in het algemeen ziekenhuis opgenomen voor dwangvoeding. Teken de petitie en laten we samen de wachttijden terugbrengen.
Onderstaande brief stuurde moeder Marieke naar minister de Jonge: ‘In het belang van de gezondheid van onze dochter en alle vergelijkbare schrijnende gevallen, vragen wij u ervoor te zorgen dat ze geholpen kunnen worden, weer naar school kunnen en kunnen genieten van een onbezorgde jeugd.
Geachte heer de Jonge,
Mijn dochter van 13 heeft sinds ongeveer een half jaar last van een ernstige eetstoornis (anorexia).
Op het moment dat het voor ons duidelijk was dat ze anorexia bleek te hebben, heeft de huisarts haar op de wachtlijst gezet van een kliniek die haar geestelijke stoornis zou kunnen behandelen. Wij hoorden op dat moment direct dat er sprake is van zeer lange wachtlijsten; onze dochter zou naar verwachting na 9 maanden geholpen kunnen worden. Zonder verdere tussentijdse hulp zou ze dan zonder twijfel reeds overleden zijn.
Binnen 3 weken na deze mededeling hebben we onze dochter met spoed moeten laten opnemen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis te Utrecht met zeer ernstig ondergewicht en diverse organen die nog onvoldoende bleken te werken. De kinderarts heeft gelukkig voor elkaar gekregen dat ze op de spoed-wachtlijst kwam te staan bij de kliniek, maar ook deze wachtlijst blijkt langer dan een paar maanden.
Na 5 weken ziekenhuisopname was ze in beperkte mate aangesterkt, maar wel voldoende om haar niet meer in het ziekenhuis te kunnen behouden.
Inmiddels 2 weken verder zijn we weer volledig terug bij af. Na een eerste intake bij de kliniek waar mijn dochter inmiddels bijna bovenaan de urgentie lijst staat, blijkt dat er na de initiële inschrijving 3 maanden geleden nog enkele wachtende meisjes voor haar zijn en dat de wachttijd tot een opname nog steeds totaal onbekend is. Dit kan nog steeds maanden duren. Naar alle waarschijnlijkheid kunnen we nu weinig anders dan haar weer in een volgend ziekenhuis laten opnemen en gedwongen laten voeden. Dit zal dan een repeterend verhaal blijven totdat er plek is.
Hierbij opmerkende dat ons al in de beginfase is gezegd: ‘goed dat u er zo snel bij bent want dan is behandeling korter, eenvoudiger en minder intens’. Inmiddels valt ze in de categorie ernstigste gevallen.
We hebben in het Wilhelmina Kinderziekenhuis een goede arts die probeert en doet wat ze kan, maar kan als gevolg van het totale gebrek aan behandelcapaciteit binnen de GGZ-zorg niet meer doen dan eindeloos rondbellen en hopen.
Kennelijk is het zo dat je in Nederland beter een been kan breken of kanker kan krijgen dan een levensbedreigende eetstoornis. Dit terwijl ons door alle behandelaars (huisarts, kinderarts, psychologen, psychiaters, maatschappelijk werkers) wordt gezegd dat de behandeling van anorexia voor patiënt en gezin dient te worden vergeleken met de ziekte kanker. Enig verschil is dat een kankerpatiënt na diagnose direct adequaat wordt behandeld.
Onze dochter gaat nu inmiddels bijna 3 maanden niet meer naar school en als we zo verder gaan is het maar zeer de vraag wanneer ze weer naar school mag. Dit terwijl ons nadrukkelijk wordt verteld dat voor meisjes zoals zij sociale contacten en school zo belangrijk zijn. Ze zit op 2-talig atheneum.
Mijn dochter en ik zouden graag met u, of staatssecretaris Blokhuis, in gesprek willen. Ik ben me ervan bewust dat u ons individuele probleem niet kan oplossen. Wij weten inmiddels echt wel dat onze dochter niet de enige is die met kunst- en vliegwerk levend gehouden moet worden omdat de wachtlijsten binnen de GGZ-zorg simpelweg te lang zijn.
In het belang van de gezondheid van onze dochter en alle vergelijkbare schrijnende gevallen, vragen wij u ervoor te zorgen dat ze geholpen kunnen worden, weer naar school kunnen en kunnen genieten van een onbezorgde jeugd.
Met vriendelijke groeten en alvast bedankt voor uw luisterend oor,
Moeder Marieke
In verband met de privacy is gekozen voor anonimiteit. Naam en contactgegevens van moeder en dochter zijn beschikbaar via Remke van Staveren, psychiater, r.vanstaveren@buurtzorgt.nl
