Je moet je vuile was niet buitenhangen

Story of hope geschreven door Marion

Als ik terug kijk waar de anorexia vandaan kwam, heb ik eigenlijk geen idee. Ik kijk terug op een leuke tijd op de lagere school. Wel weet ik nog dat ik toen altijd al mezelf aan het vergelijken was met andere meisjes. Zij konden beter turnen, hadden niet van die dikke benen, zagen er leuker uit, deden leuker enz. En ik ging naar logopedie omdat ik sliste, waar ik vaak op ben gewezen of er werd een grapje over gemaakt. Op de lagere school vond ik dat niet heel erg, maar later des te meer. Op de middelbare school was ik erg gevoelig voor wat leeftijdgenoten deden of zeiden. Sommige dingen voelde als een persoonlijke afwijzing. Ik voelde mij vaak erg onzeker, maar dat is normaal voor een puber toch?

Mijn eetstoornis en perfectionisme

Misschien komt het doordat ik erg perfectionistisch ben. Ik heb last van faalangst, zodoende stel ik erg hoge eisen aan mezelf. Ik vind mezelf niet goed genoeg. Eigenlijk is het een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde. De dingen waar ik mij aan stoor bij mezelf, daar stoor ik mij niet aan bij anderen. Voor anderen toon ik altijd begrip. Ook vind ik het makkelijk om voor anderen te zorgen, maar erg moeilijk om dat voor mezelf te doen. Eigenlijk zou je net zo lief voor jezelf moeten zijn als dat je voor een goede vriendin zou zijn. Tja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan!

Door minder te eten bevestigde ik mezelf dat ik ergens goed in was, eindelijk!!! Het begon met iets minder snoepen, iets minder eten, later een maaltijd overslaan, heel langzaam steeds iets minder. Ik heb maanden ’s avonds een salade gegeten die voornamelijk bestond uit bietjes, heel afwisselend… (daar kon ik makkelijk van naar het toilet…) Ondertussen bleef ik de lat steeds hoger leggen. Dat getalletje op de weegschaal moest lager. Op een gegeven moment at ik echt bijna niets meer. Keek ik in de spiegel dan zag ik schijnbaar totaal geen realistisch beeld, want ik bleef mezelf dik vinden.

De eetstoornis gaf mij zekerheid en controle 

Het was een vlucht om niets te hoeven voelen, om me alleen bezig te houden met eten, wanneer, wat, recepten, enz. Het schijnt dat mensen met een eetstoornis vaak moeite hebben met het uiten van moeilijke emoties zoals woede, boosheid, agressie en verdriet. Deze emoties worden als zeer negatief ervaren, zodoende proberen ze deze te vermijden en te dempen zodat deze niet gevoeld hoeven worden. Dat klinkt niet heel gek in mijn oren. “Het gaat wel over voordat je een jongetje bent” werd er bij ons gezegd. Of “ houd het maar voor jezelf want je hoeft je vuile was niet buiten te hangen”. Dus ja voor mij moeilijk om dan te leren hoe je met emoties en gevoelens om moet gaan. Mijn ouders valt niets te verwijten, zij hebben dat ook nooit geleerd. 

Gevoelloos door mijn anorexia

Toen bij mij de anorexia op zijn sterkst was, en mijn lichaam zijn laagste gewicht ooit bereikt had, ben ik naar de huisarts gegaan. Mijn vriend Johan (nu mijn man) kreeg regelmatig de vraag wat hij met mij deed, want ik zag er zo mager en slecht uit. Daar schrok ik enorm van. Ik had het idee dat het allemaal wel meeviel. Gevoelloos is het woord wat inmij opkomt als ik terugdenk aan die periode. Toen ik tegen een vriendin vertelde dat ik hulp ging zoeken was zij ook zo opgelucht. Niemand durfde mij te confronteren, niemand durfde iets tegen mij te zeggen over het afvallen. Ze wisten niet wat en hoe ze iets konden zeggen. De huisarts stuurde mij naar een diëtist, dat was alles. Van de diëtiste moest ik bijhouden wat ik at per dag. Mijn diëtiste vond ik echt te dik, en iedere keer dat ik bij haar kwam moest ik wegen en de bedoeling was iedere week iets meer. Ik was als de dood dat zij mij zou gaan vertellen hoe ik moest gaan eten. Ik kom die diëtiste nog af en toe tegen, jarenlang heb ik niets tegen haar gezegd. Ik was boos op haar en ze maakte mij verdrietig. Nu zie ik een mooie dame die mij zo graag wilde helpen en haar werk erg goed deed.

Uiteindelijk werd ik iedere week iets zwaarder, mijn gewicht ging de goede kant weer op. Ik vond normaal eten moeilijk en ging stiekem eten. Jaren heb ik een haat-liefde verhouding gehad met eten en een vooral haat-liefde verhouding met mijn lijf.

Hulp om mijn eetstoornis te overwinnen

In 1999 ben ik met Johan getrouwd, we zijn erg gelukkig. Samen hebben we heel veel moeilijke paden belopen en erg veel meegemaakt. Ik heb veel weggeduwd, maar dat kan ik niet blijven doen. Toen ik een paar jaar geleden niet lekker in mijn vel zat, overstressed was, last van mijn schildklier had en depressieve gevoelens kreeg, heb ik aan mijn huisarts gevraagd of zij mij door kon sturen naar iemand waar ik mee zou kunnen praten. Mijn huisarts pakte het gelukkig heel fijn en begripvol op. Ik werd doorgestuurd naar een psycholoog, daar kon ik mijn verhaal doen zonder dat zij een oordeel had en kreeg ik tips hoe ik met bepaalde gebeurtenissen en mensen om zou kunnen gaan. Ik heb echt veel aan die gesprekken gehad. Jammer dat deze psychologe niet gespecialiseerd was in anorexia. Doordat ik veel informatie opzocht op internet kwam ik Isa Power tegen. Heb een intake gehad met Isabelle (oprichter van Isa Power) en het voelde zo fijn. Door Isabelle zelf ben ik ook gecoacht. Van Isabelle heb ik veel geleerd en daar heb ik nog steeds heel veel houvast aan.

Het herstel van mijn eetstoornis

Ik ben er nog niet, maar ik kan nu wel zeggen dat ik al ver ben, ik kan van mijzelf zeggen dat ik een mooie en sterke dame ben, met een lichaam waar ik heel trots op probeer te zijn. Het lichaam dat mij drie enorme mooie jongens heeft gegeven, het lichaam dat mij een halve marathon heeft laten lopen met een geweldige tijd! Het lichaam dat heel goed voor mij zorgt terwijl ik dat zeker niet altijd voor mijn lichaam doe. Het is best moeilijk om niet in oude gewoontes en gedachten terug te vallen. Ik hou zo van die controle! Ik probeer er tegen te boksen, tegen deze continue strijd.

Opgeven komt niet bij mij op!

Ik ben al zoveel sterker dan dat ik was!! En als ik terug kijk op het verleden heeft al die ellende mij ook heel veel moois gebracht! Mijn wens voor de toekomst is om andere mensen met eet- of gewichtsproblemen te gaan helpen. Ik heb ondertussen zoveel ervaring en daarbij heb ik de laatste jaren ook een paar mooie diploma’s behaald. Ik heb mijn zwakte omgezet in mijn kracht, dat kan jij ook!!!

Liefs Marion

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik heb het gevoel dat ik 'anders' ben dan anderen...

Story of Hope geschreven door Anita Borro

Niet genezen maar toch gewonnen

Ik heb ruim 40 jaar ervaring. Mijn naam is Anita Borro en ik ben 55 jaar. Op de een of andere manier is het worstelen met eten er altijd geweest. Net als het gevoel dat ik ‘anders’ ben, niet goed genoeg was en nergens voor deugde. Dat, in combinatie met hoog sensitief zijn, het anderen naar de zin willen maken (lees: perfect willen zijn) en vervelende voorvallen in mijn vroege jeugd, is volgens mij de trigger geweest om tijdens mijn pubertijd anorexia te ontwikkelen. Een web van leugens spon ik om me heen zodat ik zo min mogelijk hoefde te eten. Ik was sterk, want kon heel goed zonder eten. Maar werd er niet gelukkiger door, laat staan dat ik er trots op was. Een complete schijnwereld had ik gecreëerd, maar het was wel mijn wereld. De enige die me veilig en vertrouwd was. In de afgelopen 40 jaar heb ik meerdere uithoeken van anorexia, boulimia en alles wat er tussenin zit gezien. Ik ben niet genezen maar heb zeker gewonnen van mijn eetstoornis! Ik heb namelijk geaccepteerd dat ik ‘eetverstoord’ ben, iets dat gewoon bij mij hoort.

Passende hulp

Pas op mijn 35e kwam ik, na allerlei vormen van hulpverlening, bij de juiste persoon terecht. Samen braken we de muren om me heen af op zoek naar de kern. Ik heb veel baat gehad bij de geboden danstherapie. Alle pijn, angst of welke emotie dan ook danste ik uit mijn lijf. Ik leerde dat het venijnige stemmetje in mijn hoofd, dat me steeds alle moed ontnam en me zo gemakkelijk kleineerde, niet persé de waarheid sprak. Toen was ik nog niet zo ver dat ik afscheid van ‘hem’ kon nemen. Hij mocht op mijn schouder zitten en meekijken. Zolang hij maar niet schreeuwde was ik hem de baas. Er was een begin gemaakt. Ik was zwanger van mijn ‘eigen ik’.

Burn-out

Ongeveer 10 jaar na die intense jaren van therapie kreeg ik een burn-out die me compleet onderuit haalde. Ik was ‘op’. Moegestreden werd ik opgenomen in een kliniek voor psychisch herstel. Daar leerde ik het belang van grenzen stellen en mezelf serieus nemen. Maar ook dat ik mijn gedachten kon ombuigen. Ze ontkrachten en zoeken naar de onderliggende oorzaak. Schilderen hielp me daar enorm bij. Zo begon ik te zoeken naar welk eten op welk tijdstip bij mij paste, wat ik lekker vond en nodig had. Wandelen en psychomotorische therapie lieten me weer mijn lichaamsgrenzen voelen. Mijn eetpatroon volledig doorbreken lukte niet. Het was mijn vertrouwde vluchtroute, al had ik er een hekel aan. Weer een stuk wijzer en bepakt met nieuwe handvatten roeide ik weer verder door mijn leven.

Ommezwaai in Nepal

Net voor mijn 50e verjaardag ging ik pas echt de strijd met mezelf aan, want ik wilde los komen van mijn verleden. Kiezen voor een ‘gewoon’ leven! Ik had het gevoel daarvoor volledig uit mijn comfortzone te moeten stappen. Dat deed ik in Nepal. Niets was er hetzelfde als thuis of in Europa. Tijdens een trektocht in de Himalaya kwam ik mentaal en fysiek mijn grenzen tegen. Op het moment dat ik niet meer verder kon lopen sprak dat venijnige stemmetje weer op luide toon tegen me. Ik besloot niet te luisteren maar te voelen wat ik nu echt wilde. Waarom was ik naar Nepal gegaan? Ik keek wat er op dat moment mogelijk was, wat ik wel kon. Moe en uitgeput bereikte ik de top maar het gevoel van euforie was groot, want ik had mijn angst overwonnen en geen gehoor gegeven aan dat stemmetje! Kracht voelde ik stromen en dat gafme vertrouwen voor de toekomst.

En nu?

Het heeft een aantal jaren geduurd voordat het lukte om 2 sneden brood per maaltijd te kunnen eten. Ik at er 1 maar feitelijk had ik daar niet genoeg aan, maar 2 vond ik 'eng'. De overtuiging dat een tekort ook tot snaaien leidt heeft me uiteindelijk naar het patroon van 2 boterhammen geleid. Snaaibuien compenseer ik niet meer. Ik zie ze als een teken dat er iets niet goed gaat. Ben ik te moe, over mijn grenzen gegaan of zit me een emotie dwars? Misschien heb ik teveel van anderen opgepikt of meer verbruikt dan tot me genomen? Ik ga dan met mezelf in gesprek. Mocht ik me daarbij ook onrustig voelen dan ga ik een flink stuk lopen om zo helderheid te krijgen. Na al die jaren heb ik het vertrouwen dat ik niet terugval als ik eens snaai of te weinig eet. Dat het er gewoon bij hoort, iedereen weleens te veel eet/snoept en dat daar geen schuldgevoel bij hoeft te horen. Mijn gedachten stuur ik hierin dus ook aan.

Ik ben niet meer afhankelijk van mijn eetgedrag. Ik heb een balans gevonden door mijn ‘standaard’ eetpatroon en mijn dagelijkse bezigheden aan te passen aan mijn mogelijkheden. Dat ik dit bereikt heb vervult me met trots en dankbaarheid. In mijn boek ‘Leven met een onzichtbare stoornis’ beschrijf ik de weg die ik de laatste 20 jaar afgelegd heb om dit punt te bereiken. Ik hoop anderen hiermee te inspireren om vooral niet op te geven en te zoeken naar een manier van leven (en eten) die bij ze past.

Wil jij ook jouw eetstoornis overwinnen en wil je daarbij hulp, plan dan een intake gesprek in met een coach van ISA Power. We hebben 19 praktijk locaties in Nederland en Belgie. Zo zijn we altijd dichtbij.

Foto: Anita Borro en haar boek "Leven met een onzichtbare eetstoornis"

Anita Borro "Leven met een onzichtbare eetstoornis"

Het leven kan soms vies tegenvallen...

Geschreven door Laura
Vrijwilliger bij ISA Power

De middelbare school, een nieuw begin voor iedereen. Zo ook voor mij. Iedereen heeft ideeën over hoe dit nieuwe leven eruit zal zien. Nieuwe vrienden maken, een andere school en veel leuke dingen doen. Ook ik keek uit naar de middelbare school, een nieuwe start voor mezelf! Dit pakte echter anders uit. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik had altijd het gevoel nergens bij te horen, anders en niet goed genoeg te zijn. Het nieuwe leven bleek niet te zijn wat ik ervan had voorgesteld. Ik deed geen leuke dingen met vriendinnen, maar ontwikkelde een eetstoornis waarna een lange, eenzame periode volgde.

Fotografie: Christian Kaindl, unsplash.com

Mijn eetstoornis, mijn geheim...

Mijn eetstoornis heb ik altijd geheim willen houden voor mijn vrienden, familie en leraren. Behalve mijn ouders wist niemand ervan. Natuurlijk was het overduidelijk dat er iets met mij aan de hand was, maar door het taboe rondom eetstoornissen werd mij nooit gevraagd: ‘Hoe is het met je Laura? Hoe voel je je vandaag?’ Deze zinnetjes zouden voor mij zo veel betekend hebben! Er werd om mij en mijn eetstoornis heen geleefd, het mocht er niet zijn. Het stellen van simpele vragen en het erkennen van de eetstoornis kan vaak al een grote steun zijn. Het geeft je het gevoel dat je er mag zijn.

Ik zat vast in het web van mijn eetstoornis

Het zwijgen over mijn eetstoornis werkte averechts. Hierdoor leunde ik nog meer op mijn eetstoornis. Dit gaf mij een gevoel van zekerheid en houvast. Maar dit leidde er ook toe dat ik nog meer contacten verloor. Ik zat vast, vast in het web van mijn eetstoornis. Een eetstoornis isoleert je van de buitenwereld en geeft je het gevoel nergens bij te horen en niet goed genoeg te zijn. Blijf jouw kind, familielid of vriendin bij het ‘normale’ leven betrekken! Dit kan door middel van kleine dingen, zoals samen boodschappen doen of samen een wandeling maken. Door samen dingen te ondernemen trek je jouw geliefde uit het isolement en laat je zien dat het er in het leven meer is dan enkel de eetstoornis.

Je bent niet de eetstoornis, je hebt een eetstoornis

Bij het ondernemen van kleine activiteiten blijkt dat jouw geliefde de eetstoornis niet is, maar dat hij/zij een eetstoornis heeft. Het hebben van een eetstoornis en alle gedragingen die daarmee gepaard gaan kunnen leiden tot conflicten. Maar onder de eetstoornis zit iemand met een persoonlijkheid, iemand van wie je onvoorwaardelijk houdt. Laat de ruzies over het eten de relatie met jouw geliefde niet verpesten en onderneem activiteiten waarbij de focus even op iets anders ligt dan op eten.

Begrip creëer je door niet te oordelen en je oprecht te verdiepen in iemand anders.

Door de onwetendheid van veel mensen en het taboe rondom eetstoornissen is het moeilijk om iemand met een eetstoornis te begrijpen. Door het lezen van boeken en blogs over eetstoornissen is het mogelijk een klein kijkje te nemen in het hoofd van iemand met een eetstoornis. Dit kan worden uitgesproken: ‘Ik weet niet wat er allemaal in je hoofd om gaat, maar weet dat ik er voor je wil zijn.’ Het krijgen van steun zorgt voor een opening in het web. Het geeft je het gevoel dat iemand om je geeft en aan je denkt, in tegenstelling tot jouw overtuiging dat je niets waard bent.

Mijn advies aan ouders en bondgenoten

Erken de eetstoornis en blijf praten! Laat door kleine gebaren zien wat iemand voor je betekent, dat je om je vriendin of kind geeft. Dit geeft een gevoel van steun, een gevoel dat iemand om je geeft, en dat kan van grote waarde zijn om stappen te zetten om de eetstoornis te overwinnen!

Ook ouders en andere naasten bieden we hulp. Kijk hier eens wat we voor jou kunnen betekenen.

En worstel jezelf met een eetstoornis plan dan een intake gesprek voor jezelf in om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Hoe kan ik mijn geliefde met een eetstoornis het beste helpen?

Een artikel voor ouders, naasten, broers en zussen en andere betrokkenen.

Het feit dat je dit leest en betekent dat je iemand wilt helpen waar je veel om geeft. Als je een kind hebt met een eetstoornis, of samenwoont of getrouwd bent met iemand met een eetstoornis is de eetstoornis niet meer het probleem van één iemand, maar van twee mensen, omdat het jou net zo aan het hart gaat en het zwaar is te zien hoe je geliefde hieronder lijdt.

Het (eet)gedrag beïnvloedt ook jouw gemoedstoestand. Machteloosheid, schuld, schaamte, boosheid, hopeloosheid, uitzichtloosheid en uitputting zijn allemaal dingen waar veel ouders en andere mensen in de omgeving mee te kampen krijgen!

Mensen met eetstoornissen hebben obsessieve gedachten over wel én niet eten. Dit gaat gepaard met een overheersende angst om dik te worden of dik te blijven. Dit is niet alleen voor jouw geliefde maar ook voor jou behoorlijk frustrerend.

Wees voorzichtig in het geven van tips, suggesties of complimenten. Mensen met een eetstoornis zijn zeer gevoelig en bang voor afwijzing, bang om uitgelachen te worden of in de steek gelaten te worden. Bovenal voelen zij zich vaak onbegrepen, ze trekken zich terug en worden steeds introverter. Het kan dan ook zijn dat ze een tikkeltje egoïstisch worden. Het lijkt wel alsof ze jou (on)bewust afstoten, uittesten of manipuleren, uit de angst om verlaten te worden.

Blijf steunen, oordeel niet en vergeet niet aan jezelf te denken. Bewaak je eigen grenzen en verlies deze niet uit het oog. Ga eens samen zitten en vraag eens hoe het écht met hem/haar gaat, en laat ook zien wat dit alles met jou doet. Probeer het probleem niet op te lossen, maar stel de juiste vragen.

"De kwaliteit van jouw vragen, bepaald het kwaliteit van het antwoord."  - Isabelle Plasmeijer

Hoe moeilijk het allemaal ook is. Onthoud één ding; je bent niet schuldig of verantwoordelijk voor de situatie. Veel ouders voelen zich enorm schuldig, machteloos en verruilen hun rol als ouder voor therapeut of hulpverlener. Heb vertrouwen dat de antwoorden in jouw kind (of partner...) zitten. De antwoorden en oplossingen moeten van binnenuit komen, niet van buitenaf.

Goede hulpverlening is uiteraard essentieel en jouw hulp is ongekend belangrijk. Maar onthoud, hoe graag je jouw kind ook wilt helpen, hij/zij zal zelf de stappen moeten nemen om beter te worden.

Jouw geliefde heeft last van ongewenste opdringende gedachten, neigingen, impulsen en herhaaldelijke rituelen die het dagelijkse leven verstoren. Angst, controle, de belemmering in het functioneren en stress als symptomen komen regelmatig in alle heftigheid naar voren.

Het is daarom belangrijk de belemmerende overtuigingen en gedachten die zo moeilijk los te laten zijn, te onderzoeken, zodat deze kunnen worden vervangen door positieve gedachten.

Zoek voor jezelf ook steun!

Mensen met dwanghandelingen en/of gedachten komen sneller in een sociaal isolement terecht, omdat ze minder sociale dingen durven ondernemen. Raak zelf niet in een sociaal isolement, maar zorg ervoor dat jijzelf jouw verhaal wel kwijt kan bij familie, vrienden of andere mensen in jouw omgeving. Zoek zelf steun als het je te veel wordt. Tegenwoordig is er ook voor naasten van iemand met een stoornis ondersteuning in de vorm van praatgroepen voor ouders. Kijk dan ook eens naar www.leontienhuis.nl of www.weet.info of plan een gesprek in met een van de coaches van ISA Power. Voor een coach gesprek voor jezelf kijk hier.

Ik was gehecht aan mijn pijn!

Blog van Stephanie - vrijwilliger bij ISA Power

Het lijkt absurd hoe je een eetstoornis dag in en dag uit kan volhouden. Ik weet nog dat ik voor mijn eetstoornis periode een documentaire zag over eetstoornissen. Destijds begreep ik niet hoe mensen dit konden krijgen en vooral waarom het voor hen zo moeilijk was om er vanaf mee te komen! Nu weet ik maar al te goed wat het hebben van een eetstoornis is omdat ik het zelf heb mogen ondervinden.

Ik was bang om te leven, bang voor het leven 

Ik had angst voor de ‘gevaarlijke’ wereld en wilde verdwijnen. Ik was bang om te leven, bang om iets verkeerd te doen, ik was ervan overtuigd dat ik niets kon en ik in alles zou falen. Ik wilde weg van deze wereld en verborg mijzelf in mijn ‘veilige’ eetstoornis wereld waar ik niets verkeerd kon doen. Mijn eetstoornis gaf mij een gevoel van veiligheid en bescherming tegen de enge wereld. Ik dacht dat mensen er enkel voor mij zouden zijn wanneer ik het moeilijk had, en dat ze mij enkel zouden willen beschermen uit medelijden. Ik was bang dat wanneer ik mijn eetstoornis zou loslaten, dat ik dan naakt in een gevaarlijke wereld zou terechtkomen waarbij iedereen op mij kon schieten. Dit zorgde ervoor dat ik mijn eetstoornis, mijn enige veiligheid, niet durfde loslaten.

Ik wilde uitblinken. Is dun zijn dé oplossing?

Ik focuste op mijn gewicht: hoe lager mijn gewicht was, hoe meer veiligheidsmarge ik had. Door dikker te zijn kon ik gekwetst worden door anderen, het gaf me ook een gevoel van zwakte en ik linkte het aan personen zonder zelfdiscipline. Inmiddels denk ik daar heel anders over. 

Destijds wilde ik ook geen "normaal" gewicht, want dan was ik ‘normaal’. Ik moest en zou uitblinken. Ik wilde een uitzondering zijn op anderen en ik wilde dat mensen mij als een sterk persoon zagen. Maar eigenlijk wilde ik gewoon verdwijnen. Hoe minder ik woog, hoe minder zichtbaar ik was en hoe minder ik een probleem zou vormen voor anderen. Ik was erg smal, had geen kracht en kon zo in een klein hoekje kruipen waar ik niemand zijn zicht moest verstoren. Ik voelde me overal teveel, dus ik moest verdwijnen.

Het hongergevoel gaf me een sterk en krachtig gevoel

Eten was daardoor voor mij een straf, het maakte me dik en lelijk en ik linkte het aan gulzigheid. Eten gaf mij een vol gevoel terwijl ik gewoon leeg wilde zijn en wou verdwijnen. Vermageren gaf mij voldoening, dan had ik het gevoel dat ik sterk was en ik iets betekende. Deze gedachten zorgden ervoor dat ik mijn hongergevoel kon manipuleren en mijn lichaam op die manier kon controleren. Tegelijkertijd was niet eten ook een straf, want ik at zeer graag. Dit zorgde ervoor dat ik tussen de anorexia en boulimia bleef hangen en dat wat ik ook deed (eten/niet eten), dat ik spijt ging hebben.

Zelfhaat en gehecht aan pijn

Ik vond mijzelf nooit goed genoeg, ik haatte mijzelf, kon niet begrijpen waarom mensen belang aan mij hechtten en voelde me niets waard. Want wat stelde mijn karakter nu voor, ik vond mijzelf een minderwaardig en lelijk misbaksel die zich schuldig moest voelen voor haar bestaan. Ik mocht van mijzelf niet gelukkig zijn, want dat verdiende ik niet. Pijn was het enige dat toegelaten was en dat ik kon aanvaarden.

Ik genoot van ongelukkig zijn

Ik was zo ongelukkig en ik genoot er stiekem van. Hoe slechter het met mij ging, hoe meer voldoening ik kreeg. Ik maakte mezelf kapot en ik voelde me erdoor sterk. Door de pijn kon ik in mijn zwarte wereld kruipen. In deze wereld was ik afgezonderd van alles en iedereen.

Fotografie: Sasha Freemind, unsplash.com

Naast het enkel toelaten van pijn, had ik het gewoon ook moeilijk om gelukkig te zijn. Het was een gevoel dat ik niet kende en ik wist niet hoe ik met deze gevoelens moest omgaan. Ik was bang om gelukkig te zijn, het voelde onwennig aan en daardoor onveilig.

Ook zag ik geluk als een teken van dat het goed met mij ging, terwijl ik niet wilde dat mensen dit dachten. Ik wilde hen enkel tonen hoe slecht het ging en dat ik hulp nodig had. Ik dacht dat als het beter met mij ging, dat ze niet meer voor mij zouden zorgen en ik er alleen voor stond. Ook kreeg ik voldoening door andere mensen te choqueren door hen te zeggen wat ik allemaal mezelf aandeed. Dit deed mij sterk voelen omdat zij zichzelf dat niet konden aandoen en omdat ik doorheen alle moeilijkheden toch in leven bleef. Doen alsof het goed ging, terwijl iedereen wist dat ik vanbinnen stuk ging, gaf mij een sterk gevoel. Ik dacht dat mensen dit bewonderden en dat dit het enigste mooie kenmerk aan mij was.

Schaamte

Tijdens mijn eetstoornis en mijn herstel ervan heb ik vaak schaamte gevoeld. Ik was beschaamd voor alle zaken die ik deed en die ik dacht. Hierdoor loog ik tegen mijn omgeving uit angst dat ze mij zot zouden verklaren of dat ze mij zouden berispen. Een eetstoornis laat je allerlei vreemde dingen doen, dingen waarvan je liever hebt dat niemand het weet. Uit de vuilnisbak eten, bevroren zaken eten, je nachtkastje vernielen doordat het weggestoken voedsel er ligt te rotten, eten stelen… Het zijn allemaal zaken die je het liefst voor iedereen verbergt en die je het gevoel geeft dat je psychisch niet in orde bent.

Ook tijdens mijn herstel was schaamte een struikelblok. Ik verwachtte van mijzelf dat ik mijn eetstoornis op één seconde achter mij kon laten, want ik wilde tonen dat ik sterk was. Ik wou niet tonen dat ik nog steeds last had van mijn eetstoornis, waardoor ik loog tegen mijn omgeving omdat ik wilde dat ze trots op mij waren, ik wilde niet falen. Ik had geen geduld met mijzelf en wanneer ik terug toegaf aan mijn eetstoornis, brak ik mezelf volledig af. Ook loog ik daardoor tegen mijzelf zodat ik niet ten volle mijn eetstoornis moest aanpakken en ik op die manier mijn ‘veilige’ wereld bleef behouden.

Dit alles versterkte enkel mijn eetstoornis. Het was pas toen ik de schaamte doorbrak, dat ik geholpen kon worden en stappen vooruit kon zetten.

Vasthangen in schijngevoelens

Zoals je misschien al gemerkt hebt, lees je dat wat ik ook doe, dat het nooit goed is. Sterk voelen door te tonen dat het slecht gaat, maar ook door te doen alsof het goed gaat; je slecht voelen door te eten, maar ook door niet te eten; je slecht voelen door ongelukkig te zijn, maar ook door gelukkig te zijn… Wat ik ook doe, het is gewoon nooit goed en het eindigt in een ongelukkig gevoel. Door toe te geven aan de schijngevoelens, belandde ik enkel in de vicieuze cirkel van ongelukkig zijn. Een typisch voorbeeld uit mijn eetstoornisperiode is de volgende. Iedere ochtend werd ik wakker met eetdrang. Ik hoopte dat ik alleen kon zijn in de keuken zodat niemand mij moest tegenhouden en ik mijzelf kon laten gaan. Dit terwijl ik ook hoopte dat er iemand aanwezig zou zijn zodat ik niet kon toegeven aan de eetdrang en ik dus geen spijt zou hebben van mijn acties. Ik was dus volledig afhankelijk van mijn omgeving, want ikzelf had mijzelf niet in de hand en was bang voor mezelf. Maar geen enkele optie maakte mij gelukkig. Bij het alleen zijn, had ik een eetbui, had ik nadien superveel spijt/zelfhaat en sportte en/of kotste ik om het ongedaan te maken zodat ik terug ‘gelukkig’ kon zijn. Wanneer er wel iemand in de keuken was, dan groeide enkel mijn eetdrang, werd ik erg gefrustreerd en werd ik op iedereen kwaad, probeerde ik hen weg te krijgen en zocht ik allerlei manieren om stiekem te eten. Wat uiteindelijk ook weer resulteerde in spijt en ongelukkig zijn.

Ik zat vast in een vicieuze cirkel van schijngevoelens, en telkens zocht ik naar een oplossing voor het schijngevoel. Maar wat ik ook deed of dacht, ik belandde steeds bij spijt en een ongelukkig gevoel. Ik voelde me een mislukking en ik was overtuigd dat ik er nooit van af zou geraken. Dit laatste voedde enkel maar meer mijn eetstoornis.

Mijn doorbraak

Angst, schijngevoelens, schaamte, perfectionisme, verkeerde overtuigingen… het zijn allemaal dingen die mij in mijn eetstoorniswereld hielden. Je kunt de eetstoornismuren niet doorbreken door middel van symptoombestrijding: je kunt een eetbui niet oplossen door niet te gaan eten of door te braken/sporten. Van een eetstoornis herstellen lukt enkel wanneer je de wortel aanpakt en je jezelf uitdaagt om het tegenovergestelde van je eetstoornis te gaan doen. Het kan enkel door de angst, schaamte en perfectionisme te doorbreken en door de schijngevoelens en verkeerde overtuigingen te ontkrachten. Bewustzijn en zelfanalyse is hierbij de belangrijkste stap, doorbreek de cirkel en in plaats van de symptomen op te lossen, blijf zoeken naar de oorzaken die de eetstoornis in stand houden. 

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Niemand had nog vertrouwen in mijn herstel...

Blog geschreven door Lieke - vrijwilliger bij ISA Power

Anorexia? Ik?

Ik geloofde het niet. Ook mijn omgeving en zelfs de huisarts konden het niet geloven. Lieke, altijd vrolijk en gek, altijd snoepen en genieten, anorexia? Onmogelijk! Het feit dat de ziekte zowel door mij als door anderen niet direct erkend werd maakte het wel extra lastig. Enerzijds door de reacties die ik kreeg en het gevoel wat ik hieraan koppelde: “Jij? Anorexia? Dat had ik nou nóóit verwacht!”. Dit voelde als falen en was een breuk in mijn zelfvertrouwen. Anderzijds had de ziekte zich op het moment van de diagnose en de erkenning al dusdanig gemanifesteerd dat ik ver weg was. Er was niet veel meer over van Lieke, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik leek al verloren te hebben.

De klinische opname die volgde was zwaar. Na een periode ging ik met ontslag. Ik was voldoende aangekomen, dus het ging goed met me. Ik mocht naar huis en moest het voor het overgrote deel zelf maar uitzoeken. Maar dat kon ik niet. Want het ging niet goed met me. Het enige wat ik tijdens mijn opname gedaan had was me blind staren op het eten, op de weegschaal en op mijn gewicht. Ik ben echter veel meer dan een getalletje op de weegschaal, een eetstoornis is veel meer dan dat, of het nu gaat om een GETAL of een getalletje.

Dit resulteerde in een enorme terugval, voordat ik het wist was ik terug bij af en nog een paar stappen verder. Het ging enorm slecht met me en ik moest van mijn ouders een keuze maken. Óf ik werd direct weer opgenomen, óf ik moest als de wiedeweerga weer gaan eten. De verwachting was dat de keuze gemakkelijk zou zijn en ik voor de eerste optie zou gaan, want het tweede zou ik echt niet zomaar ineens kunnen.

Ik was tijdens mijn opname niet veel verder gekomen, maar ik had wel geleerd dat een (vervolg)opname niet hetgeen was wat mij zou helpen. De gedachte aan een nieuwe opname maakte me bang, boos en verdrietig tegelijk. Ik maakte daarom, tegen alle verwachtingen in, de keuze om te stoppen met alle vormen van hulp en er zelf voor te gaan. Ik werd geconfronteerd met veel afkeur en wantrouwen, maar toch stond ik achter mijn eigen keuze.   

Ik was teleurgesteld. Niemand had vertrouwen in MIJ...

Dit betekende een ommekeer voor me. Enerzijds was ik enorm teleurgesteld in het (ontbrekende) vertrouwen van de mensen om me heen, anderzijds maakte dit me sterk. Het gaf me de kracht om, tegen alle verwachtingen in, het tegendeel te gaan bewijzen.

Natuurlijk was het nog steeds hartstikke moeilijk en eng. Het lukte me echter om de kracht die ik had om in de anorexia te blijven hangen, op een andere manier te gaan gebruiken. Ik wist intussen dat ik een kei was geworden in afvallen en controle houden, ik zou zo Olympisch kampioen kunnen zijn. Stel dat ik zou proberen om de eetstoornis los te laten en stel dat ik me aan de andere kant van die eetstoornis vreselijk zou voelen, dan zou het me gegarandeerd lukken om weer terug te stappen. Dit gaf mijn een soort van rust; ik zou gaan ervaren hoe het is om zonder eetstoornis te leven, maar ik zou altijd nog terug kunnen.

Kun jij lachen om jezelf?

Met deze gedachte in mijn achterhoofd ben ik ervoor gegaan en heb ik beetje bij beetje mogen ervaren hoe mooi het leven aan de andere kant van de eetstoornis eigenlijk is! Hoe prachtig het is om dingen aan het toeval over te laten en hoe fijn het kan zijn om alle vormen van emoties toe te laten en te delen! Ook heb ik ervaren hoe ik mijn gevoel voor humor, welk tijdens mijn ziekte volledig verstopt zat, in te zetten om verder te komen. Natuurlijk was het van belang om mijn ziekte nog steeds serieus te nemen en niet te onderschatten, maar moeilijke momenten kon ik steeds beter relativeren door een grapje te maken. Ik vergeet nooit meer dat ik tijdens het eten van een lastige maaltijd keihard door mijn stoel zakte. “Zie je wel dat ik te dik ben?”, en door er heel hard om te lachen was de zwaarte van de maaltijd verdwenen.

Het gaat niet snel, helaas. Je kunt niet van de ene op de andere dag genezen van een eetstoornis en, eerlijk is eerlijk, dat wilde ik ook helemaal niet. Ik wilde niet in één dag alle (schijn)controle loslaten, dat was veel te eng! Stapje voor stapje ervaren hoe het is om een klein stukje eetstoornis los te laten en een klein stukje Lieke toe te laten. Doodeng, maar met kleine stapjes wel haalbaar. Én dubbel en dwars de moeite waard. Soms leidt het allerkleinste stapje in de juiste richting tot de grootste stap in je leven. Dus hoe klein het stapje ook is, neem het!

Misschien ben jij ook wel hoogsensitief?

Tijdens het proces ben ik erachter gekomen dat ik mezelf nog nooit goed genoeg had gevonden. Ik wilde mezelf altijd veranderen, altijd zijn zoals een ander, dan zou ik een beter mens zijn. Maar waar kwam die wil om te veranderen dan vandaan? Ik ben me erin gaan verdiepen en kwam tot de conclusie dat ik hoogsensitief ben. Ik wilde mezelf veranderen omdat ik niet kon omgaan met mijn gevoeligheid. Ik ben echter gaan beseffen dat dit een eigenschap is die bij mij hoort en die ik moet gaan accepteren. Daardoor ben ik ook gaan beseffen dat deze gevoeligheid naast verschillende nadelen ook heel veel mooie dingen oplevert. Ik kan intens genieten en houden van de mensen om me heen. Ik ervaar bepaalde dingen heftiger dan een ander, maar dus ook de mooie dingen. Ik word geraakt door de kleinste dingen, maar dus ook door mooie dingen, zoals een glimlach of een konijntje in de berm. Het is intens, maar het is er wel en het is een prachtige eigenschap. Ik heb geleerd om deze eigenschap gezellig mee op pad te nemen en te gebruiken als een kracht in plaats van een zwakte.

Ik kies nu voor mezelf

De start van mijn genezing was een gevolg van een keuze die ik, ondanks vele afkeurende reacties, heb gemaakt. Ook na mijn genezing heb ik nog vele keuzes gemaakt en nog steeds resulteert dit vaak in afkeurende blikken. Maar dit boeit me niet. Ik wil erop vertrouwen dat Ikzelf, voor MIJzelf, de juiste keuze kan maken. Mensen zullen altijd een mening hebben en een oordeel over jouw keuze. Vaak is dat allesbehalve leuk en helpend. Probeer echter toch je eigen keuzes te (blijven) maken, keuzes vanuit je hart, ondanks alle afkeurende reacties. Dit maakt je een sterker mens! ♥

Is mijn leven nu perfect?

Nee. Maar ik heb een eetstoornis overwonnen, hoe vet is dat? Samen met genoeg lieve mensen om mij heen kan ik alles aan, vallen en opstaan, ik red me wel! Ja, het gaat goed!!

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Jarenlang dacht ik dat ik niet goed genoeg was!

"Als je niet meer weet hoe je je staande moet houden, als je denkt dat je niet leuk genoeg bent, dan kun je er maar beter niet meer zijn."

Dit was hoe ik over mezelf dacht toen ik 17 jaar oud was. Als ik nu aan deze periode terugdenk, wilde ik alleen maar weg uit deze wereld.

Ik was altijd al mager en daar werd ik door mijn omgeving nadrukkelijk op gewezen. Ook bleek het een reden te zijn voor mijn klasgenoten om mij te pesten. Het populairste meisje van de klas had mij uitgekozen als pest-slachtoffer. Ik week af, in haar ogen, van de rest van de klas en met gemak nam zij de hele klas erin mee. Op mijn vorige school was ik ook al gepest, om mijn uiterlijk. Ik herinner me dat ik het altijd afschuwelijk vond op school. Na schooltijd wist ik niet hoe snel ik weer naar huis moest gaan. Helaas kon ik er met niemand thuis met mijn ouders niet over praten. Ook met de mensen in mijn omgeving sprak ik nauwelijks, dus ik hield het allemaal voor mezelf.

Ik wist niet meer wat ik met mijn leven aan moest

Door niet meer te gaan eten had ik eindelijk controle over iets (het niet eten) en ten tweede deed ik iets waardoor ik niet in leven hoefde te blijven. Eten was voor mij gekoppeld aan leven. Maar ik had geen reden om te leven en zo begon mijn eetstoornis zich te ontwikkelen.

Mijn moeder gaf mij brood mee naar school. Het eerste wat ik deed ik als op school aankwam was mijn brood weggooien. Het gaf mij een heerlijk en trots gevoel! Controle! Voor het eerst in m’n leven had ik controle! Maar was het wel échte controle wat ik had?

Wilde ik wel echt dood?

Eigenlijk wilde ik niet dood, maar ik wilde die nare gevoelens kwijt. Ik wilde af van het gevoel van buitengesloten en afgewezen te worden, het gevoel van er niet bij horen, het gevoel van niet gelukkig zijn met mezelf en niet van mezelf kunnen houden. Ik kon nergens mijn gevoelens kwijt en ik zag geen andere oplossing meer. Het niet eten, breidde zich steeds meer uit. Ik probeerde onder alle eet-momenten uit te komen. Ik loog dat ik al gegeten had, misselijk was of even geen tijd had. Ik maakte mijn eetstoornis groter en sterker. Ik werd beter en beter om eten-momenten te ontwijken. En als ik echt niet onder een eet-moment uit kwam, dan kotste ik het er daarna gewoon weer uit.

Mijn ouders bleven maar op m’n nek zitten en met goedbedoelde adviezen komen. Omdat ik het thuis niet meer uithield, ben ik een tijdje bij mijn zus gaan wonen. Ik had het koud en af en toe viel ik flauw. Mijn menstruatie bleef in die tijd ook uit. Ik zat veel binnen en was alleen maar bezig met niet eten. Heel soms had ik een eetbui en dan spuugde ik er later alles weer uit. Meestal at ik zo weinig mogelijk. Als ik weinig had gegeten en ik ’s avonds in bed lag voelde ik me trots!!!

Ik weet dat ik een middag, voor de zoveelste keer, alleen thuis was en nadacht over zelfmoord. Het waren geen concrete plannen, maar het spookte wel door mijn hoofd. Ik was verdrietig en eenzaam. Ik voelde me ongelukkig en onbegrepen. Op dat moment kwam een vriendin langs. We kenden elkaar van de basisschool en zij wilde weer contact. Voor mij was dit de ommekeer van mijn leven! Ik had een vriendin en weer iets gevonden om voor te leven. Heel lang had ik alleen haar als vriendin, maar het was genoeg om weer echt te gaan leven! Bij haar kon ik mezelf zijn. Wat ben ik eeuwig dankbaar dat ze bij me gebleven is, mijn verhaal heeft aan gehoord en zonder oordeel luisterde. Zij heeft mijn leven gered!

Een goede vriendin is goud waard!

De gesprekken met mijn vriendin zorgden ervoor dat ik niet meer dood wilde. Door haar leerde ik weer een arm om me heen te accepteren, weer mezelf te zijn, m’n emoties te delen en weer zin te krijgen om te leven! Het was het begin van het definitief afscheid willen nemen van mijn eetstoornis! Dat eetmonster zou nooit meer terugkomen! Althans, dat dacht ik.

De overgang en een eetstoornis

Tijdens mijn overgang kwam mijn eetstoornis weer de kop op steken. Tijdens de overgang begon mijn lichaam te veranderen. Ik het vreselijk als mensen me vertelden dat ik dikker aan het worden was. Het maakte mij onzeker. Ook de hormoonwisselingen waren geen pretje.

Gezond leven, sporten, mijn figuur en weinig eten begonnen weer een plaats in mijn leven te krijgen. Ik wilde weer controle hebben. Ik begon weer te liegen, toen wist ik dat mijn eetstoornis terug was. Maar nu kon ik mij zelf helpen. Ik was immers al ervaringsdeskundige. Ik ging zelf op zoek naar de onderliggende problemen en leerde tijdens mijn studie voor psychosociaal medewerker dat ik mijn eetstoornis gebruikte als overlevingsstrategieën.

Definitief afscheid nemen van mijn eetstoornis was een weg van vallen en opstaan. Het allerbelangrijkste was dat ik er niet alleen voor stond. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik mijn eetstoornis overwonnen heb. 

Alle levenslessen, pijn en inzichten die ik heb verworven hebben me geholpen om een krachtige vrouw te worden. Het heeft me ook gebracht bij Isa Power! Wil je ook samen aan de slag om afscheid te nemen van jouw eetstoornis? Of je nu jong bent of jezelf in de overgang bevindt, ga dit gevecht aan! Gun jezelf een intake gesprek in en ontdek wat wij voor jou kunnen beteken!

Liefs, 
Mieke

Wees trouw aan jezelf

Geschreven door Carly: volgt (B)EAT IT bij ISA Power

Als er iets is wat ik dit jaar heb geleerd, dan is het om trouw te zijn aan jezelf. Toch is het iets wat veel mensen niet doen. Doorgaan met je werk terwijl je moe bent, eigenlijk geen zin hebben om te sporten maar toch gaan omdat je persé dat ‘perfecte’ lichaam wilt. De ene ‘verplichting’ na de andere afgaat omdat je denkt dat het van je verwacht wordt.

De sleur van het leven

Mijn naam is Carly en ik ben 23 jaar. Ik ben uit de sleur van het dagelijks leven gestapt. School staat op een laag pitje en mijn bijbaantjes staan op pauze. Ik ben van origine doktersassistente en doe de docentopleiding in Gezondheidszorg en Welzijn. Ik ben iemand die klaar staat voor iedereen, alles perfect wilt hebben en vooral niemand teleur wilt stellen. Kortom ik heb niet goed geluisterd naar mijn eigen lichaam en geest. De enige wie ik op dit moment teleurgesteld heb ben ik zelf.

Het gevolg 

Als gevolg heb ik een eetstoornis N.A.O. (niet anders omschreven) ontwikkeld. Door niet goed naar mijzelf te luisteren, en mezelf niet serieus te nemen, ben ik hier veel te lang mee rond blijven lopen. Ik zou mezelf NOOIT iets aandoen maar ik dacht bij mezelf “als mij nu iets overkomt zou ik het niet erg vinden”. Ik kreeg gedachten en gevoelens waar ik zelf van schrok. Daarom heb ik in november 2016 besloten het roer compleet om te gooien. Sindsdien heb ik stappen gezet in de goede richting.

“We know what we are, but not what we may be.”
- William Shakespeare

Hulp bij mijn eetstoornis

We leven in een wereld die niet altijd makkelijk is. Mensen hebben altijd wel wat te zeuren. We leven in een prestatiemaatschappij waardoor ik niet altijd naar mezelf luisterde. In november 2016 heb ik op eigen kracht hulp gezocht, namelijk: een afspraak gemaakt bij de huisarts. Dit vond ik verschrikkelijk, want om hulp vragen vind ik moeilijk. De huisarts heeft mij toen doorverwezen naar de GGZ, waar de behandeling voor mijn eetstoornis pas maanden later zou starten. Omdat het zo lang zou gaan duren ben ik zelf opzoek gegaan naar iets anders. En zo kwam ik uit bij ISA power. Samen met mijn coach heb ik al flinke stappen gemaakt, maar ik ben er nog lang niet. 

Ik merk dat ik snel in oude gewoontes en gedachten terugval. Mijn eetstoornis probeert te controle te behouden. Maar ik laat dat niet meer toe. Het kost energie en uithoudingsvermogen, het is een continue strijd. Maar ik geef niet op, want ik ben al zoveel sterker dan dat ik was.

Ga samen met mij de strijd aan en zoek ook hulp om jouw eetstoornis te overwinnen. 

Liefs,
Carly

P.s.; plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. In de regio Breda, Apeldoorn, Utrecht, Zwolle en Limburg zijn we op zoek naar nieuwe coaches. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Weg met die dwaze bikini-diëten!

Geschreven door Mona: vrijwilliger bij ISA Power

Ben jij klaar voor de zomer? 

Kale bomen versieren hun takken met groene blaadjes, de dagen blijven langer licht en temperaturen worden zachter. Wat voor veel mensen iets is om naar uit te kijken, is voor even veel mensen met een eetstoornis een reden tot paniek. Want, terwijl het kwik beetje bij beetje stijgt, gaat ook het aantal diëten voor een “bikini ready” lijf op covers van bekende tijdschriften en op alle mogelijke sociale media, de lucht in.

Met de intrede van het lente-seizoen vliegen dikke warme truien, verhullende broekkousen en lange jassen weer de kast in. Met het komen van de lente is het opnieuw tijd om dat 3 maanden lang comfy ingestopte lichaam te onthullen en zo ook al je onzekerheden van onder het stof te halen. Weldra loop je terug met blote benen over straat en beschijnt de zon elk putje, elke oneffenheid, elk rolletje vet dat er volgens jou te veel aan is. Wanneer de media je dan ook nog eens van alle kanten overlaadt met de boodschap dat “je lichaam niet klaar is voor een bikini”, wordt je onzekerheid alleen maar bevestigd. En zo gebeurt het dat we met z'n allen opeens massaal aan het sporten slaan, restrictief op ons eten gaan letten en de weegschaal te voorschijn toveren. En dit alles om in de zomer te kunnen paraderen met een lichaam dat volgens deze maatschappij klaar is voor een bikini.

Maar toch, ondanks het feit dat de woorden “summerbody” en “bikini ready” me zo stilaan mateloos gaan irriteren, blijft de lente één van mijn favoriete seizoenen. Wat ik ongetwijfeld het allerleukste vind aan dit seizoen zijn de bloemen, en hoe ze voorheen lege grasvelden en bloemperkjes veranderen in vrolijke kleurpaletten.

Sommige bloemen hebben blaadjes zo groot als je handpalm, andere hebben blaadjes kleiner dan je vingertop. Sommige bloemen hebben stengels van wel een meter lang, andere komen nauwelijks boven het gras uit. Sommige bloemen zijn eenkleurig, andere hebben wel 3 tinten. En toch vinden we ze allemaal mooi, stellen we boeketjes samen met oneindige variaties van al dat natuurlijk schoon.

Wie is er beter?

Nooit zouden we op het idee komen dat één soort bloemen beter is dan alle andere soorten en dat we daarom alle andere soorten moeten vernietigen of zo goed mogelijk moeten omvormen tot deze ene soort, dat klinkt gewoon te gek voor woorden. En toch is dat exact wat we doen met onze lichamen. Ik vraag me af waarom.

Waarom is het dat, net wanneer de hele natuur in bloei staat, wij mensen beslissen dat het tijd is ons lichaam af te breken? Hoe komt het dat wanneer tientallen kleurrijke bloemen in alle vormen en maten de grond ontspruiten en trots in de wind staan wapperen, wij mensen beslissen dat één lichaamsbeeld mooi is en alle andere bedekt moeten worden?

Stuk voor stuk zijn wij mooi

Net zoals bloemen bestaan ook wij in alle kleuren, vormen en maten. Net zoals bloemen zijn wij stuk voor stuk mooi. We hoeven onze lichamen niet te boetseren naar één of ander ideaalbeeld om te bloeien. Van maatje XXS tot XXL, laten we met z’n allen inzien dat wij NU op dit moment, met al onze vermeende imperfecties, trots mogen zijn en dat op het dragen van een bikini of eender welk ander kledingstuk geen maat staat. Genieten van lente en zomer is geen privilege weggelegd voor mensen wiens lichaam voldoet aan een leeg ideaal. Gooi die dwaze bikini-diëten dus overboord en besef dat, wat die heersende dieetcultuur je ook wijs maakt, stijgende temperaturen geen enkel argument vormen om naast kledij ook gewicht te verliezen.

Geniet van de lente. Geniet van de warmte. En gooi samen met je warme truien ook dat rigide ideaal in een donkere hoek van je kast, om het liefst voor altijd te vergeten. Laten we allemaal tezamen onze lichamen appreciëren als deel van onze uniciteit. Laten we allemaal samen hetallermooiste boeket op aarde vormen. Ontdek hoe je dat kan doen met een coach van ISA Power. Plan meteen een intake gesprek in als je aan de slag wilt om jouw eetstoornis ook te overwinnen. 

“Je moet het verleden niet loslaten, maar anders vastpakken”

Geschreven door Judith
Vrijwilliger bij ISA Power

Vorige week werd ik weer even hard geconfronteerd met een pijnlijk stuk uit mijn verleden. Een tijd waar ik liever nooit meer aan terug denk. Een deel tijdens mijn gevecht tegen mijn eetstoornis. Een tijd die ik gelukkig achter me heb gelaten. Een tijd die ik ver weg heb gestopt. Een tijd waarvan ik me steeds minder kan voorstellen dat die geweest is. En een tijd waarvan ik dacht dat ik hem verwerkt had. Maar is dat wel zo? Of heb ik het gewoon zover weg gestopt zodat het lijkt dat het nooit geweest is? Maar mijn eetstoornis was écht!

Na een jarenlange strijd ben ik gelukkig genezen van mijn eetstoornis. Nu leef ik het leven van een typische student. Toch had ik dit een jaar geleden niet durven dromen. Ik hoopte er zelfs niet eens meer op. Hopen dat het anders zou kunnen zijn zou in mijn ogen alleen maar zorgen voor weer een nieuwe teleurstelling. 

Fotografie: Christina Gottardi, unsplash.com

Dwang en mijn eetstoornis

Mijn eetstoornis heb ik altijd ingezet en dwangmatig vastgehouden, om maar niet te voelen wat er allemaal was gebeurd in mijn verleden. Door mezelf letterlijk onzichtbaar te maken en te isoleren hoefde ik niet aan de 'harde' wereld deel te nemen. Ik zorgde ervoor dat ik geen fouten kon maken en niemand kon teleurstellen. En zo kon er ook niemand last van me hebben. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik teveel was voor iedereen. Dat iedereen me liever kwijt dan rijk was. Door deze overtuigingen heb ik nooit mezelf kunnen zijn en ontzegde ik me alles om anderen tevreden te stellen. Mijn eetstoornis periode, wat bestond uit vele ziekenhuisopnames en opnames in verschillende klinieken, heeft voor de nodige emotionele schade gezorgd. Voor mijn gevoel werd ik daar niet gezien als de persoon die ik nog steeds diep van binnen was, maar als één van de zoveel mensen met anorexia. Ik werd als een klein kind behandeld en raakte volledig mijn autonomie kwijt toen er dwang werd ingezet.

Symptoombestrijding werkte niet!

Overal werd gewerkt aan symptoombestrijding. Eten, aankomen, meer eten, nog meer aankomen. En er werd niet gekeken naar mijn onmacht en noodkreet van zie mij dan, help mij dan! Ik wil wel genezen, maar ik durf niet, ik mag niet, ik verdien het niet. Niemand onderzocht waarom ik deed wat ik deed. Niemand hielp mij om de onderliggende pijn op te lossen. Het werd zelfs niet bespreekbaar gemaakt.

Doordat ik mijn leven nu helemaal op de rit heb kan ik het me steeds moeilijker voorstellen hoe ik lange tijd geleefd heb. Misschien wil ik het me ook wel niet meer voorstellen. Omdat het niet de persoon is die ik nu ben geworden. Het is ook niet de persoon waar ik zelf aan herinnerd wil worden of door andere mensen.  Het liefst zou ik vergeten dat die tijd bij mijn leven hoort. Ik wil mijn verleden loslaten, vergeten. Doen alsof het nooit geweest is. Niet meer voelen hoe verdrietig, angstig en eenzaam ik me al die jaren gevoeld heb. Maar kan je zoiets loslaten? En gaat het je verder helpen het volledig los te laten? Of kom ik het dan juist op onverwachte momenten weer keihard tegen? Want het heeft mij ook gevormd in de jonge vrouw die ik nu ben. 

Na het zien van een documentaire over de dood kwamen de nare herinneringen van vroeger weer boven drijven. Gelukkig heb ik fijne mensen om mij heen die voor me klaar staan. Zo ook op school. Een van mijn leraressen op school zei tegen mij: “Je moet het verleden niet loslaten, maar anders vastpakken.” Dit vond ik zo'n mooie bijzondere uitspraak. Want zo is het wel. 
Ik kan mijn verleden veel beter een mooi plekje geven in mijn hart dan verstoppen. Wie weet kan ik het in een hoekje van mijn hart bewaren in plaats van diep te verstoppen in mijn grote teen? Want als ik het blijf verstoppen dan zal ik nooit leren het te accepteren. Het zal mij op onverwachte momenten gaan tegenwerken. Maar als ik het in het hoekje van mijn hart bewaar dan draag ik mijn verleden op een goede manier met me mee. De kunst is om dit zonder oordeel te kunnen doen. Dan zou ik het meedragen als een wijze les, een positief onderdeel van mijn leven. Want, ik ben er immers wel bovenop gekomen! Ik heb mijn angsten overwonnen. Ik heb mijn eetstoornis overwonnen die door de dingen in mijn verleden is ontstaan.

Ik ben een sterker persoon geworden. Iemand die er steeds meer mag zijn van zichzelf. Iemand die geniet van het leven. Iemand die haar dromen nastreeft en doelen heeft die ze wil bereiken. Iemand die voor zichzelf opkomt. Deze persoon ben ik geworden door alles wat ik geleerd heb. En ik ben er van overtuigd dat ik nooit zo'n jonge vrouw was geworden als mijn leven alleen maar rozengeur en maneschijn was geweest. Nee, want mijn leven liep lange tijd niet op rolletjes.  

Dus moet ik blijven proberen mijn verleden te vergeten? Nee, want als ik dat zou doen dan zou ik meer energie moeten steken in het verstoppen van de pijn dan het accepteren ervan. Ik denk overigens ook dat dit helemaal niet kan, hoe graag ik het op sommige momenten ook zou willen. Nee, ik moet het verleden op een andere manier gaan vastpakken, precies zoals mijn docent mij meegaf.

Vanaf nu ga ik me focussen op wat het verleden me geleerd heeft. Ik ga trots zijn op mezelf hoe goed ik eruit gekomen ben. Ik wil mijn levenservaringen inzetten om andere mensen te helpen. Ik ga accepteren dat dit (pijnlijke) verleden bij mij hoort. Ik besef me dat ik me niet hoef te schamen als het verleden weer even naar boven komt. Ik besef me ook dat ik me kwetsbaar op mag stellen, omdat het logisch is dat ik soms nog geconfronteerd zal worden met deze moeilijke, eenzame en angstige tijd. Maar, ik realiseer me dat ik niet meer leef in die periode en dat ik het daardoor alleen nog maar in mijn hart met me meedraag als een wijze levenservaring, waardoor ik een completer mens ben geworden.

Jou gun ik het zelfde. Laat je niet langer leiden door angst. En plan ook een gratis intake gesprek in als je net als ik jouw eetstoornis wilt overwinnen, en het verleden een plekje wilt gaan geven in je hart?

Ik voelde me een loser...

Gezond eten en eetbuien lopen als een rode draad door mijn leven. Ik ben Laura, moeder van 4 tieners. Ik kan het me nog goed herinneren, ik was elf jaar oud en de juf in de 6e klas complimenteerde mij omdat ik was afgevallen. Ik kreeg een compliment! Wow! Ik kon iets. Ik zat niet lekker in mijn vel. Ik werd op school veel gepest en hoorde er niet echt bij. Ik voelde me altijd minder dan een ander. En nu kreeg ik zomaar een compliment. Terugkijkend is daar mijn eetstoornis begonnen.

Als ik me rot voelde kocht ik eten

Om de hoek van mijn school zat een snoepwinkeltje en daar ging ik regelmatig naar toe. Eten was mijn troost, mijn vriend, en zorgde ervoor dat ik even niets voelde. Als ik teveel was aangekomen dan ging ik lijnen. En niet een beetje opletten. Nee, dan leefde ik wekenlang op rauwkost en yoghurt. Thuis verzon ik smoezen zodat ik ’s avonds niet mee hoefde te eten. In zo’n dieet-fase viel ik kilo’s af, en had ik het gevoel helemaal in control te zijn. Het voelde geweldig. Natuurlijk hield ik dat niet vol. Mijn periodes van streng lijnen mondde steevast uit in periodes van teveel eten en eetbuien. Zo’n periode duurde weken en 10 kilo afvallen werd 15 of 20 kilo aankomen.

Wat voelde ik me een loser!

De periodes van streng lijnen en teveel eten duurde tot enkele jaren geleden. Toen wilde ik ervan af. Ik was veel te zwaar en met eten had ik inmiddels een haat- liefdeverhouding ontwikkelt. Ik had een eetstoornis welke deed alsof hij mijn vriend was, maar hij dreef me tot wanhoop. Ik werd gek van het stemmetje in mijn hoofd ‘eet maar iets, je hebt het verdiend‘, en even later hoorde ik een ander stemmetje ‘je bent een varken, stop met eten‘,en weer even later hoorde ik een ander stemmetje wat zei ‘je dag is nu toch al verpest dus begin morgen maar weer‘.

Dit wilde ik niet langer!

Ik ben me gaan verdiepen in gezonde ‘normale’ voeding, volgde een coach opleiding en deed de opleiding gewichtsconsulent. Ik at bewuster en gezonder, maar de eetbuiten staken toch nog regelmatig de kop op. Dit maakte me onzeker en ik voelde me vaak slecht. Ik wist alles van gezonde voeding en toch overvielen die eetbuien me soms.

Uiteindelijk moest er een flinke crisis aan te pas komen om het roer definitief om te gooien. Ik kreeg een zware burn-out, voelde me niks meer waard en was depressief. Ik heb hulp gezocht en heb ervaren dat ik niet alles alleen hoef te doen. Ik heb leren voelen, leren praten en ben niet meer bang voor mijn emoties.

Ik vertrouw nu op mezelf

Ik ben een completer en gelukkiger mens geworden. Ik heb weer zin in het leven en die eetstoornis die hoor ik soms nog ergens in de verte een wanhoopskreet uitslaan. Maar ik luister er niet naar en ik ben er niet meer bang voor. Wat mij vooral geholpen heeft is leren en vooral durven voelen. En mijn emoties niet meer verdoven met eten. Ik verwarde het vervelende gevoel, die nare kriebel in mijn buik, met honger. Nu neem ik mijn gevoelens serieus en neem ik de tijd om te voelen wat er aan de hand is. Ik eet nu ‘normaal’ en heb rust. Die eet rust, dat is het belangrijkste voor mij.

“Een vervelend gevoel schreeuwt om liefdevolle aandacht! Geef het alle aandacht en liefde en het gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon."

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

"Je hebt echt de dikste benen van de groep”

Mona - vrijwilliger bij ISA Power

Als kind groeide ik te snel: mijn puberteit deed zijn intrede veel te vroeg. Zelf had ik hier vreemd genoeg geen last van, ik lette niet op de verschillen tussen mijn eigen, veel te vroeg vrouw wordende lichaam, en de kinderlijke lichamen van mijn vriendinnen. Wie hier wel extreem de nadruk op legde, was mijn mama.

Opmerkingen als “je hebt echt de dikste benen van de groep” en “is die broek nu weeral te klein geworden?” waren me verre van vreemd. Dit wreekte zich natuurlijk op mijn lichaamsbeeld. Ik was van nature al een heel onzeker en verlegen meisje, zeker als kind. Ik voelde me nooit cool genoeg, nooit populair genoeg. Ik wou oh zo graag conformeren aan de “cool kids”, maar dat lukte me niet. 

Mijn benen moesten dunner

Mijn benen waren te dik. Et voilà, het complex was geboren. “Mijn benen zijn te dik” - een gedachte die 1396 keer per dag in me opkwam. Jammer genoeg waren mijn ouders op dat moment ook nét gescheiden. Mijn mama was de strengste, mijn papa liet veel toe. Zo ging dat ook met eten. Bij mama alles heel gezond, weinig vet, veel groenten, veel water, etc. Bij papa ging het net iets anders: pizza als we dat wilden, opwarm lasagnes wanneer er geen tijd was om te koken, frietjes als we dat voorstelden, alle koekjes die mijn broer en ik maar wilden, snoepjes...... Enerzijds de hemel, aangezien ik enorm graag eet, anderzijds een ware hel… Elke keer ik toekwam bij mijn mama, na een week bij mijn papa gewoond te hebben, moest ik me door een ware aanvalslinie van opmerkingen over mijn lichaam heen zien te worstelen.

“Zijn je benen verdikt?!”

“Wat heb je nu weer allemaal gegeten?”

“Als je niet oplet word je dik he?”

Dik Dik Dik Dik Dik - het was alles dat ik kon horen.

Het complex groeide.

Getallen, getallen, en nog eens getallen

Ik moest dit aanpakken, ik moest afvallen.

Want als ik zou afvallen, zou ik mooi zijn, als ik zou afvallen, zouden mensen mij zien staan, als ik zou afvallen, zouden mensen naar mij opkijken. Nu was ik een slechte versie van mijzelf. Ik was een minderwaardige persoon, want mijn benen waren dik. Mijn leven zou pas echt beginnen, wanneer mijn benen dunner werden. Als mijn dijen elkaar niet meer raakten bij het stappen, dan pas zou ik gelukkig mogen en kunnen zijn.

Ik koppelde mijn gevoel van competentie en zelfwaarde, aan mijn gewicht en de breedte van mijn bovenbenen. Meer thigh gap betekende meer discipline, meer schoonheid, meer respect voor mezelf. Minder thigh gap betekende dat ik gefaald was, betekende dat ik lui en dom was, betekende dat ik niets kon en geen wilskracht had.

Getallen namen de macht over

Calorieën hield ik nauwkeurig bij. De weegschaal was mijn beste vriend en tegelijk mijn aartsvijand. Het maatje in mijn broek bepaalde hoe goed ik was als persoon. Er waren weken dat ik geen 1000 calorieën per dag at, en 4 keer per week sportte. Er waren weken dat ik dagelijks eetbuien had en 2000, 3000, of zelfs 4000 calorieën consumeerde.

Ironisch genoeg was ik, net nu de weegschaal zo centraal stond in mijn leven, de balans volledig kwijt. Een hoogtepunt voor mijn eetstoornis, een dieptepunt voor mijn zelfbeeld. Toen ik 17 jaar was, escaleerde het pas echt. Eetbuien, complete loss of control, en overgeven. Meer en meer werd het een gewoonte, een vaste waarde in mijn eetgedrag. Ik at dagen extreem gezond en weinig, maar dan kwam de weerslag. Eetbui na eetbui viel mijn zelfbeeld in meer stukjes uiteen. De enige manier om mijn eigenwaarde op te krikken, was de calorieën waarmee ik me zonet had volgepropt, kwijt raken. Ik gaf ze over, ik liep ze eraf… Als ze maar weg waren, weg uit mijn lichaam dat dun moest blijven, weg van mijn benen die elkaar niet meer mochten aanraken bij het stappen.

Ik viel heel veel af, maar was ongelukkiger en onzekerder dan ooit.

Mijn oplossing was: nog meer proberen afvallen, maar dat wou mijn lichaam niet. Afvallen werd steeds moeilijker, hoe weinig ik ook at. Ik kon de controle niet meer aanhouden en at een maand aan een stuk veel meer dan normaal. Ik kwam het grootste deel van de verloren kilo’s, terug bij.  Mijn zelfbeeld werd nog slechter, mijn lichaamsbeeld was meer dan ooit verstoord.

In mijn achttiende levensjaar was mijn eetstoornis nog steeds heel erg aanwezig. Gelukkig groeide het besef dat, in plaats van iets kwijt te moeten raken, ik iets moest bij krijgen: liefde voor mezelf en mijn lichaam in welke staat ook.

Zo opende ik de deur naar body positivity. Mijn beeld van schoonheid, mijn beeld van het ideale lichaam, veranderde met elke foto die ik bekeek. Er was niet zoiets als één ideaal. Iedereen moest zijn eigen ideaal worden. Er was niet zoiets als hét vrouwelijk figuur.

Über-slank is niet langer mijn doel!

Hoe simpel dit ook moge lijken, het was oh zo veel gemakkelijker om mezelf te verliezen in zelfhaat, in een eetstoornis. Het was zoveel gemakkelijker te focussen op afvallen, dan om mezelf een compleet nieuwe manier van denken over, en kijken naar, mezelf aan te leren. Maar ik zette door. Met heel erg veel vallen, en even veel keer opstaan, begon ik mijn lichaam realistischer te zien, en zelfs - hou je vast - mooi te vinden.

Ik weet niet waar ik had gestaan, noch wie ik was geweest, als ik niet de vrijheid en warmte van body positivity had gevonden. Ik wikkelde deze nieuwe manier van denken als een warme deken rond me, dronk het als warme thee met honing bij een keelontsteking, nam er warme ontnuchterende douches in…

Jammer genoeg zijn er nog steeds dagen waarop ik me niets waard en te dik voel. Jammer genoeg is er soms nog een deel van mezelf dat gelooft in het “als ik gewoon een paar kilootjes afval zal ik mooier zijn en word ik gelukkiger”-dogma. Nog altijd kijk ik soms in de spiegel om mezelf vervolgens giftige commentaar te geven. Ook dit is deel van beter worden. Van jezelf en je lichaam leren houden is niet zoals een roltrap opstappen en automatisch in één rechte lijn omhoog gaan. Allesbehalve. Het is een lange lastige bergwandeling, waaraan op het eerste zicht geen einde lijkt te komen.

Een wandeling waarbij body positivity, lieve vrienden, familie, partners… fungeren als stevige stap-schoenen, onmisbare steun voor je tocht. Een bergwandeling waarbij je zal struikelen over je eigen voeten, waarbij je zal vloeken op jezelf, waarbij je sneller zal willen gaan dan je lichaam en geest je toelaten en waarbij je duizenden bleinen en heel veel spierpijn zal oplopen. En ook al lijkt de top van de berg, je doel, aanvankelijk onvindbaar te zijn, onzichtbaar achter duizenden wolken en heel veel mist, op een dag zal je achter je om kijken en zien welke enorm lange weg je hebt afgelegd, hoe ver je bent gekomen. Op een dag zal je het topje van de berg zien, overgoten met zonlicht, en beseffen dat je stap voor stap dichterbij bent gekomen.

Mijn punt is, geef nooit op. Hervallen in je oude manier van denken gebeurt, is deel van het proces, en kan je alleen maar helpen nog sterker te worden in je nieuwe manier van denken. Aanvankelijk het gevoel hebben dat je nooit je oude manier van denken, de manier van denken die je eetstoornis je opdringt, zal kunnen loslaten, is meer dan normaal.

Weet gewoon dat het kan, en dat het zal gebeuren. Weet dat je ooit bovenaan die berg kan staan, om je vlag te planten, en daar vervolgens glimlachend te beseffen dat je jezelf graag ziet.

Veel knuffels,
Mona

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 
 

Wie moet jou wakker schudden?

Stap voor stap herstellen

Mijn naam is Henriëtte Smit en ik ben coach bij Isa Power. Ik heb ongeveer vanaf mijn 12e een eetstoornis gehad. Pas toen ik 19 jaar was heb ik definitief afscheid kunnen nemen van mijn eetstoornis.

Ik vergat voor mezelf te zorgen

In de periode van mijn eetstoornis wist ik al zeker dat ik er iets mee wilde doen, alleen was ik er nog niet klaar voor. Ik stond klaar om iedereen te helpen die ergens mee worstelde, vooral op het gebied van eetproblemen, maar zocht daarmee enorme triggers op, en vergat voor mijzelf te zorgen. Het was mijn studie loopbaan begeleider die me flink wakker heeft geschud. Ik besloot aan mijzelf te gaan werken en automatisch volgde het herstel met eten.
Stapje voor stapje leerde ik weer van mijzelf te houden en kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik heb geluk met mijn moeder, die ondanks dat ik weinig deelde, altijd onvoorwaardelijk achter mij stond. Zonder haar was ik nooit geweest waar ik nu ben.

Mijn eetstoornis was eventjes "nuttig"

Ik heb geleerd dat mijn eetstoornis een hele nuttige functie heeft gehad, het heeft mij een hele moeilijke periode helpen overleven, maar toen ik hem niet meer nodig had, zat hij al te diep, was ik verweven met mijn eetgestoorde gedachtegang. Pas toen ik leerde om mijn eetstoornis te bedanken kon ik het echt los gaan laten, toen ik mijzelf erkenning gaf voor pijn uit mijn verleden en mijn onzekerheid minder werd kon ik gaan groeien. Kon ik mijzelf krachtiger neerzetten, durfde ik mijn dromen achterna te gaan.

Uiteindelijk heb ik mijn droom om mensen die lijden aan het leven en vaak dus ook een eetstoornis nagejaagd en coach ik nu vanuit ervaringsdeskundigheid. Ik heb dus geleerd om mijn eigen ervaring op een professionele manier in te zetten en bied mijzelf aan als inspiratiebron, motivator en wil ik onvoorwaardelijke liefde geven. Ik ben dankbaar voor alle kansen en leermomenten die ik heb gehad en ben benieuwd wat de rest van mijn leven voor mij in petto heeft!

Jou gun ik dit ook. En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Het geheim van succes is vastberadenheid

Om te leren van je fouten moet je wel weten dat je ze maakt, zo sprak Plato (filosoof) honderden jaren geleden. En wie een fout begaat en deze niet herstelt, begaat er nog een. 

Fotografie: Nik MacMillan, unsplash.com

De fouten die je maakt, bepalen wie je bent. Hoe interessanter je fouten, hoe interessanter je leven kan zijn. Om te kunnen leren van je fouten moet je de volgende dingen doen:
* Je moet bereid zijn om jezelf in de positie te brengen waarin je interessante fouten mag maken.
* Je moet genoeg zelfvertrouwen hebben om deze fouten ook toe te kunnen geven.
* En je moet moedig genoeg zijn om te willen veranderen.

Geen fouten maken is misschien wel de grootste fout die je kan maken. Dus maak ze, elke dag opnieuw, leer ervan en groei. Op het moment dat je je bewust bent van je eigen fouten en valkuilen, en als je snapt waarom je dingen doet zoals je ze doet, pas dan kun je veranderen.

Maar wat als jij je al bewust bent, en het je dan alsnog niet lukt? Angst is voor velen een blokkade om door te zetten. Soms doen we dingen tegen beter weten in. Soms blijven we roken, terwijl we onze longen uit ons lijf hoesten. Soms blijven we overgeven, terwijl onze tanden en keel er pijn van doen. 

Laat deze tips je helpen, om de stap van 'weten' naar 'doen' te gaan maken.

1. Als je niet meer weet wat je moet doen, vertel de waarheid.

2. Als je verdrietig en teleurgesteld bent, vertel de waarheid.

3. Als je kwaad, boos en gefrustreerd bent, vertel de waarheid.

4. Bij angst en onzekerheid, vertel de waarheid.

5. Ga voor de spiegel staan en vertel jezelf de waarheid.

Vanaf het moment dat je beslist dat je iets wilt veranderen, dan kun je datgene wat je eerst geloofde gaan loslaten. Verandering en succes komt van binnenuit, niet van buitenaf. Het is belangrijk om te weten waar je heen wilt. Want als je geen doel hebt, kun je niet scoren.

Je hebt er vast al van alles over gelezen. En je hebt Google gebruikt, en alles opgezocht. Misschien heb je al 1000 boeken gelezen, maar nog steeds heb je niet het resultaat wat je eigenlijk diep van binnen wilt. Dat komt waarschijnlijk omdat angst je tegenhoudt en je nog niet in ACTIE bent gestapt. Het verschil tussen kennis en wijsheid is het verschil tussen ‘weten’ en ‘doen’.

Het geheim van een succesvolle verandering is vastberadenheid. Ben jij vastberaden in hetgeen wat je wilt? Wil je echt? Echt?

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Zwanger en een eetstoornis. Hoe doe je dat?

"Mijn eerste zwangerschap was dé ultieme test voor mij. Het was toch eigenlijk best wel spannend. Hoe zou ik gaan reageren? Het aankomen en voller worden was echter een prachtige ervaring. Gelukkig had ik mijn eetstoornis al overwonnen voordat mijn kleine mannetje ter wereld kwam. Dat mijn lichaam dit kon was bijzonder, zeker nadat de artsen in het ziekenhuis mij ooit hadden gezegd dat het voor mij waarschijnlijk niet meer mogelijk zou zijn. Ik menstrueerde al jaren niet meer. Maar mijn lichaam is sterk, net zoals mijn geest. Nu ben ik 5 maanden zwanger van een meisje en wederom vind ik het een prachtige ervaring. Herstel is mogelijk, zowel lichamelijk als geestelijk. En dit gun ik jou ook!" - Isabelle Plasmeijer (Directrice ISA Power)

Hoe bereid je je voor op deze periode?

Eigenlijk is het simpel. Waarom wil je een kindje? Hoe belangrijk is dit voor jou en je partner? Wat heb je ervoor over? En wat voor moeder wil je zijn voor je kind? Wat voor voorbeeld moet hij of zij later hebben? Het overwinnen van je eetstoornis voorafgaand je zwangerschap heeft zo zijn voordelen. Je kunt schulden-vrij genieten van je eten. Je eet immers voor twee mensen. Dat betekent niet dat je twee keer zoveel moet eten. Het voedingscentrum adviseert om zeker WEL iets extra's te nemen. Dat doe je voor jezelf en je kindje wat volop in ontwikkeling is. 

Waar komen de zwangerschapskilo's vandaan?

Jij bent niet dik als je zwanger bent. Je bent ZWANGER! Sommige vrouwen komen 10 kilo aan en sommige 20 kilo. Dat komt doordat iedereen op een andere manier zwanger is: sommige vrouwen houden bijvoorbeeld meer vocht vast dan andere vrouwen. Maar over het algemeen kunnen we stellen dat wanneer je bijna 9 maanden zwanger bent dat jouw kindje dan ongeveer 3,0/3,5 kilo is, je zo'n 2 kilo vruchtwater meedraagt, 1,5 kilo placenta en baarmoeder, en 2 kilo extra bloed en 0,5 kilo extra borstweefsel en slechts 3 kilo extra vetweefsel. Dit extra vet weefsel dient als reserve om borstvoeding te kunnen geven. Dus alles wat je aankomt heeft een functie. (Bron: voedingscentrum).

Hoe kun je nu leren genieten van deze tijd?

Probeer te vertrouwen op je lichaam. Miljoenen vrouwen zijn jou voorgegaan en na hun bevalling verliezen zij die overtollige kilo's ook weer. Je bent nu (dadelijk) moeder, je hebt zojuist een kind ter wereld gebracht, een ander mensje, én dat is belangrijker dan mooi zijn. Je lichaam is misschien verandert. En je buik en je buikspieren zijn slapjes en hebben tijd nodig om te herstellen en weer strak te worden. Gun jezelf en je lichaam deze tijd ook. Probeer je focus niet op je uiterlijk maar op je gezondheid te leggen. Tijdens je zwangerschap verbruik je veel energie, voor de bevalling, na de bevalling, en ook tijdens het opvoeden van jouw kindje. Waarom zou je jezelf niet goed verzorgen? Stop met diëten, jezelf uithongeren of overeten. Wees het voorbeeld wat je diep van binnen graag wilt zijn.   

Vind je het lastig?

Wil je zwanger worden of ben je zwanger? Je wilt natuurlijk heel graag een gezond kindje, maar tegelijkertijd heb je moeite met de kilo's die eraan (zullen gaan) vliegen tijdens jouw zwangerschap. Jouw partner maakt zich misschien ook wel zorgen. Wil je eens praten voorafgaand of tijdens je zwangerschap? 

Neem contact met ons op via: info@isapower.nl of bel op telefoonnummer: +31 (0)614638935. Je kan natuurlijk ook meteen een intake gesprek inplannen. We hebben speciale trainingsprogramma's voor vrouwen die hulp nodig hebben in deze mooie en tegelijkertijd moeilijke periode. Schaam je niet. Neem hulp voor jezelf en je (toekomstige) kindje. Jouw zoon of dochter zal je dankbaar zijn!

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

De paradox van perfectie

Deze Story of Hope is geschreven door: Eliza, 20 jaar

De puberteit was voor mij een turbulente periode van stemmingswisselingen, identiteitsvorming, onzekerheden en een eetstoornis. Als mensen zouden vragen wanneer mijn obsessie met (niet) eten begon, zou ik antwoorden: op mijn veertiende. Dan belanden we echter middenin het verhaal. Om echt bij de kern te komen, moeten we terug naar mijn jeugd. Daar waar de meeste mensen warme herinneringen koesteren aan hun kindertijd, compleet met wilde verhalen over vakanties en vriendschappen, bevond ik mij in een andere wereld. Een donkere schaduw is over mijn jeugd gevallen, ik kan mij dan ook niets anders herinneren dan geschonden vertrouwensbanden en gebroken harten.

 Als kind geloof je blindelings in de goedheid van een ander. Je naasten zijn goedhartig, slechteriken zijn de gemeen grijnzende schurken in lange jassen en onrecht bestaat niet. Blijkt een naast familielid de wolf in schaapskleren, dan wordt het prompt een stuk complexer.

Achter gesloten deuren

Ik groeide snel op. Te snel. Ik kon geen kind zijn, niet voluit genieten van alle bewonderenswaardigheden van het leven of zorgeloos op avontuur gaan. In plaats van leren knikkeren, leerde ik op mijn achtste de last van de wereld op mijn schouders te dragen. Ik werd meegenomen in een achtbaan van emoties. Onvrijwillig werd ik blootgesteld aan angst, geheimen, schaamte en paniek. Ik droeg jarenlang de benauwende schuld van iemand, die zelf zijn verantwoordelijkheid niet kon of wou dragen, op mijn schouders mee. Ik dacht dat het zo hoorde, dat iedereen in het leven kreeg wat hij of zij verdiende. Dus blijkbaar had ik de straf die ik kreeg verdiend?

Het werkte voor even…

Ik worstelde mezelf door de jaren heen. Een onzichtbare strijd, op al mijn kinderfoto’s lach ik immers alsof ik mijn geluk niet op kan, maar niets was minder waar. Over emoties werd thuis niet gepraat en een uitlaatklep had ik niet, dus stopte ik al mijn gevoelens diep weg en hoopte ik dat deze nooit terug zouden komen. En dat werkte, voor even. Het was simpelweg een overlevingstechniek, om niet geconfronteerd te hoeven worden met de pijn die ik ervoer en het gevoel van verraad dat in mij leefde. De emoties en gevoelens waren echter te overweldigend en vonden hun weg terug naar buiten via andere wegen. Mijn familie was uiteengevallen en ik zag hoe ongelukkig mijn naasten waren en ik voelde mij daar aansprakelijk voor. De woede die ik mij leefde, reageerde ik af op mijzelf. Ik wilde mijzelf straffen voor het pijnigen van anderen. Bovendien wilde ik de regie over mijn lichaam en mijn leven terug – ik had niet om het ontnemen van mijn kinderlijke onschuld gevraagd, van mij hoefden de hulpverleningsinstanties geen gedwongen sessies met mij te voeren en anderen ongelukkig zien hoefde van mij al helemaal niet. Toch gebeurde het. En ik diende er maar mee te moeten leven.

Trots versus twijfel

Omringd door breeduit lachende en levensgenietende leeftijdsgenoten voelde ik mij alleen maar meer een buitenstaander. Iedereen leek blij met zichzelf en met het leven – behalve ik. Ik kon niets aan mezelf waarderen en stortte mij volledig in de wereld van afvallen. Want als ik dunner was, werd ik misschien mooier gevonden en werd ik daarmee gelukkiger. Ik was op zoek naar regie over mijn leven, maar verloor uiteindelijk ook de controle over mijn eetgedrag compleet. Elke keer als ik mijn hongergevoel wist te onderdrukken, werd ik overladen met trots en euforie. Ik was krachtig, ik was sterk, tegelijkertijd voelde ik me echter ontzettend zwak. De blijdschap van het vasten en afvallen hield maar even aan en maakte daarna direct plaats voor ongelukkigheid en eenzaamheid. Ik zakte steeds dieper weg in een isolement. Ik raakte in paniek als er een plek voor mij aan de eettafel gedekt was en probeerde met leugens onder alle eetgelegenheden uit te komen. Het geluk waar ik op hoopte, bleef uit. Ik was nooit tevreden. Mijn dieet bestond uit een cracker per dag, werden het er twee, dan werd ik direct overspoeld met gevoelens van zelfwalging en mislukking. Mijn streefgewicht werd steeds lager, ik ging steeds verder en voelde mij eveneens steeds verder wegdrijven van mijzelf.

Geluk komt niet in getallen

Ik geloofde dat ik kon streven naar perfectie, waarbij perfectie voor mij een strak, volmaakt lichaam betekende. In de praktijk gebeurde precies het tegenovergestelde: ik werd inderdaad dunner, maar daarmee ook vele malen ongelukkiger. Het keerpunt kwam voor mij toen ik mij realiseerde dat ik nooit genoegen zou nemen met mijzelf, hoe weinig ik ook zou wegen. Het was een droom, een illusie. Geluk komt niet in getallen, en dat was een pijnlijk besef. Ik wilde leven. Genieten. Mijn eetproblemen brachten mij slechts het omgekeerde: een neerwaartse spiraal van depressie, eenzaamheid en wanhoop. Een strijd als deze kan je niet winnen door het alleen voor anderen te doen – je moet zelf vechten, voor jezelf.

Er komt een moment en dan…

Het wordt oprecht beter, al voelt dat op het moment zelf misschien niet zo, maar iedereen kan dit overwinnen. Ik had jaren geleden nooit gedacht dat ik hardop zou kunnen lachen als een spijkerbroek bij mijn bovenbenen zou blijven steken tijdens het passen. In het verleden had ik dat als teken gezien dat maatje 36 nog teveel was, tegenwoordig kan ik het naast me neerleggen. Er komt een moment dat je jezelf toe zal staan om te snoepen tijdens het koken, en er zelfs van kunt genieten. Er komt een moment dat je content kunt zijn met bankhangen, zonder knagend schuldgevoel. Er komt een moment dat je in de spiegel zal kijken en in plaats van vet te zien, denkt: ‘toch best een goeie kont’. Er is hoop – je moet er alleen wel voor willen vechten!

Laat je niet ontmoedigen

Het is normaal om bang te zijn om zoiets vertrouwds los te laten, het is normaal om te twijfelen en om overweldigd te worden door alle gevoelens die er in je leven. Laat je je er echter niet door afschrikken, het brandende lichtje aan het einde van de tunnel misleid je niet. Er is zoveel moois in het leven om je over te verwonderen en ik ben dankbaar voor zoveel. Elke tegenslag is een levensles en elke overwinning een geluksmomentje. Oogst je potentie: je krijgt er geen spijt van.

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Hoe vind je goud in alles wat je ziet?

Wauw! Ik voel dus ik besta!
En tegelijk OMG!

Het leven overkomt me en de jarenlange onderdrukking hiervan, hebben me onkundig gemaakt. Intens, heftig, soms meer dan ik kan dragen. De laatste tijd lig ik dan ook met regelmaat een dagje per week op de houten vloer in mijn huis. De gordijnen gaan pas open wanneer ik er aan toe ben om de wereld toe te laten. Tot die tijd is mijn lichaam, zowel mijn fysieke als mijn emotionele lichaam, een wereld op zich! Zoveel te beleven, zoveel te voelen en zoveel te ontdekken. Inmiddels een tomeloze compassie voor alles wat zich aandient in mij...zelfs als het onhoudbaar voelt, moeilijk voelt, ingewikkeld voelt, verdrietig voelt...of "niet van mij"...

Fotografie: Denys Nevozhai, unsplash

Ik heb ontdekt dat ik een enorme gevoeligheid in me meedraag.

Ik voel de energie van anderen, en dit kan me soms energie doen verliezen of "onverklaarbare" gevoelens geven. Jarenlange was er verwarring tot gevolg. Maar ik heb nog een ontdekking gedaan! Er bestaat een wereld waarin ik naar mijn grenzen mag luisteren, mezelf serieus mag nemen, mijn hart mag volgen. Ook wanneer andere mensen hier last van hebben. De verantwoordelijkheid voor de gevoelens van een ander liggen niet bij mij. Het laat me niet koud, dat hoeft ook niet. Compassie, dat is wat ik gevonden heb! 

Het leven heeft me hierin keer op keer kansen gegeven om te groeien. De lessen die me aangeboden werden waren onophoudelijk en ze hadden naar mijn inziens iets minder heftig gemogen ;) Maar wellicht dat ik dan niet had geweten wat ik nu weet! De lesjes blijven zich aandienen, een soort nascholingscursus, om na te gaan of ik de geleerde stof in praktijk kan brengen.

Een vriendin zei laatst tegen mij: "Jij vindt het goud in alles".

Ik was ontroerd, geraakt...wat een cadeau!

Dankbaar.....dat ben ik.

Nienke

En plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Constant word ik beledigd. Door mezelf!

Door: Marjolein (16 jaar)
Marjolein volgt het (B)EAT IT programma bij ISA Power

Voor mij is het nooit goed genoeg. Maar ja, wat verwacht je van een perfectionist met een heel laag zelfbeeld. Ik hoef niet perse de beste te zijn, maar het kan altijd beter, mooier, meer of juist minder. En waar heeft dit toe geleid? Nou, tot een zeer laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. De perfectie combinatie voor een eetstoornis. Mezelf vergelijken met andere mensen, om te kijken of ze beter zijn of dunner of knapper of slimmer, is voor mij een dagelijkse bezigheid. Het maakt niet uit waar ik ben, ik zie iemand en daar ga ik al met mijn gedachten. ‘Zij heeft dit en ik niet. Zij kan dat en ik niet……dat én nog veel meer.’ Verschillende personen, verschillende vergelijkingen maar altijd dezelfde conclusie: ik ben niet goed genoeg. Met elke stap verlaag ik mijn zelfbeeld steeds weer.

Ik trok de conclusie “als ik mijn lichaam verander zou alles goed zijn, dan ben ik pas echt goed genoeg.” Steeds minder en gezonder eten was het gevolg. Eigenlijk niet logisch want het heeft me tot nu toe, niets gebracht. Zou het dan toch allemaal een illusie zijn?

Mijn zelfvertrouwen is aan gort

Mijn zelfvertrouwen moet weer worden hersteld. Maar hoe? Want dat is dus niet zo makkelijk als het lijkt. Die eetstoornis van mij zorgt ervoor dat realistisch naar mezelf kijken bijna onmogelijk is. Als ik goed nadenk dan weet ik heel goed wat belangrijk is. Ik wil leven en vooral genieten van MIJN leven. Maar mijn hoofd en gevoel zijn het over het algemeen niet eens met elkaar. Mijn eetstoornis gaat met me aan de haal. Hij denkt er helaas anders over, mijn lichaam en eten zijn het belangrijkste. Zolang ik maar mooi ben en alles goed doe….. dan ben ik perfect. 

Perfectie zoek ik in alles

Het klonk ook allemaal wel heel erg goed. Te goed om waar te zijn. Toch ben ik het gaan geloven en er 100% voor gegaan. AFVALLEN. Ik ben kilo’s afgevallen en ik heb veel moeite gedaan om de eetstoornis gelukkig te maken, maar goed genoeg was het nooit. Er waren steeds meer regels, bezwaren, en dwangmatig gedrag. Echt aardiger ben ik er ook niet op geworden. Soms ben ik chagrijnig tegen mensen waarvan ik houd. Ik kan kattig en gemeen zijn.  

Ook op school zijn er veel MOETENS 

Ik MOET meer leren, ik MOET beter leren en ik MOET betere cijfers halen. Maar hoeveel ik ook leer, eigenlijk voel ik me altijd dom. Mijn perfectionisme en zelfbeeld zijn alleen maar erger geworden en mijn zelfvertrouwen is gedaald tot een heel laag punt.

Soms lijkt het zo onmogelijk om mijn zelfvertrouwen weer op te bouwen. Het voelt gewoon alsof ik constant beledigd word, alleen beledigd niemand mij maar doe ik het zelf. Dat maakt het eigenlijk alleen nog maar erger en ingewikkelder. Wie scheld zichzelf nu uit?  Als ik alles uit zou spreken wat ik allemaal denk dan zouden anderen me pas echt voor “gek” verklaren!

“Psychische problemen zijn ingewikkeld. Niet omdat het echt ingewikkeld is, maar omdat mensen zich schamen en hun diepste gedachten en gevoelens voor zichzelf houden. Zodra ze zich niet zouden schamen dan zullen psychische problemen sneller zijn opgelost.” - Isabelle Plasmeijer

Wat zullen andere mensen denken of vinden over mij? Dat is wat er heel de dag door mijn hoofd gaat. Ik moet het goed zijn voor anderen. Anderen moeten mij aardig vinden. Anderen moeten mij leuk vinden. Want als anderen tevreden zijn met mij, pas dan kan ik tevreden zijn met mezelf. Ja, ik wil erbij horen, maar wie wil dat nu niet?

Moet ik persé dun zijn? Nee. En dat weet ik. Ik moet juist goed zorgen voor mezelf. Ik mag de lat wat lager leggen. Ik moet blij zijn met wie ik ben. Ik moet mezelf respecteren om wie ik ben en niet om wat ik doe, hoe ik eruit zie en wat ik presteer. Het frustrerende is dat ik het zo goed weet, maar toch is het soms moeilijk om in mezelf te geloven.

“De eetstoornis is een transformatie proces. Gun jezelf de tijd om te transformeren.” - Isabelle Plasmeijer

"Confidence is like a muscle, the more you use it, the stronger it gets."

Samen met mijn Coach volg ik het speciale programma genaamd (B)EAT IT. Dit is gewoon een groot leerproces waarbij ik nog veel te leren heb. Ik weet niet precies hoe het me gaat lukken maar ik ga er alles aan doen.

Wil jij ook samen aan de slag met het unieke (B)EAT IT programma, samen met een Ervaringsdeskundige Coach van ISA Power? Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 

Ik wilde de beste Anorexia patiënte zijn!

Story of Hope: Geschreven door Chantal

De stempel koppig en tegendraads had ik al snel gekregen. Koppig ben ik nog steeds een beetje, maar ik gebruik het niet meer meer om mensen indirect iets te willen vertellen. Dit is wel wat ik jarenlang heb gedaan en wat ik stiekem ook wel wist. Echter, durfde ik dit nooit toe te geven of uit te spreken. Ik was bang dat iedereen zou denken dat ik alles deed om aandacht te krijgen.

Is een eetstoornis aandachttrekkerij?

Ik wil geen aansteller en aandachttrekker zijn. Toch is dit vaak één van de dingen waar men aan denkt als ze horen dat je een eetstoornis hebt. In mijn geval anorexia. Er zit zeker een kern van waarheid in. Vragen om aandacht is alleen het verkeerde woord. Het is eigenlijk verlangen naar liefde, acceptatie en gezien willen worden. Ik wilde uniek zijn. De levensbehoeftes van ieder mens. Toen ik jong was wist ik alleen niet hoe ik op een gezonde manier deze verlangens kon vervullen. Nu ik oprecht kan zeggen dat mijn eetstoornis tot mijn verleden behoort, en inzie dat ik verkeerd gehandeld heb in mijn eetstoornis tijd, wil ik het taboe doorbreken.

Mijn zieke koppie

Ik ga je vertellen wat er zich in mijn koppie afspeelde en waarom ik deed wat ik deed. Met enige schaamte schrijf ik dit. Ik ben niet trots op de dingen die ik heb gezegd en gedaan heb in het verleden. Laat mijn verhaal je sterken en motiveren om eerder aan de slag te gaan met de onderliggende problematiek. Ik denk dat het heel herkenbaar is voor mensen met een eetstoornis. Ik schrijf dit om openheid te creëren, om jou ogen te openen, zodat je  andere keuzes durft te gaan maken. Hopelijk durf jij straks ook gewoon te vragen waar je echt behoefte aan hebt.

Ik heb vroeger nooit geleerd om emoties te uiten

Bij mij thuis werd gezwegen en verzwegen. Met name boosheid was een emotie die niet werd geuit. Van mijn ouders kreeg ik alle liefde van de hele wereld, maar mijn jeugd was alles behalve makkelijk. Door de huwelijksproblemen van mijn ouders en de hiermee gepaarde spanning vond ik geen echte connectie met mijn leeftijdsgenootjes.

Ik voelde me een buitenbeentje

Jongens op school, die veel ouder waren dan ik, pestte mij waardoor ik me heel klein en angstig voelde. Ik deed me anders voor, paste me aan om maar niet buitengesloten te worden, maar toch werd ik gepest. In die tijdhuilde in ik heel veel. Het grootste probleem was dat ik er niet over kon praten hoe eenzaam en ellendig ik me voelde.

Op de middelbare school ontdekte ik al snel dat als ik brutaal deed, dat mensen dan tegen me opgekeken. Ik werd gezien. Ik voelde me gezien. Dat ik aandacht ontving door middel van deze negatieve manier van aandacht vragen, maakte me eigenlijk niets uit. Men zag mij gelukkig niet meer als het bange vogeltje.  

Schijn bedriegt

Al leek ik een hele stoere meid, van binnen was ik nog net zo onzeker en ongelukkig. Ik vond houvast in afvallen. Ik was niet langer het 'dikkertje'  en ik kreeg positieve aandacht en complimenten over het feit dat ik was afgevallen. Dit voelde zo goed dat ik steeds strenger voor mezelf werd. Alleen de complimenten verdwenen op den duur en ik voelde me niet meer gezien.

Hallo! Zien jullie me niet?

Het is behoorlijk uit de hand gelopen. Ik werd dunner en dunner, maar ik werd niet meer opgemerkt. Dus ging ik nog harder mijn best doen. Want als het lichamelijk niet goed zou gaan, dan zouden mensen me wel zien staan en dan zouden mensen merken dat het niet goed met me ging. Uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis en kreeg ik de stempel Anorexia Nervosa. Deze stempel vond ik alleen niet bij mij passen, want dan was je toch extreem mager? En dan eet je toch niet? Ik ben naar huis gestuurd en elke week werd ik in de gaten gehouden. Elke week hoopte ik dat ik weer afgevallen was. Want als ik nog meer afgevallen zou zijn dan zou ik in het ziekenhuis komen, of een eetstoornis kliniek, en dan ik sondevoeding krijgen. Dan zou ik pas echt serieus genomen worden. Dit was de ultieme test. Wie houd er eigenlijk van mij?

Ik had allemaal redenen ‘verzonnen’ om mijn ziekelijke gedrag voort te zetten. Want als ik dat bereikt had dan pas zou ik serieus genomen worden, dan pas kreeg ik liefde en aandacht. Pas dan zouden mensen mij zien staan. Dit geloofde ik, dat was mijn ziekelijke overtuiging.

Natuurlijk wilde ik ook een normaal en gelukkig leven, maar ik wilde ook gezien worden en uniek zijn. Dus dan moet je speciaal zijn. Ik was goed in afvallen, zielig zijn, het slachtoffer spelen en ik kon manipuleren als de beste. Hier was ik goed in en met dit gedrag trok ik de aandacht van mijn omgeving. En zo hoefde ik niet over mijn echte problemen te praten, want het was overduidelijk dat het niet goed met mij ging.

Wie is de 'beste' anorexia patiënt?

Ik heb verschillende klinische opnames gehad. En overal was het hetzelfde. Elke meisje wilde beter zijn dan de ander. Het was een hevige concurrentie strijd. Niemand erkend het, niemand benoemt het, maar overal heerst er die strijd. Wie komt het minste aan? Of wie valt zelfs af? Wie eet het langzaamste? Wie snijdt zijn brood in de meeste hapjes? Wie krijgt de meeste aandacht van de begeleiding? De ogen vliegen rond de tafel. Wie is de 'beste' anorexia patiënt?

Ik bedacht trucjes

Ik deed er alles aan om de ‘beste’ te zijn. Want dan werd ik gezien, lette iedereen op me letten én gingen ze met me in gesprek. Ik viel nog verder af af, want dan gingen mensen zich zorgen om me maken én ze dan werd ik nog meer gezien. Ik was (eet)gestoord bezig, maar ik bereikte mijn doel. Ik kreeg aandacht. En ik was hierin niet de enige. Iedereen kopieerde elkaar, iedereen wilde uniek zijn en iedereen hield elkaar in de gaten. Want we hadden allemaal een onderliggend verlangen om gezien en geaccepteerd te worden, uniek te zijn, liefde en aandacht te krijgen.

Ow shit, nu ik weer een normaal gewicht heb, denkt iedereen dat het goed met mij gaat!
 

Als je netjes aankomt (volgens de norm) en netjes je eetlijst eet dan denkt men “Het gaat goed met haar, dus zij redt het wel.” Maar de onderliggende verlangens zijn vaak nog lang niet vervuld. Dus dan moet je, als patiënt zijnde, alsnog gaan praten en aangeven dat je het moeilijk hebt en het helemaal niet goed gaat. Het probleem is echter dat veel mensen dit niet durven of nooit hebben geleerd. Dus om duidelijk te maken dat het niet goed gaat begin je maar weer met afvallen en tegen de regels ingaan. En dat deed ik.

Ik wilde me onderscheiden van de rest

Ik begon met automutilatie, want dit deed de rest nog niet. Ik wilde mij onderscheiden van de rest. Ik wilde anders zijn, want dan zou ik extra zorg en aandacht krijgen. Misschien zouden mijn diepe verlangens nu wel vervult worden?

Ik ben tijdens mijn laatste opname zo dwars geweest dat de begeleiding mij negeerde. Ze zeiden niks meer van mijn gedrag. Het had toch geen effect. Ik bleef grenzen opzoeken, en het liefst ging ik er overheen. Als ik iets goeds deed en men complimenteerde mij pakte ik het verkeerd op.  

Er viel geen kwartje en er ging geen lichtje branden

Ik ging opzoek naar nog meer grenzen, om er vervolgens overheen te gaan. Ik had wel een grens in mijn hoofd. Ik hield me voor dat wanneer ik die bereikte dat ik dan zou veranderen. En dat het me dan wel zou lukken. Herkenbaar? Maar vaak gaan we over onze eigen grenzen heen en verleggen we ze continu. Ik heb mezelf vaak beloofd te stoppen. Maar nooit was het erg genoeg.

Ik loog tegen mezelf

Ik baggetaliseerde alles. Het viel toch wel mee. Zo stelde ik mijn eigen geweten gerust. Ik loog tegen mezelf. Ik werkte mezelf naar de bodem van de put. Ik wilde de bodem raken, want vanaf dan kon ik vanuit dat dieptepunt weer stappen de goede gezonde kant op maken. Als ik mijn laagste gewicht bereikt zou hebben, pas dan kon ik starten met aankomen! Ik stelde mezelf en mijn gezondheid op de proef.

'Als ik weinig gegeten heb overdag, dan mag ik een appel vanavond.'

'Als ik in het ziekenhuis kom dan begin ik weer met eten.'

'Als ik sondevoeding krijg dan ga ik het eten weer opbouwen.'

Allemaal excuses om geen stappen te zetten. Want als ik eenmaal die grens bereikt had, dan wilde ik weer een stapje verder. Verder de put in. En zo hield ik mezelf constant voor de gek, omdat mijn doel nooit bereikt was.

Mijn methode werkte niet meer

Toen ik eenmaal in het ziekenhuis aan de hartbewaking lag werd mij door verschillende verpleegkundige verteld dat mijn hart het zou begeven als ik zo door zou gaan. Men dacht dat dit de grens zou zijn. Maar nee, ik was nog steeds niet overtuigd. Ik vond dat ik nog wel een stapje verder kon, nog verder de zieke kant op. Maar deze methode werkte niet meer. Wat ik ook probeerde om mijn diepste verlangens te vullen, mijn omgeving was wel een beetje klaar na jarenlang ellende. Ook zij gingen er aan onderdoor. Ze namen bewust afstand, omdat ze het niet meer aan konden zien hoe ik mezelf steeds meer kapot maakte.

Ik leefde op het randje van de dood

Omdat niets bij mij werkte lieten mijn begeleiders in de eetstoornis kliniek mij een beetje links liggen. Uit alles liet ik blijken dat het niet goed ging, maar ik kon niet praten en durfde niet aan te geven wat er zich allemaal afspeelde in mijn hoofd. Alles wat ik gedaan had om gezien te worden, en liefde en aandacht te krijgen, was voor niks geweest. Want iedereen trok zijn handen van mij af.  Ik was radeloos. Ik zag nog maar één uitweg. Zelfmoord! Als ze dan niet zouden zien hoe slecht het met mij ging dan, dan weet ik het ook niet meer.

“Een doodswens is niets anders dan een wens naar verandering. Het hoeft je niet af te schrikken als je je zo voelt. Het betekent simpelweg dat je hunkert naar verandering.” - Isabelle Plasmeijer

Hoe triest? Hoe ziek? Ik weet het nu, achteraf. Dit zou mijn laatste wanhoopskreet worden. Wilde ik echt dood wilde? Nee, eigenlijk niet. Ik kon alleen niet meer leven met mijzelf en mijn gedachten, en ik had hulp nodig. En ja, ik was bang dat ik echt dood zou gaan, maar voor mijn gevoel was dit de enige oplossing. In het ziekenhuis hebben ze mijn maag leeg gepompt. Ik leefde nog. En had ik bereikt wat ik wilde bereiken? NEE! Ik voelde me juist ontzettend schuldig. En ik kreeg nog steeds geen begrip, en ik kreeg nog steeds niet de hulp die ik werkelijk nodig had.

De keiharde confrontatie

Kort daarna ontmoette ik Isabelle Plasmeijer. Gelukkig maar. Zij confronteerde me keihard en was direct in staat door mijn gedrag heen te prikken en contact te maken met mijn werkelijke behoeftes. Dit was wat ik nodig had. Na jarenlange therapie wist iemand mij binnen enkele weken te transformeren. Heel lang wist ik niet hoe ik op een gezonde manier om hulp moest vragen. Het is fijn te ervaren dat de mensen waarvan ik houd ook naast me blijven staan nu het beter gaat. Ik had nooit verwacht dat het mij zoveel positieve energie  zou opleveren.

Ik ben geen klein zielig meisje meer

Vandaag de dag vraag ik om wat ik nodig heb en ga ik niet meer destructief handelen of mezelf beschadigen. Als ik me alleen voel dan ga ik naar vriendinnen of familie. Voel ik me verdrietig, dan huil ik bij iemand uit. Heb ik even liefde nodig, dan vraag ik mijn moeder om een knuffel. En zit me iets dwars, dan praat ik erover met een vriendin. Ik geef duidelijk aan waar ik tegen aan loop. Ik zoek steun en probeer er samen met iemand uit te komen. Dit levert zoveel meer op. Mijn omgeving begrijpt hierdoor veel beter wat ik nodig heb.

Getekend voor het leven

Ik heb littekens die ik mijn hele leven zichtbaar met mij mee zal dragen. Ze zullen mij blijven herinneren aan mijn anorexia tijd. Ik had veel liever eerder willen ontdekken wat er achter mijn destructieve gedrag zat.

Misschien herken je je in mijn verhaal, maar schaam jij je voor deze gedachtes?! Hierin blijven hangen zou verschrikkelijk zonde zijn, want ook jij kan anders gaan handelen. Niet vanaf morgen, niet vanaf dat je weer een negatieve mijlpijl in je eetstoornis hebt gezet. NEE, vanaf NU! Dit moment! Zet een punt achter je destructieve gedrag!

Leer te gaan praten, geef aan wat je nodig hebt en vertel wat je diep van binnen verlangt. Is dat liefde en aandacht, hulp, ondersteuning, erkenning, gezien willen worden, uniek zijn of wat dan ook, vraag er dan om. Ga dit op een gezonde manier bereiken en niet door middel van zelf saboterend gedrag!

Vergeef jezelf

Maak je lichaam niet kapot. Als je zo doorgaat loop je misschien wel schade op voor de rest van je leven. Terwijl dit eigenlijk niet je doel is. Dus spaar jezelf, jouw lichaam! De mensen die echt van je houden hebben ook veel liever dat je erover praat, want zo zien ze echt wat je nodig hebt, en kunnen ze daar op inspelen.

Dus vergeef jezelf. Word niet boos op jezelf als je je herkent in mijn verhaal. Laat het je ogen openen en ga vanaf nu op een gezonde manier aan de slag om je diepste verlangens te vullen. Het gaat je zoveel meer opleveren.

Ook jij kan dit, ik geloof in jou!
~ Chantal

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power. 
 

Een sprookje of een hel?

Dit blog is geschreven door: Charlotte
Vrijwilliger bij ISA Power

Lang geleden, leefde er in Vlaanderen een mooi en lief meisje. Ze stond elke dag op met een lach, ging graag naar school en had een leuk vriendinnen groepje. Ook op haar ouders en zussen kon ze steeds rekenen. Toen ze 15jaar werd, kwam ze haar prins op het witte paard tegen. Ze werden verliefd en leefden nog lang en gelukkig...

Jammergenoeg klinkt dit sprookje te mooi om waar te zijn en liep het helemaal anders dan gepland. Allereerst, dat meisje waar ik over praat ben ik zelf! Ondertussen 27 jaar oud en een hele hoop ervaringen rijker. 

Maar wat gebeurde er waardoor dit sprookje op een nachtmerrie in hel begon te lijken? Ik vertel je graag mijn verhaal. Om te laten zien dat je een eetstoornis overwinnen kan en dat je weer gelukkig kan worden. Maar ik schrijf dit verhaal ook om jou te zeggen dat je er niet alleen voor staat, en je echt moet geloven in jezelf!

Mijn pubervet

Op de middelbare school had ik veel vriendinnen en haalde goede punten. Ik was de beste van de klas en studeerde veel. Dit vond ik leuk, maar toen zag je al dat ik erg perfectionistisch was en de lat voor mijzelf erg hoog legde. Toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen, voelde ik me erg onzeker. Ik wilde perfect zijn, met name voor hem. Ik wilde gewoon de beste zijn, en dus begon ik meer op mijn uiterlijk te letten. Eerst door meer te sporten, daarna door minder te eten. Omdat ik toen ook in mijn pubertijd zat, veranderde mijn lichaam snel en ik voelde mij veel dikker in vergelijking met mijn klasgenootjes. Mijn mama zei me dat het 'pubervet' was en dit zeker zou weggaan. Had ik haar toen maar geloofd...

Maar ik was te onzeker, dus het 'pubervet' moest er af. Vermageren dus. Elk jaar gingen we drie weken op reis naar Frankrijk. Het is warmer in Frankrijk, je beweegt meer en je eet anders. Ik herinner mij nog goed dat ik na deze reis drie kilo was afgevallen. Ik voelde mij veel beter en ik wilde er alles aan doen om nog meer af te vallen. Uiteindelijk werd het een ware obsessie! 

Ik sloot me helemaal op in mijn eigen wereldje

Met elke kilo die ik afviel werd ik onzekerder en voelde ik mij nog slechter in mijn vel. Het stemmetje in mijn hoofd beweerde jammergenoeg het omgekeerde. 'Dit heb je nodig om sterk te worden en de wereld aan te kunnen', zei het. En ik trapte er elke keer opnieuw in. Ik hongerde mij zodanig uit dat ik uiteindelijk werd opgenomen. Ook toen ik opgenomen werd, was ik er helemaal nog niet klaar voor om mijn eetstoornis los te laten. Laat staan... beter te worden.

Ik belandde in de hel

Na een korte opname belandde ik in een spiraal van eetbuien, overgeven, sporten en mijzelf nog meer dwingen om te verdwijnen uit de 'harde' wereld. Ik had het moeilijk thuis, had een slechte band met mijn papa en op school ging het ook niet zo goed. Ik kon mij niet meer concentreren op de werkelijkheid. Alles draaide rond eten en niet eten. De weegschaal hield ik krampachtig vast en was mijn beste vriend, terwijl ik mij erg eenzaam en ongelukkig voelde. Niemand begreep me en ik kon met mijn probleem bij niemand terecht. Enkel bij de vele psychologen die ik toen zag, maar echt tot mij doordringen konden ze niet. Uiteindelijk belandde ik na 2 jaar opnieuw in opname. Ik gaf zodanig veel over dat ik dood kon gaan. Na mijn 2de opname (5maanden) was ik verlost van de eetbuien. Ik heb er nog een 2 tal gehad nadien, maar ik was er klaar mee. 

Ik had mijn eetstoornis nodig om door het leven te gaan

Ik had iets nodig waardoor ik controle had over alles wat rondom mij gebeurde en om er voor te zorgen dat ik nergens over hoef te piekeren. Ik dacht als ik mijn gewicht stabiel en laag kon houden, ik zekerheid had over mijn leven. Fout gedacht natuurlijk! Ik ging naar de hogeschool en leerde een nieuw vriendje kennen. 5 jaar ben ik met hem samen geweest, net zoals mijn eerste vriendje. In die periode ging het opnieuw op en af met mij. Een 3 de opname stond voor de deur en deze keer heb ik er zelf voor gekozen. Ik was afgestudeerd, had een diploma op zak en stond klaar om te beginnen werken. Maar ik wilde verder studeren, voelde dat er iets ontbrak. Na een half jaar heb ik mijn vervolg studies stopgezet. Ik zat er helemaal door. Heb veel energie gestoken in iets wat helemaal niet mijn ding was. Ik voelde dat ik voor iets anders bestemd was, maar wat?Ik raakte helemaal in de knoop en kwam terug in de onzekerheid terecht van niet eten en mijzelf dwangmatig dingen op leggen. 

Met een derde opname heb ik eindelijk wat meer over mijzelf geleerd. Wie ben ik en wat heb ik nodig. Ik leerde er ook dat meer eten, helemaal niet zorgt dat je enorm veel gaat bijkomen. Ik herinner me nog dat ik op de grootste porties stond en nog extra boterhammen bij kreeg en niet bij kwam. Mijn streefgewicht heb ik niet bereikt bij mijn ontslag, maar ik had wel een rugzakje mee met veel goede tips en moed om er voor te gaan!

Kort na mijn ontslag ben ik beginnen werken als laborant en ik dacht dat alles nu wel goed zou komen. Jammergenoeg ging het toen niet zo goed tussen mijn toenmalig vriendje en mij. Hij had meer ruimte nodig om zichzelf te ontdekken en heeft mij laten gaan. Na 5 jaar was dit een echte donderslag bij heldere hemel, want ik dacht te kunnen starten aan een nieuw hoofdstuk in ons leven. Ik was terug gezond, had werk en wou gaan samenwonen. Ik heb er erg van af gezien, maar na enkele maanden was ik er grotendeels bovenop en helemaal herboren. Ik voelde mij beter dan ooit te voren, kwam automatisch in gewicht aan, sprak terug met vriendinnen af en voelde mij gelukkig. 

Wat mij toen is opgevallen, is dat ik steeds heel goed voor mijzelf kan zorgen als ik niemand dicht bij me heb en dus geen vriend heb. Als er iemand in mijn leven komt, dan ga ik mijzelf weer volledig wegcijferen. Maar ik wou ook niet alleen oud worden en stelde mij open voor nieuw geluk. Daardoor leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ik heb het eerste jaar vaak met mijzelf in de knoop gezeten en het hele verhaal begon weer opnieuw. Ik viel terug af, werd erg onzeker en voelde mij niet zo gelukkig meer. Maar nu moest het stoppen! Ik had een job, was toen 25jaar en kon echt niet heel mijn leven afvallen, opgenomen worden, mijn vriend verliezen en opnieuw beginnen.

"Ik was sterker geworden. Ik koos ervoor om mijn eten niet meer gebruiken om alles' schijnbaar' onder controle te houden." 

Gelukkig lijkt mijn vriend heel erg op mij en begreep hij heel goed, wat er in mij omgaat. Door veel met hem te praten en mijzelf steeds moed in te spreken, begon ik te geloven dat het wel kon lukken. Ik hoef helemaal niet perfect voor anderen te zijn, goed en leuk zijn, is meer dan genoeg. Wat mij vooral geholpen heeft om sterker in mijn schoenen te staan en geen nieuwe opname nodig te hebben, is praten over mijn gevoelens. Vroeger cijferde ik alles wat ik voelde weg, omdat ik dacht het niet aan te kunnen. Ik ben hooggevoelig en alle indrukken en emoties komen vaak sterk aan. Door over mijn gevoelens te praten, maar daarnaast ook echt stil te staan bij wat die gevoelens ook echt met mij doen, ben ik beginnen ontdekken wie ik echt ben. Het klinkt misschien gek, maar ik heb mijzelf nooit echt toegelaten in mijn eigen leven. Ergens om zo weinig mogelijk te moeten voelen, maar ook omdat ik nooit goed genoeg was voor mijzelf. Nu vind ik mijzelf wel mooi en ben ik trots op wat ik al bereikt heb! Natuurlijk heb ik mindere dagen, zoals iedereen, maar het helpt als je tegen jezelf kan zeggen in de spiegel: 'ik ben de moeite waard!' Geloof daar ook echt in, en kijk jezelf recht in de ogen wanneer je dit zegt. Enkele dan dringt het bij je binnen en geef je jezelf dat tikkeltje meer zelfvertrouwen. 

De eetstoornis heeft jou steeds uitgedaagd
Het is tijd om jou eetstoornis eens uit te dagen! Dit kan je doen door toch dat ene koekje te nemen, eens trots te zijn op jezelf als je het getal op de weegschaal jouw dag niet laat verknallen, eens lekker te gaan eten of je buik aan te raken en iets lief te zeggen. Kortom: alles wat het stemmetje in je hoofd zegt dat je niet mag, juist net wél te doen. Dat heet moedig zijn en ik ben er zeker van dat iedereen dit kan! Ook jij!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.